Een oud bericht van overlijden

De meeste berichten van overlijden die in onze brievenbus belanden gaan rechtstreeks naar de doos met oud papier. Dat komt omdat in ons dorp nog steeds een man met zwarte hoge hoed op lopend  bij iedereen rouwkaarten in de brievenbus stopt. De meeste van die overleden mensen hebben wij nooit ontmoet. Als rouwende familie krijg je de keuze: alleen bij familie en bekenden of bij iedereen een kaart in de bus. Ik kijk altijd naar naam, kleur en tekst voordat ik de kaart bij het oud papier doe. De meeste familienamen ken ik na dertig jaar wel, maar de persoon in kwestie meestal niet.

Standaard was een zwarte rouwrand en als laatste regel  'geen bloemen'. De twee begraafplaatsen in ons dorp zijn dan ook saaiste dodenakkers die ik ken.

Vorige week lag er opeens een kaart in de bus met een wel heel lichtgrijze rand en als laatste zin : Huppeldepup hield van bloemen. (Niet zo gek met al die bloemenboeren hier). Maar ook die kaart is voor het aanmaken van de haard gebruikt.

Van familie en vrienden bewaar ik ook niet alles, ik selecteer niet bewust, maar het overkomt de kaart. Van sommige mij dierbare vrienden en familie heb ik niets meer, snel of te snel in de prullenbak, soms heb ik daar jaren later spijt van. Andere kaarten blijven langer, tot de volgende opruimronde.

De enveloppen met kaarten die ik nu nog heb, het zijn er niet meer dan zes, staan bij elkaar op de plank.

In een emotioneel moment opende ik gisteren één van de enveloppen, het was het bericht van overlijden van een collega en vriend uit 1975. Bij de kaart zit een stukje uit het PAROOL van die dagen met als kop: 'Kunstschilder overleden in politiecel'.

Hoe vaak hebben we niet kunnen lezen dat voor 'dronkenschap' opgepakte lieden in een politiecel overleden? Johan was niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn. Natuurlijk gaat het ook wel eens fout omdat de opgepakte dronkaard echt alleen maar dronken was, en door te weinig toezicht stikt in z'n eigen braaksel. 

Johan wilde dood, hij had genoeg van het leven, een leven dat hem niet bracht wat hij er van verwachtte. Kunstzinnig niet, politiek niet en wij als vrienden konden praten als Brugman maar zijn besluit stond vast: zijn leven wilde hij  niet verder leven.

Op de bewuste dag in 1975 stuurde hij zijn vrouw naar familie in Friesland, nam een handvol pillen en zoop zich vol in de kroeg . Het resultaat staat in het stukje boven.

Het was voor niemand een verrassing, echt verdriet heb ik ook niet gezien. Respect wel, hoe moeilijk ook, voor zijn weloverwogen keuze.

Het is nu 36 jaar geleden, drie jaar langer dan de 33 jaar oud die hij wilde worden.