Ik geloofde in Israel.

Ooit las ik als kind een boek over Joodse mensen die de gruwelen van de Holocaust overleefd hadden en met een schip naar het Beloofde land Palestina voeren. De reis was vol gevaren en onverwachte wendingen maar uiteindelijk kwamen ze aan land.

Als kind wist ik niet dat dat land niet van hun was, maar van de Palestijnen. Een volk dat ik kende uit de verhalen die ik op zondagsschool te horen kreeg. Later begreep ik dat die Palestijnen niet eens baas in eigen huis waren want de Britten hadden het zich toegeëigend. Van oudsher woonden er in dat stuk land aan de Middellandse Zee meerdere volken naast, bij en door elkaar. Ze hadden elkaar nodig. De oprichting van de staat Israel in 1947 en de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 heb ik als geborene in 1945 natuurlijk niet bewust meegekregen. Maar als tiener was ik blij dat de Joden een eigen land hadden. Ik vond ook dat ze er recht op hadden (maar dat kan door mijn ouders ingegeven zijn).

Van de Suezcrisis in 1956 weet ik omdat daar thuis over gesproken werd, maar de zesdaagse oorlog in 1967 heb ik bewust gevolgd.

Ik stond nog steeds achter de staat Israel en het Joodse volk dat het land verdedigde. Waar ik mij toen niet bewust van was, maar wat wel al speelde, was het aan de kant zetten van een deel van de oorspronkelijke bevolking, de Palestijnen. Toen die mensen ook nog eens zonder eten achter prikkeldraad in kampen werden gestopt, begreep ik dat er iets goed mis ging.

Het volk van Israel stemde in met een 'beleid' waaraan ze zelf ter nouwernood ontsnapt waren.

En de hele westerse wereld staat erbij en kijkt ernaar! 

Ik geloof niet meer in Israel.

Ik kan en mag van mijzelf niet geloven in een land dat het 'landje pikken' niet laten kan, een land dat 'schijt' heeft aan de oorspronkelijke bevolking en nederzettingen blijft bouwen in gebied dat niet van hun is.

Ik zal pas weer geloven in Israel als blijkt dat al die nederzettingen gebouwd worden om al die nu in mensonwaardige kampen wonende verdreven medeburgers een menswaardig onderkomen te geven.

Wat een geweldig initiatief zou dat zijn, 

een vredesprijs waardig.

( Op zoek naar een illustratie, lees ik dat Sharon overleden is. 

Van voorkennis is geen sprake.)

VEEN..

En zo heeft het BD mijn stukje integraal

 overgenomen en er een foto bijgeplakt.

VEEN...

VEEN

Veel noorderlingen  beseffen nauwelijks dat ten zuiden van Utrecht, Nederland door twee grote rivieren in tweeën gedeeld wordt. Tussen die rivieren liggen o.a. de Betuwe, Het Land van Maas en Waal en Het Land van Heusden en Altena. In dat laatste gebied ligt de Gemeente Aalburg, met daarin het dorp Veen.

Ik woon en werk sinds 1979 met veel plezier in het aan de dijk, bijna op de grens met onze buurgemeente Woudrichem. Ik ben een noorderling, import dus. Een Veener zal ik nooit worden. 

Toen wij hier kwamen wonen, wist ik niets van de streek en haar bewoners, laat staan van traditionele gebruiken. Zelfs van de zondagsrust waren wij niet op de hoogte, maar wij ervoeren het als prettig een dag niet te 'moeten' werken, want als kleine zelfstandige draaf je maar al te vaak door. Van die zondagsrust is buiten de kern tegenwoordig niet veel meer te merken.

De eerste jaren dat wij hier woonden werden her en der wel wat vuurtjes gestookt met Oudejaar. Dat zag je de volgende dag aan de verbrande rotzooi op straat, want de avond zelf merkten wij er niets van. Dat veranderde pas toen er sloopauto's het vuur in werden gereden, eerst één, later meer. Het vuurtje voor de gezelligheid was daarmee verleden tijd, voor een aantal dorpsgenoten werden het angstige uren. Wat een leuke, gezellige familieavond was, werd een avond vol spanning. Op spanning komen buitenstaanders af die vervolgens voor de kick de spanning verder opvoeren. Als dan de 'media' er bovenop springen is er geen houden meer aan. Natuurlijk zijn er ook in Veen, net als elders in het land, mensen die het vuurtje hoger stoken dan gewenst, maar de meeste bewoners staan daar echt niet achter. Dat kleine aantal mensen dat totaal onverantwoord bezig is mag en moet op zijn verantwoordelijkheid gewezen worden. Dat doet de brandweer, politie en de burgemeester. Van die mensen, die hun door de bevolking opgedragen taak uitvoeren, moet je afblijven. Als je niet het fatsoen hebt dat te doen, is straffen de enige remedie.

Veen is een mooi dorp met een hardwerkende gemeenschap dat om die reden de moeite waard is in de belangstelling te komen, alle andere redenen zijn drogredenen.

STORMSCHADE...

Vlak voordat wij dinsdag naar Amsterdam zouden gaan om pas de volgende morgen terug te komen zag ik tot mijn grote schrik in één van de essen in de kippenren een meterslange scheur, die voor mijn gevoel bij elke windstoot groter werd. Het is één van de bomen die ik meer dan dertig jaar geleden van een buurman kreeg, ze waren toen nog geen vier meter. Nu zijn ze tegen de twintig meter hoog. 
Het deel van de stam links op de foto zal in onze tuin terecht komen, maar het andere deel hangt over de sloot en zal schade aanrichten bij de buurman als de storm 'm velt. Tijdens de harde wind valt er weinig te doen, we zijn dan ook naar Amsterdam gereden in de veronderstelling dat er de volgende dag  brandhout gezaagd kon worden.
Maar bij thuiskomst zag ik het Eksternest boven in de boom al vanuit de verte triomfantelijk de boventoon voeren. De boom stond dus nog steeds overeind!

De wind was gaan liggen op kerstdag en ik wilde een noodverband aanleggen. De spullen daarvoor had ik bijeen gezocht, ik wilde de klus zelf klaren. Maar ik dorst de ladder niet hoog genoeg op, ik realiseerde mij dat het mij niet zou lukken.

Gelukkig wist ik dat de bomen klimmende zoon van buurman F. er die dag zou zijn . Hij kwam, zag en overwon! Het gemak waarmee hij staand op het topje van de ladder, de kabel en spanner wist te plaatsen maakte mij jaloers. Als de boom en de spanner het houden komt hij volgende maand het karwei afmaken, hij komt dan met zijn professionele klimuitrusting en zaagt de takken van beide stammen stuk voor stuk af.

Valt de boom eerder, dan hoop ik dat de schade beperkt blijft en dat ik op mijn gemak de restanten tot brandhout mag verwerken.

Bij de pijl de spankabel, die overigens met de wind van vandaag al een stuk losser is komen te zitten.

Everything's basically sexual.

Voor mijn koude voeten had buurvrouw wel een oplossing. Het stond in een dikke folder die zij de volgende dag in de bus gooide. Thermo-sokken voor € 7,50 per paar.

Iets verderop in de bijna 250 pagina's tellende catalogus van Huis & Confort, verscholen tussen hebbedingetjes waar niemand behoefte aan heeft, op pagina 190 de kop:

DISCRETIE IS BIJ ONS … EREZAAK!

Twee roze pagina's vol met lustopwekkers voor de vrouw, want voor mij zit er niets bij. De beschrijvingen zijn ongekend direct tot in de kleinste details. 

In mijn Amsterdamse tijd zag ik eens op de markt in de Westerstraat een standwerker die 'massagestaven' aan de vrouw probeerde te brengen. Die waren er toen alleen in de kleur wit. Hij liet die dingen speels over de blote armen en dito halzen van zijn toehoorsters trillen, met de belofte dat die vibraties de spieren soepel zouden houden. Met een vette knipoog naar zijn publiek wist hij te vertellen dat ze er ook andere spieren mee konden plezieren. Met ernstige gezichten, maar meesmuilend giechelend, gingen enkele rondborstige 'Jordaneese tantes' tot aankoop over. Met rode oortjes stond ik erbij en keek ernaar.

Maar dat was wel bijna veertig jaar geleden.

STILLEVEN 2013

Dit beeldje is een kleine 20 cm hoog. 

De 'schaaltjes' draaide ik een jaar geleden uit vers hout, de dunne is prachtig vervormd en gescheurd, de dikkere is vormvaster. De kromme balk kan nog voor een verrassing zorgen omdat ook dat hout nog redelijk vers was toen ik er met de lintzaag in te keer ging. Ik ben slecht in het onthouden van houtsoorten, die zijn eigenlijk voor mij ook niet van belang. Ik kijk naar de kleur en de structuur van het materiaal, soms voeg ik daar nog iets aan toe zoals ik dat mettertijd in een ander werk zal laten zien.

Het staat te koop op Marktplaats, zoek op de titel.

Elzet bitset security 33-delig

Nu de dagen korter, natter en kouder worden kruip ik vaker en langer achter mijn scherm om de meest fantastische filmpjes te bekijken over onderwerpen waar ik vroeger geen weet van had! Het maken van...,  het werken met..., vliegmachines, boten, tractoren, appelpersen, hout draaien, metaal draaien of laser snijden, ik kan er uren naar kijken. En filmpjes kijken is kennis opdoen! Het onthouden van alle informatie is een andere zaak, maar er blijft genoeg hangen om er weer even mee verder te kunnen.

Dat lange zitten geeft koude voeten tegenwoordig, ijskoude voeten. Vorig jaar al heb ik een extra radiatortje onder mijn buro laten zetten, dat geeft wel wat warmte, maar niet voldoende. 

Om de kou er even uit te halen gebruik ik een straalkacheltje. Toen ik hem dit weekeinde aanzette bleek er een 'rammel' in te zitten, er zat iets los in. Ik wilde dat ding openmaken om te zien wat de oorzaak was, maar kreeg 'm niet open. Hij zat gesloten met schroefjes waar ik geen bitje voor had, de fabrikant wil niet dat je zelf gaat klussen, hij heeft liever dat je een nieuwe koopt!

Op internet zag ik dat er wel degelijk schroevendraaiers en bitjes met deze vorm te koop zijn, maar het is oppassen! Er zijn 'star bits' met vijf of met zes punten, met en zonder 'hole'. De 'doe het zelf zaken' hier in het land van Altena wisten vaak niet eens waar ik het over had en konden de bitjes niet leveren. Gelukkig hebben we ook nog een alternatief, soms wat duurder, maar altijd goed spul voor de vakman en de amateur die kwaliteit willen.
Zij hadden het setje wat ik zocht, de vierde van links op de onderste rij had ik nodig. De rest komt ooit of nooit aan de beurt, maar voor verrassingen zal ik niet snel meer komen te staan.
Het setje kostte mij  € 20,20, dat is de prijs die je op internet ook tegen komt. Ik zal er nog lang plezier van hebben.

OPENBARE OPDRACHTEN...

In een vergeelde ordner met op de rug geschreven: voorstellen/ideeënschetsen/ontwerpen e.d. vol met A4tjes is het oudste briefje uit 1969. Het is korter dan een A4tje.

De tekst van het briefje (zie boven) spreekt voor zich.

In 1969 bestonden er nog geen openbare inschrijvingen voor beeldend kunstenaars. Voor een opdracht werd je uitgenodigd. Mijn oud docent spoorde mij aan documentatie in te zenden, maar veel om te laten zien had ik nog niet, want ik was net een jaar van de academie af. Ik weet ook niet of ik die opdracht toen al aangekund zou hebben. Op de academie leerden wij beelden te maken, niet hoe je een grote opdracht aan moest pakken. 

Een oudere en meer ervaren collega kreeg de opdracht. Hij ontwierp een beeld dat de naam "Maan over Ameland" kreeg, een uit rvs gemaakte constructie. 

Het beeld heeft tot 2002 (?) gezien vanaf het CS aan de rechterkant van de brug aan de Oosterdokskade gestaan. Vanwege de vernieuwingen aan en rond de kade en brug is het beeld weggehaald en tien jaar opgeslagen geweest. In 2012 is het weer op de brug geplaatst, maar nu aan de IJ kant.

Als ik die opdracht toen wel had gekregen,  zou het mijn eerste grote werk geweest zijn dat moest verkassen en mijn Monument uit het vorige verhaal het tweede.

In de ordner zitten 72 'sollicitaties' naar opdrachten, maar er zullen er meer geweest zijn, want niet alles heeft de tand des tijds doorstaan. Een aantal keren mocht ik een schetsopdracht maken, maar slechts vier keer heeft dat tot een daadwerkelijke realisering geleid. Dat is niet veel, ik ken vele collega's met lange lijsten gerealiseerde opdrachten.

Ik denk dat als ik die opdracht in 1969 wel had gekregen en tot een goed resultaat had gebracht, mijn lijst nu ook veel langer zou zijn want het is een moeilijke, maar mooie lokatie.Voor veel potentiële opdrachtgevers niet onbelangrijk.

U BENT DE KUNSTENAAR? een stripverhaal in 32 foto's...

Op vrijdag 22 november 2013 werd mijn beeld met als titel 'Monument voor een verzonken stad' verplaatst van het Frederik Hendrikplantsoen naar het Erasmuspark. Beide locaties vallen binnen het Stadsdeel Amsterdam West.

Het totale gewicht is ongeveer twintig ton.

De klus zou rond half acht in de morgen beginnen, ik was er een uurtje later.

Toen ik aankwam was de fundatie rondom vrij gegraven en was Hans (de lasser) bezig de roestvorming onder het maaiveld weg te bikken alvorens hij met de snijbrander aan de gang kon. Het grondwaterpeil is in het plantsoen zo hoog dat het door de aannemer weggepompt moest worden om een werkzame plek te creëren.

Ondertussen waren er twee 'bakwagens' met zware kranen aangekomen, waarvan er één het staal met een stel 'singels' in bedwang hield zodat het niet plotsklapt zou kunnen verschuiven.

Rond half tien was het staal los en kon de kraan er mee aan de haal.
Wat overbleef was iets wat ik nog nooit had gezien: een 'naakt' veld van vijfendertig kwetsbare betonkoppen. Het beschermende staal was verdwenen! (De ondertitel van dit werk is: "Dwazen denken te beschermen", niet zo slecht als je dit ziet.) Zonder het staal is het beton (zijn wij) weerloos, maar leg dat maar eens uit aan mensen.

Nadat de mensen van de aannemer het gat waar de fundatie van het beeld vandaan gehaald was met de daaruit gekomen grond weer gevuld hadden,legden ze daar de 'dragline schotten' overheen. De bestelde dieplader kon zich zo onder het beton manoeuvreren, waarna de twee kranen hun last konden laten zakken.

Een aantal keren kreeg ik de vraag "U bent de kunstenaar?" gesteld. Inhoudelijk gingen de meesten niet op het werk in, behalve de chauffeur van de dieplader (met sigaret) die bijna tot op het laatst bleef, terwijl zijn werk erop zat. Hij had de titel gezien en begreep de bedoeling meteen, zo vertelde hij mij. Of hij het mooi vindt weet ik niet, maar zijn belangstelling was voor mij wel leuk.

Een leuk detail was dat de chauffeur 'ergens uit een geheim kastje' een stapeltje tapijt haalde en die onder zijn last legde, zodat het niet zou gaan schuiven.
Ondertussen namen de mannen van de aannemer het paaltje met informatie in de 'strop' en zetten dat op een verloren plekje op de dieplader.

Toen alles op die dieplader stond ben ik naar het Erasmuspark gereden. Het werk in het plantsoen was gedaan, het 'aanhelen' is voor de gemeente.
Bij het park aangekomen, bleek de aannemer bijna klaar te zijn met het graven van het gat op de plaats die ik dinsdag met piketpaaltjes had gemarkeerd.

De toegang tot het park loopt via een smalle brug aan de kant van de Jan van Galenstraat. Erg veel ruimte bleef er niet over tussen de wagen en de paaltjes op de brug. Ook de telekraan kon er maar net tussendoor. Maar beide chauffeurs deden het in één keer!

Nadat de kraanwagen in positie was gemanoeuvreerd en de chauffeur de poten had uitgeschoven, pikte hij het stalen deel van de wagen en tilde het over de bomen heen om tijdelijk op de rijplaten te parkeren.
De vlucht door de lucht leverde prachtige plaatjes op.

Ondertussen was Hans in de weer met een slijptol om de slordige snijranden te fatsoeneren, teneinde het laswerk straks mogelijk te maken.

Het gat was keurig op diepte gegraven, maar de heren waren vergeten ruimte te maken voor de twee hijsbalken opdat die er na plaatsing weer onderuit konden. Dus maar snel met de hand twee geulen gegraven. Aan de kant waar de gele helm ligt was dat geen probleem, maar aan de andere kant bleek behoorlijk wat puin in de grond te zitten.
Maar uiteindelijk kon de kraan de achttien ton beton in het gat laten zakken en bleek e.e.a. redelijk recht te staan.

Het is fascinerend om te zien hoe nauwkeurig de machinist van de kraan te werk kan gaan; tussen het staal en de hoeken van de betonblokken is nog geen centimeter ruimte! Hij zette het staal op z'n plek zonder ook maar één keertje het beton te raken. Slechts aan één kant moest er op het staal geslagen worden om het te laten stroken. Daarna kon Hans weer aan de slag om de lasnaden te dichten, daar is hij een kleine twee uur mee bezig geweest.

Terwijl de lasser bezig was, sleep zijn hulp met de slijptol de tijdelijke schoren los en groeven de mannen van de aannemer een gat voor het informatiepaaltje. Als laatste werden de restanten van het lassen volledig vlak geslepen en zag je echt niet meer dat er ooit wat had gezeten.

Rond half vijf was de klus geklaard en kon het hek dicht. Rest nog het aanhelen van de grond en een schoonmaakbeurt door de 'Kunstwacht', de organisatie die de verhuizing regelde.
Van alle mensen van de gemeente die tijdens het traject van de vorderingen op de hoogte zijn gehouden heb ik niemand gezien.

LASWERK...

Vandaag is het eerste zichtbare, voorbereidende werk voor de verplaatsing van het 'Monument voor een verzonken stad' begonnen. Omdat de totale hoogte van het beeld incluis fundatie te hoog is om onder de bovenleiding van de tram door te kunnen wordt het staal onder het maaiveld doorgesneden. Om vervorming van het staal tijdens het hijsen en transport te voorkomen zijn er vandaag tijdelijke schoren aan vast gelast.            

a.s. Vrijdag volgt de grote operatie: uitgraven, lossnijden en uit de grond trekken van de fundatie plus de 'betonkoppen', het transport op een dieplader en in het Erasmuspark weer plaatsen.

Wordt vervolgt.