FOTO BOMAANSLAG

Deze foto uit de NRC van donderdag 5 april laat mensen zien die dood zijn.  Door andere mensen gedood welteverstaan. Als een mens dood is spreken we van een lijk en een lijk verbergen we over het algemeen onder een wit laken of stoppen het in een hermetisch afgesloten body bag. Zo althans laat de pers het ons meestal zien.
Wat mij opvalt is dat je zelden blanke mensen zo ziet die gedood zijn bij een bomaanslag zoals deze Somaliërs, vooral de man hangend over zijn stoel zou als hij een blanke huid gehad zou hebben nooit zo in beeld gebracht zijn. En zeker niet zo prominent.

De foto laat mij twee dingen zien: ten eerste de totaal niet in de slachtoffers geïnteresseerde militairen en andere aanwezigen. Het lijkt alsof de doden er niet toe doen.
En ten tweede een verandering bij de redactie door voor deze foto te kiezen. De vraag is of het een gunstige ontwikkeling is (in de zin van laten zien waarom het gaat) of een afvlakking.

Bovendien is er iets vreemds aan de hand met de man binnen de rode ovaal. Hij lijkt veel te groot t.o.v. de andere figuren, maar zit ook vreemd in elkaar.

'ONZE' FAZANT

Helemaal zeker weten wij het natuurlijk niet, maar voor ons is dit 'onze' fazant.  Hij komt elke winter langs op zoek naar lekkere dingen. Hij heeft ontdekt dat er bij de kippen vaak wat te halen is. Maar nu blijft hij ook bij ons overnachten, niet altijd op de zelfde plek. Hij wil nogal eens van tak veranderen, maar wel steeds in hetzelfde groepje essen. Nu het blad nog niet aan de bomen zit is hij goed te zien. Het is een ochtendvogel, rond een uur of drie laat hij horen dat hij wakker is. Wat is het buitenleven toch mooi.

CÉSAR ET SON CANOT D'ÉCORCE

Een film over de bouw van een traditionele Canadese kano van o.a. berkenbast en Cederhout.

Op het oog en met zijn handen maakt deze man met een bijl, zakmes, priem en een oude omslagboor een volwaardige kano. De film duurt bijna een uur maar is zeker de moeite waard.

TAARTEN...

Eén van Lindsey's Italiaanse 'connecties' heeft niet alleen een gigantische verzameling sinaasappelpapiertjes, ze maakt ook taarten op bestelling en geeft cursussen aan mensen die net zulke fraaie en lekkere sculpturen willen maken als zij.

Ik ben (niet meer) zo'n zoetekauw, maar ik kan wel genieten van deze prachtige creaties, waar menig banketbakker jaloers op mag zijn.

Op deze taart met rood lint en geborduurde roos zit zelfs een naald waarmee de kruissteekjes gemaakt zijn.

Deze taart doet mij denken aan Italiaanse of Franse begraafplaatsen:  roze kleurtjes, linten, nep bloemen en bronzen letters.

Niet echt mijn 'ding', maar een mooie taart is het zeker.

Syria: Assad's wife spent thousands on trinkets as blood was spilled in Homs

Soms zou ik een allround wetenschapper willen zijn, zou ik willen kunnen verklaren waarom wij zijn zoals wij zijn. Want niets zo complex en ondoorgrondelijk als de menselijke hersenen wordt beweerd, maar is dat zo?
Soms denk ik dat de wereld er inderdaad zo zwart en wit uitziet als de heren op deze foto.
Het is maar hoe je kijkt, voor mij zit links wit en rechts zwart. De houding van de mannen kom je alleen maar tegen op geposeerde foto's, bijna niemand is daar goed in. De man links komt op mij ontspannen over, terwijl de man rechts eigenlijk met zijn houding geen raad weet. Hij denkt en zegt dat hij gelijk heeft, maar uit zijn houding blijkt grote onzekerheid.
Kofi is een witte duif die tegen beter weten in een poging doet de zieke zwarte raaf te kooien.
De zwarte man met blanke huid leeft met z'n Barbie-popje in een sprookjeswereld en voelt zich aangevallen door een boze wolf die hij 'wel even af zal schudden. '
'Zijn Volk'  -de echte wereld-  wordt in zijn opdracht, door zijn leger als 'terroristen' afgeslacht. Dat verhaal hebben wij eerder gehoord en gezien, maar zwarte raven blijken daar immuun voor. Hun hersenen volgen een ander patroon. Want macht is geld en geld is macht. Geld en macht maken blind en heersers denken dat dat onschendbaar maakt. Maar overheersers vallen altijd, is het vandaag niet dan is het morgen.

BOUWMEESTER

In een hoek van onze tuin staat de "Datsja", zo noemen we het huisje dat ik een aantal jaren terug van afval hard-hout bouwde. Het is een lekker plekje om je zo nu en dan even in terug te trekken of op de 'waranda' in het zonnetje een drankje te nuttigen. We hebben zelfs een vriendin die liever in de Datsja overnacht dan van het bed in de logeerkamer gebruik te maken. 

Maar eerst hebben we een andere gast.

Toen ik er aan het eind van de middag even ging zitten viel het mij op dat, naast het elke winter naar binnen geblazen blad ook nogal wat andere zaken zoals takjes en vreemde slierten op de vloer lagen.

Automatisch kijk je dan naar boven en zie je een prachtig, vers bouwsel boven het voeteneind van het bed. Op de balk, boven het raampje rechts op de eerste foto.

De richel is nog geen zeven centimeter breed, maar deze bouwmeester heeft daar geen probleem mee, hij maakt zijn 'fundatie' gewoon breder door héél veel materiaal over de rand te draperen. Uiteindelijk krijgt de merel (want dat zal het zijn) een brede basis voor zijn nest. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat dit bouwwerk niet ouder dan drie dagen is. Het materiaal is heel vers en ik heb niet eerder gezien dat er gevallen materiaal op de vloer lag.

Als je goed kijkt naar de onderste foto (aanklikken) zie je héél veel verschillende materialen, verse en verdorde. De bekleding (blubber) in het uiteindelijke nest is nog niet aangebracht, ik ga morgen bij droog weer eens van een afstandje zitten kijken of het werk verder gaat.

LOQUAT in mineur...

Eén van de eerste, vanuit een pit opgekweekte Loquat's heeft het ver geschopt. Het was en is mijn trots, een waardige vervanger van de oude peer die hier in 2005 nog als dood hout stond. Een krachtige boom met prachtige bladeren. Voordat de najaarsstormen toe konden slaan haalde ik er de nodige lange takken af, omdat er in het vorig seizoen door wind de nodige schade was toegebracht.

Maar de afgelopen winter deed een oude beul opstaan, de beul met de lage temperaturen. We waren het niet meer gewend en mijn Loquat zeker niet! Hij staat er nu heel triest bij, er valt steeds meer (groen/bruin) blad af, ik (wij) hopen dat het niet de genadeklap is geweest, maar dat er over een maandje weer nieuw leven is te zien.

Als er weer zo'n vorstperiode aan lijkt te komen zal ik proberen vanuit de overstekende dakrand een beschermende tent te bouwen, want vaak is een klein beetje hulp genoeg.

Aan de andere kant vind ik eigenlijk dat als een plant of boom het in ons klimaat niet redt, hij hier niet thuishoort.Dus ben ik eigenlijk tegen mijn eigen gevoel in bezig....

Maar het is zo leuk om uit een pitje een boom te zien groeien.

 

PUIN RUIMEN II

Gisteren hebben we een kruiwagen of zes gevuld met puin vanachter het atelier in de container gestort. De kruiwagen trokken we met de zitmaaier naar boven, Lindsey als chauffeur en ik de kruiwagen heffen en sturen. We waren er behoorlijk 'kapot van', ondanks de inspanning was ik door en door koud en ben dan ook voor het eerst in jaren weer eens een heet bad ingegleden. Een kortstondige krachtinspanning kan ik nog steeds aan, maar langer dan een uurtje lukt niet meer. Wat dat betreft heeft L. meer power.

Vandaag hebben we het anders aangepakt, het puin moet nu ook van verder weg komen. Het aanhangertje dat ik ooit in elkaar laste bewijst ons ook nu weer een goede dienst. Er gaat bijna twee keer zoveel in als in een kruiwagen, maar vol trekt de maaier niet. Toch is het een verlichting van ons werk.

Ik heb er nog even aan gedacht een 'elektrische kruiwagen' te huren, maar daar gaat ook niet zoveel in en bovendien gaat het zo prima.

Boven gekomen wordt het weer handwerk, maar we hebben geen haast, het gaat goed zo!

 

Bij het opladen van het puin zag ik ineens iets leuks, in een stuk betonvloer zat een scheermes vast! een dichtgeklapt exemplaar, maar duidelijk herkenbaar.  Ik weet dat het vroeger de gewoonte was om munten, oud gereedschap of een ander teken in een bouwwerk achter te laten onder vloeren of tussen balken, maar een scheermes is wel erg bijzonder! Bij het slopen van de vloer moet ik het over het hoofd gezien hebben.

PUIN RUIMEN

Al het puin dat de afgelopen jaren bij mondjesmaat uit ons huis, atelier en erf kwam heb ik zover mogelijk opnieuw gebruikt. Niet al het hergebruik heeft tot een bevredigend resultaat geleid.  Mijn pogingen om 'Ecokathedralen a la Louis le Roy' te creëren zijn mede door onze kippen en mijn onkunde mislukt. Al een poos had ik het gevoel dat ik eens puin zou moeten ruimen, maar waar laat je dat spul. Her en der had ik al gaten langs het wegdek van de dijk gedicht, maar die gaten zijn niet groot genoeg om al mijn puin in kwijt te raken. 

Het laten komen van een puincontainer leek mij altijd een financiële brug te ver, maar die kosten blijken verre van onoverkomelijk! Voor nog geen tachtig euro heb je een 4 kuub bak voor de deur, die je helemaal vol mag gooien in de tijd die je zelf bepaalt. Wijn hopen 'm eind volgende week op ons dooie gemak gevuld te hebben, maar we mogen er ook veel langer over doen.

De chauffeur die de bak kwam brengen dacht even een paar meter van de (nieuwe) stoep bij de buren te kunnen benutten om de container goed op z'n plaats te zetten, maar hij kwam niet meer naar boven. Zijn aangedreven wielen begonnen te 'spinnen' en groeven een kuil in de stoep van de buurman. Op mijn advies heeft hij de ....tonner(?) verder naar beneden laten zakken en kon toen in één keer met een beetje vaart boven komen.

Boven gekomen keek ik mijn ogen uit, die auto's van vandaag kunnen zoveel meer dan die eenvoudige 'bakken' van tig jaar geleden. Alles is in- en uit schuifbaar waardoor het op de juiste plaats zetten van een container zoveel eenvoudiger is geworden en de chauffeur lol in z'n werk houdt. We moesten natuurlijk even napraten over hetgeen hem overkwam. Ik wist niet dat Lindsey ondertussen foto's had gemaakt.

DOOSJE MET T-RING

Zoekend op de naam van een goede vriendin en collega van Marion kwam ik op de site van een museum dat ik niet kende. Ik zag werk uit 1982 van die vriendin dat ik niet eerder had gezien; drie donkere ringen van perspex met een lichte doorsnijding. Ik vroeg haar of zij van dat museum afwist. Dat was zo, maar ze vertelde ook dat dat museum werk van Marion had, waarschijnlijk gekocht via Galerie RA. Dat wist ik niet en daar heb ik Marion ook nooit over gehoord.

Het Powerhouse Museum, Sydney Australië, blijkt naast deze drie T-ringen in doosjes nog drie andere werken van Marion te hebben.

Het wonderlijke is dat ik mij de ringen wel, maar de doosjes niet herinner! Toch weer een leuke opfrisser dankzij internet.