Bij het vallen van de eerste vlokken had mijn schuiver al paraat moeten staan. Maar zoveel sneeuw krijgen we meestal niet in de lage landen dat een sneeuwschuiver een onmisbaar attribuut is. Ik ben dus begonnen met het ombouwen van mijn zitmaaier toen de eerste sneeuw er al lag.
Als je de motorkap van de maaier afneemt (een simpele handeling) komt het redelijk stevige chassis in zicht. In dat chassis (op de foto zwart) zitten genoeg ongebruikte gaten om iets aan vast te zetten. Van wat stevig restmateriaal laste ik het deel in elkaar waar de schuiver aan komt te hangen. Dat stuk heb ik met aluminium primer uit een spuitbus behandeld. Ik hoop dat dat kan blijven zitten als ik de motorkap er weer opzet. Dat had ik natuurlijk moeten testen maar daarvoor gingen de ontwikkelingen te snel.
De volgende stap was het creëren van een driehoekvormige ophanging van de schuif met de nodige ruimte (speling) om de schuif los van de grond te kunnen krijgen. Daartoe boorde ik gaten van twee centimeter en draaide staf op de draaibank af tot dezelfde maat. De buis van de driehoek heeft een grotere inwendige diameter waardoor er beweging mogelijk is.
Het hefmechanisme waar je onder zomerse omstandigheden het maaidek in hoogte mee verstelt kon ik op zich niet gebruiken, maar de handel waarmee je dat doet wel! Via een kantelbare hefboom voorop en een paar stangen kan ik de schuif vrij van de straat trekken. In een later stadium heb ik daar nog een spanner tussen geplaatst om het teveel aan speling op te heffen.
Zo'n schuif moet de sneeuw links of rechts af kunnen voeren, daarom een draaipunt in het midden en een snel te verplaatsen beugel om de schuif in gewenste stand te kunnen fixeren. De schroef ogen waar de beugel in hangt zijn de enige onderdelen die ik heb gekocht, maar dat had ik natuurlijk ook anders kunnen oplossen.
Na de eerste proefrit was het duidelijk dat er onderaan de plaat iets moest komen omdat de rand te scherp is om hobbels in de bestrating te nemen. Ik moest te vaak achteruit of de schuif omhoog trekken om over kleine oneffenheden heen te komen. Als proef zaagde ik een paar stukjes buis in de lengte open en schoof die over de plaat. Dat werkte prima, maar ik kon geen goede manier vinden om ze vast te zetten.
Van een twee en een halve centimeter dikke oude kunststof snijplank (HMPE) uit de vleesverwerkende industrie zaagde ik drie stroken van vijf centimeter breed en maakte er het profiel van zoals op de foto's is te zien. Met M6 boutjes en rvs dopmoeren uit mijn verzameling zette ik ze vast aan de plaat.
Die plaat zelf overigens heb ik al jaren terug van een oude stalen deur gesloopt en toen al omgevormd tot een schuif voor achter mijn Mitsubishi trekker. Van de oude ophang constructie is alleen het U profiel onderaan de plaat blijven zitten.
Met nog een paar kleine aanpassingen in het verschiet, heeft mijn speeltje zich nu al bewezen.
We kunnen weer zonder glibberen naar boven, toch wel aan te bevelen voor onze ouder wordende botten.
Je bent weer lekker aan de knutsel, prachtige improvisatie weer en zo'n werkplek onder dak is hemels lijkt me! Zie nu op de foto dat jullie stoep bestraat is in een visgraat, dat was vroeger toch een soort gruis? Op het journaal dikke ellende en sneeuwstormen door het hele land zeggen ze, hier is amper een vlokje te zien, de wegen zijn droog, bij mij binnen is het zelfs code groen . . .
BeantwoordenVerwijderenDat heb jij goed gezien Arjen, vlak voordat er niet meer in de dijk gewerkt mocht worden (oktober) vorig jaar, hebben we de stoep laten bestraten. Daarom: voorheen met die ongelijke stoep had een schuiver geen zin, nu wel.
BeantwoordenVerwijderenOver hergebruik gesproken: het is indrukwekkend hoe je telkens weer van rondzwervende stukjes en beetjes een vernuftig, werkend apparaat weet te fabriceren. Dat van die kunststof plaat en de manier waarop je die bevestigde vind ik subliem eenvoudig; je moet maar toevallig zoiets in de buurt hebben en daar iets in zien! Ik ben benieuwd hoeveel jaren die rand het volhoudt.
BeantwoordenVerwijderenHeel vernuftig! En duidelijk beschreven. Petje af.
BeantwoordenVerwijderenLeuk die reacties,
BeantwoordenVerwijderenHet aardige is dat de stalen plaatjes (op foto 1 en 5 goed te zien) al vier gaten hadden, waarvan ik er in eerste instantie maar twee nodig had om de ophanging aan het chassis te bevestigen. Pas later was ik blij met die extra gaten omdat ik daar de as van het kantelmechanisme in kon laten draaien en in laatste instantie ook de bout ogen in kon bevestigen! Ik had ze ook al jaren geleden bij het oud ijzer kunnen gooien.
Weet je nog, die tinnen koffiekan van je vader vol schroefjes en dingetjes die vast nog eens van pas zouden komen?
BeantwoordenVerwijderenNiet alleen Pa, maar ook ome Jan, Chris en Bram hadden zo hun potjes en blikjes vol zaken 'die ooit nog eens van pas zouden kunnen komen', het zit in de familie. Alleen heb ik meer ruimte om al die 'eens bruikbare' troep te bewaren.
BeantwoordenVerwijderenMaar die koffiekan was ik vergeten...
Ook ik heb familiegetrouw natuurlijk planken vol potjes 'van alles' en bewaar elk stukje hout, pijpje en alles wat ooit nog eens te pas zal kunnen komen . . . en vaak is dat ook zo, nadeel is dan weer dat ik vaak langer bezig ben met zoeken dan aan de uiteindelijke klus, maar dat het 'ergens' moet rondslingeren is wel geruststellend.
BeantwoordenVerwijderenIk herinner me nog van ome Jan dat in Rosans de spijkers met de koppen een kant op in het bakje lagen, daar heb ik nou net geen last van, was ik maar zo secuur ;-)
Hier inmiddels ook sneeuw maar mag geen naam hebben...wel retekoud!
Geweldig hoe je zoiets bedenkt én dat dan ook de uitvoering nog lukt ! Kun je ook niet iets bedenken voor een (gewoon horizontaal) erf met grint ?
BeantwoordenVerwijderenWaar is Mitsu gebleven?
BeantwoordenVerwijderen@ Flip,
BeantwoordenVerwijderenMitsu staat op stal, te zwaar voor dit werk...
Toen ik in 1978 mijn huis in de Zocherstraat kocht - een verdieping uit circa 1920 waar veel aan moest gebeuren - heeft mijn vader (over uit Nieuwzeeland) voor mij een hele opstelling gemaakt van diverse jampotjes, elk met zijn vulling schroefjes, spijkers, moertjes, boortjes, haakjes, pluggen, stekkers en ga zo maar door, in allerlei (gesorteerde) maten, zodat je overzicht had en zonder moeite of kosten naar het geschikte stuk kon grijpen - indien aanwezig. Zoals het er bij ons thuis, in zijn 'shed' nog uitzag toen hij kwam te overlijden.
BeantwoordenVerwijderenDaar heb ik door de jaren (en verschillende verbouwings-werkzaamheden) heen enorm veel baat bij gehad en veel geld gespaard. Ook potjes met verf (-resten) en kwasten werden jarenlang bewaard en gebruikt. Dat spul heb ik nooit weggegooid, het heeft hier in Veen een tweede leven gekregen.