D E C E M B E R M A A N D

Sinds Marion's dood krijg ik in december een opgeblazen gevoel, moet vaak naar het toilet, meestal om lucht 'af te blazen' en kan ik mij moeilijk concentreren. Nu na twaalf jaar dacht ik er van af te zijn, waarschijnlijk door mijn eigen sores opzij gezet. Niets is minder waar, het gevoel is terug.

30 / 12 / 1994
Vandaag is de huisarts weer geweest, de derde keer deze week. Dinsdag, de dag na kerst had ik hem gebeld omdat M alles wat ze at er gelijk weer uitspuugde. Een gevolg van de pijnstillers, of juist van het stoppen van de hormonenkuur? Nieuwe, vreemde pijnen staken de kop op. Zouden de uitzaaiingen tot de ingewanden doorgedrongen zijn, of is het een simpel te genezen maagkwaal? De huisarts kon geen bevredigend antwoord geven. Zijn geklop en geluister leverde niets herkenbaars op. Het zullen die hardwerkende tumoren dus wel zijn. Voor woensdag hadden we een afspraak in het ziekenhuis, bloedprikken en een botscan. Het was duidelijk dat dat niet ging, dus afgebeld. Bolt was het daarmee eens en zou contact opnemen met de internist. De botscan kon wachten, het bloedprikken niet. Donderdagmorgen vroeg is er (thuis) bloed afgenomen. Vandaag, vrijdag komt de huisarts met de uitslag. Voor dit moment een positieve, er is geen sprake van een te hoog calciumgehalte in het bloed. De APD infuzen werken dus. Het bezinksel is ook op peil. Maar de pijnen blijven. Dus toch uitzaaiingen in de lever, nieren of waar ze ook maar kunnen zitten? Het verhogen van de milligrammen pijnstillers lijkt de enige remedie. We zitten nu op 3 x 40 mg. Het maximum is 130-140 mg. We zitten dus nog lang niet aan de bovengrens. Omdat de pijn ‘s morgens vroeg het hevigst is, is het advies ‘s avonds een dubbele doses te nemen om de nacht pijnloos en slapend door te komen. De nacht is een crime, een angstig zwart gat, uren om bang voor te zijn. De nacht neemt. We ‘slapen’ dus met het licht en TV aan. Ik verstop me onder dekbed en kussen maar hoor alles. Ik heb me aangeleerd ‘wakker te worden’ als ik denk dat het echt moet. Dan zet ik thee, maak warme melk en schud het bed op. Aan de pijn kan ik niet meer doen dan hand in hand weer in te slapen. Het zijn de momenten waarop je gaat twijfelen. Mag of moet ik slapen veinzen? Moet ik aan mijzelf of M denken? Als het nodig is, ben ik er, maar de keuze is zo moeilijk. Als ik vraag: zal ik nog wat te eten of te drinken maken, krijg ik als antwoord: ik laat het wel weten als ik iets wil. Als ik een boterham klaarmaak voor mijzelf zegt M : krijg ik ook nog wat te eten? ‘T lijken simpele problemen maar soms niet te overbruggen. Steeds weer kiezen, nadenken, overleggen met mijzelf. Moet ik toegeven, of om haar bestwil meegeven. Als gezonde mensen maak je ruzie, praat je het uit en kun je het aan. Onze situatie is anders geworden, maar geen psycholoog kan echt vertellen hoe het moet.

6/1/1995
Gisteren en vandaag heeft M praktisch de hele dag geslapen, eten nihil. Vanmiddag was Bolt er weer. De ontsteking of tumor in het linkeroog is erger geworden, in de ooghoek bij de neus zitten slierten pus rond een 'kussentje' in een vlies. Hiervoor moet ik zo bij de apotheek pendruppels halen; beide ogen druppelen! Van de sneeuw die vannacht gevallen is, kan ze helaas niet genieten.

7-8/01/95
Het weekeinde was een hel, in/uit bed door verhevigde pijn, msc opgevoerd tot 3X70mg. De pijn werd iets minder, maar aan alles kon je merken dat de doses eigenlijk hoger moest, maar dat wilde ze niet. De wartaal die ze spreekt wordt onbegrijpelijker. Tot drie keer toe heeft M haar drinken uit de handen laten vallen/ glijden. Ik heb bijna de hele dag naast haar gelegen. Een half kopje soep is er 's avonds in gegaan, het drinken in het algemeen wordt minder.

De volgende dag heb ik de huisarts gebeld en gezegd dat ik het niet meer aankon. Om vijf uur in de middag hebben we haar met een smoes in de ambulance kunnen krijgen en naar het ziekenhuis gereden. Drie dagen later is ze overleden.

+