Z O E K P L A A T J E

Vriend Flip stuurde mij een 18 tal foto's van wonderlijke apparaten bedoeld om vijandelijke vliegtuigen al van ver te horen aankomen. Met één van de foto's heeft hij een geintje uitgehaald, ik moest ze allemaal twee keer langs laten komen om te ontdekken wat hij uitgespookt had.

Ziet u het ook?

(vlieg-) curiosa uit de Provence

Een mailtje en foto's van vriend FLIP, met zijn toestemming hier gepubliceerd.

Hoi Berend.
Vorige week stond ik bij het zweefvliegveld Saint-Rémy-de-Provence en heb ik een paar shots gemaakt over bijzondere projectoren. In feit werd deze installatie gebruikt voor de verlichting van de hellingen van de Alpilles tijdens de duur wereld rekoren in de jaren vijftig. Soms gingen deze rekoren over meer dan drie dagen, en dus ook twee nachten. De kisten vlogen in de Mistral (als die goed gestabiliseerd was) en om te helpen in de donker, werden deze projectoren aangezet, gericht naar de top van de bergen. Eindeloos 'achten' vliegen, verticaal langs deze range. Maar de risico's om in slaap de vallen werden zo groot, dat de FAI (internationaal organisatie voor luchtvaart) zei stop. Dat doen we niet meer uiteindelijk, te gevaarlijk. Inderdaad de laatste poging om de wereld rekoor met een éénpersoons zweefvliegtuig te breken, eindigde met de dood van de piloot na de tweede nacht (slaap en crash tegen de helling). Maar ja, in de tussentijd werden toch flinke rekoren gebroken :

- Eén persoon aan boord : 56 uren 15.
- Twéépersoons toestel : 57 uren 10
- Vrouw mono : 35 uren 07
- Vrouw twéépersoons : 38 uren 41

Deze installatie is dus nog te zien bij Saint-Rémy. Een bonk roest, machteloos, pijnlijk geruisloos getuig van het verleden. Op de zwart-wit foto uit 1967, zijn de projectoren zichtbaar aan de rand van het bosje. Nu is het bosje gegroeid en de lampen richten meer naar de bomen dan naar de Alpilles. Zo gaat het met de natuur...

THE NIGHTWRITER

Via Frontaal Naakt kwam ik bij dit blog terecht, wat mij betreft een blijvertje onder blogs en andere zaken.

PUBEREN

n.a.v. een artikel over de ramadan in de NRC (21/08) geschreven door Hafid Bouazza.

Eind jaren vijftig ging ik puberen: ik schoot de hoogte in, voelde de 'baard in de keel' en kreeg als oudste een eigen kamer op zolder. Die ruimte was bedoeld als opslagruimte. Slapen, laat staan wonen mocht daar niet van de woningbouwvereniging. Maar onze ouders vonden terecht 'dat het zo niet langer kon' en maakten de berging leeg zodat ik daar mijn onderkomen van kon maken. Direct contact met 'beneden' was er niet, maar ma kon via het balkon zien of er bij mij nog licht brandde. Van mijn dekens maakte ik een tent en met behulp van een zaklantaarn las ik tot diep in de nacht.

In één van die nachten werd ik wakker door een warm gevoel tussen mijn benen; wat ik aantrof was een kledderzooi. Ik had mijn eerste spontane zaadlozing gehad, zonder het als hoogtepunt te ervaren. Eigenlijk vond ik het maar niks. Voor zover ik mij herinner had ik geen erotische dromen, ik las over stoom- en vliegmachines en probeerde mij te verplaatsen in de wereld van Karl May. Mijn moeder stelde mij gerust door te vertellen dat het bij het volwassen worden hoorde en dat ik vanaf dat moment in staat was kinderen te verwekken. Daar was ik nog lang niet aan toe en die 'smurrie' was alleen maar een last waar ik eigenlijk geen raad mee wist. Van condooms wist ik nog niets, maar ik maakte mijn eigen 'voorbehoedsmiddel'. Ik naaide van stukjes oud laken een zakje waar mijn piemel precies inpaste, zodat ik in geval van spontane lozing niet mijn broek of bed bezoedelde maar het keurig op kon vangen. Aan het zakje had ik twee bandjes genaaid om het aan m'n ballen vast te kunnen knopen.

Niet lang na het ontwerpen en naaien van dit curiosum ging ik mee op een schoolreisje. Bij het de bus instappen voelde ik iets langzaam langs mijn broekspijp tot op mijn schoenen zakken en verloor ik het naaiwerkje.

Onze begeleidende leraar wees later fijntjes op het bestaan van condooms.

Een paar jaar later dacht ik die rubbertjes ook daadwerkelijk nodig te hebben, maar had geen idee hoe eraan te komen. Een vriend die hetzelfde dacht wist wel een adresje: een drogist in een zijstraatje van de Spuistraat. Toen ik eindelijk aan de beurt was om m'n eerste pakje DUREX te scoren, kwam ik niet verder dan te stamelen: 'een onsje zoute drop graag'.

KONINGINNEPAGE
(Papilio machaon)

Tijdens het uitrukken van de overvloedig uitgezaaide en weer doorgeschoten Rucola zag ik plots een pracht van een rups op de Peterselie.
Na enig gezoek kwam ik erachter dat het de rups van de Koninginnepage (Papilio machaon) is, een schitterende vlinder die wij al eerder in onze tuin waarnamen.
Eerst dacht ik dat het een rups van de Kuifvlinder (Cucullia verbasci) of de Helmkruidvlinder (Cucullia scrophulariae) was, omdat hij daar als je niet goed kijkt een beetje op lijkt.
Tijdens het fotograferen at het beestje op de rand van het blad zittend gewoon door, met de pootjes aan beide kanten van het groen.
In een grote glazen augurkenpot heb ik een peterselieplantje op grond en water gezet in de hoop dat het fris blijft en de rups daarin opgesloten. Over een paar dagen zal hij zich verpoppen en de winter in rust doorbrengen. Komend voorjaar hoop ik een verse Koninginnepage los te kunnen laten.

R A M K O E R S

Klipper (?)

Een paar dagen Vlieland doet een mens echt goed. Een kamer met balkon en uitzicht op de dijk en wadden is als genieten van een film. Vóór onze neus was een ankerplaats waar het een komen en gaan was van vele typen zeilschepen: platbodems, catamarans en 'éénmansbootjes'. De SKUA was zo'n kleintje met één man van middelbare leeftijd aan boord, hij heeft er meerdere dagen gelegen. De Klipper (?) die op hem afvaart lijkt op ramkoers te liggen, maar de schipper weet goed wat hij doet en gooit op tijd het roer om, waarna de 'gasten' het grootzeil binnen mogen halen. Op onze vertrekdag was de SKUA opeens verdwenen.

Aalscholver

Lepelaars

Tijdens onze fiets- en wandeltochten door het zeer gevarieerde landschap van Vlieland kwamen we dicht onder de dijk op het bijna drooggevallen wad een groepje foeragerende Lepelaars tegen. Voor ons was dat een complete verrassing, wij wisten niet dat ze op het wad voorkwamen.
Tussen de Basaltblokken van de dijk lag een nog gave maar dode Aalscholver, zijn kop hing in een spleet. Om te zien of die ook nog gaaf was, haalde ik de lange hals met kop en snavel naar boven. De gele plek bij de overgang van snavel naar hals blijkt normaal te zijn. Uit niets bleek waaraan de vogel gestorven kon zijn.

Direct achter het hek van het 'Hotelletje de Veerman' loopt een smal pad. Deze 'Jut en Jul' hebben we meerdere malen voorbij zien sjokken, steeds in dezelfde volgorde en kledij. Meestal kwam er rook uit de dunne. Helaas hoorden we ze niet op tijd aankomen en waren dus bijna altijd te laat voor een goede foto. Hier heeft L. ze nog net kunnen 'pakken'.

Jut en Jul

ZE ZIJN ER WEER

Bijna één kilo

Een fiks aantal weken droogte en dan regen! Goed voor de tuin en nog beter voor de paddenstoelen, ze schieten bij bosjes uit de grond. Gelukkig zijn er ook eetbare bij zoals deze bos/weidechampignons. wij hadden ze al eerder, maar nooit zoveel als nu! In grote aantallen staan ze rond de Datsja, daar waar er vorig jaar slechts een tiental te plukken was.

De tweede helft van de week in England waren we bij oude vrienden van Lindsey, ergens in de buurt van Salisbury. Mensen met een paar hectare grond en paarden. L. leerde ze begin tachtiger jaren kennen toen ze in Ierland woonde. Het album met foto's uit die tijd kwam natuurlijk op tafel, een paar van die foto's (met een drie jarige Vellah) komen niet in ons archief voor, dus maakte L. er foto's van. Op één van die foto's zit Lindsey aan een tafel waarop een krant vol te determineren paddenstoelen en met in haar hand het boek dat ze nog steeds hanteert.

De prachtige paddenstoelen die we deze week plukten brachten ons aan het twijfelen: bij aanraking of doorsnijden ontstonden er gele plekken en volgens het boek kan dat betekenen dat er dan sprake is een niet eetbare fungi. Niet dat je er meteen dood aan gaat, maar beroerd kan je er wel van worden. De eerste partij die de koekenpan inging sloeg veel te veel geel uit, die is dan ook helaas met uien en knoflook de container ingegaan.

Vandaag heeft L. een nieuwe pluk ondernomen en in de pan gestopt (bijna een kilo), ze worden nu niet geel (!?) en ruiken heerlijk. Ze gaan de diepvries in voor komende winter, dus voorlopig hoeven jullie je geen zorgen te maken als het een poosje stil is van deze kant. (Overigens blijken meerdere paddenstoelen geel te worden bij aanraking zonder schade aan te richten, we gaan de toekomst vol vertrouwen tegemoet.

T O M A T E N

Om een overvloed aan tomaten te voorkomen (we hebben nog steeds tomatensap, -saus, -ketchup in de kelder en halfgedroogde tomaten onder olie en tomatensoep in de vriezer, kocht ik dit seizoen vier verschillende planten á € 2,65 p/st. i.p.v. ze zelf te zaaien. Later kreeg L. nog een aantal tomatenstekjes (had ik nog nooit gezien) van kleine trostomaatjes van haar 'tomatenmevrouw', waar ze in het aspergeseizoen een kistje tomaten koopt voor € 5.

Bij die vier (drie dus) soorten zit een vleestomaat (volgens label trostomaat) waar nu een vrucht aanhangt met een omtrek van 34 cm! Voor de foto heb ik er een één euromunt opgelegd. Het is echt een joekel die we vandaag of morgen moeten plukken, want de (teveel aan vocht) scheuren komen er al in.

De Cherrytomaatjes zijn groter dan in de winkel en groeien in een tros zo lang als we nog nooit eerder zagen. De groene en de reeds rode vormen één tros!

We zijn benieuwd hoe ze smaken.
Weet iemand nog een andere bestemming dan die ik reeds noemde?

Vleestomaat

Cherrytomaat

Pomedoretomaat (zo staat het op het label)

Locksmith and Nurse

We wilden neef en mede scribent Niels en zijn vrouw Annie al eerder opzoeken maar het kwam er steeds niet van.
Afgelopen week hadden beide zijden van Het Kanaal een leemte in de agenda en konden wij de oversteek maken. We kozen voor de route over Duinkerken-Dover met de NORFOLKLINE, dat is twee en een half uur rijden, twee uur varen en vervolgens ruim drie uur links rijden. Dat was goed te doen ondanks de spits in England.
Ik mag zeggen dat ik/we weer bijzonder genoten van het glooiende landschap dat we zagen vanaf de Motorway's en later de kleinere tweebaans wegen.
Voor neef Niels de slotenmaker had ik een versleten slot meegenomen om met z'n tweeën lekker aan te pielen. De expert had binnen 'no-time' door wat er moest gebeuren en sloeg aan het vijlen terwijl ik mocht toekijken en met een 'oefen-slot' mocht spelen. Het slot zit ondertussen weer in de deur van mijn werkplaats en functioneert naar behoren.

Vóór ik naar England ging was er in mijn lijf een merkwaardige ontwikkeling, de plek waar één van mijn nieren was verwijderd werd steeds dikker en harder, daarover belde ik met de specialist maar die besloot te wachten met kijken tot de reguliere afspraak over drie weken.
Toen ik dag twee het slot uit de auto pakte en daarvoor de stoel naar voren klapte, 'schuurde' ik met ik met mijn linker zij langs de deurpost en opende kennelijk daarmee één van de oude wonden. Even later ontdekte ik dat mijn overhemd nat werd door wondvocht.
Annie zei meteen: "daar zit pus in" en haalde de nodige spullen en begon te knijpen.
Zij had gelijk, er kwam geel spul uit en behoorlijk wat ook. Ze heeft het goed gedaan, want ondanks dat ik nog een beetje lek is de 'gele stroom' gestopt. En nu maar hopen dat er geen infectie in komt.

Om de goede afloop te vieren hebben we een 'NIELS' open getrokken, een pilsner die neeflief in Frankrijk bij de Super U opdook.