WIST U OOK DAT....

...er mensen zijn die fruit stickers verzamelen?

Ik heb het al eens eerder gehad over het verzamelen van fruitwikkels, een zeer serieuze bezigheid van mijn lief. Via het Internet groeit haar groep Europese connecties zienderogen. Het zijn niet alleen verzamelaars van soms prachtig bedrukte vloeipapiertjes, maar ook figuren die zich toeleggen op het bijeenbrengen van grote collecties kleine stickers. Die stickers blijken een ruilobject te zijn: 'voor zoveel stickers krijg je deze papiertjes'.

Sommige mensen gebruiken die stickers of papiertjes creatief, anderen stoppen mappen vol met steeds weer nieuwe of afwijkende exemplaren.

In de witte supermarkten is bijna niets meer te vinden, maar op de markten en bij kleine allochtone winkels des te meer. We waren al in Almere, Utrecht, Amsterdam, Waalwijk en Rotterdam en binnenkort komt Arnhem aan de beurt. Naast het inkopen van heel veel citrusfruit en het 'scoren' van nog meer papiertjes, ziet de portefuille van L. er na thuiskomst uit zoals op de foto.

Toch weer goed voor een aantal nieuwe wikkels.

Het sprookje van Piet Hein Eek

Een deel van de werkplaats voor hout

In Eindhoven staat een oude keramiekfabriek van Philips. Die duizenden vierkante meters hebben lang leeg gestaan totdat Eek & Ruijgrok bv meubelmakers uit Geldrop er hun vinger op legden om een droom waar te kunnen maken.

Piet Hein Eek studeerde in 1990 af met zijn later zeer bekend geworden sloophouten kast. Op dat moment was het een verademing binnen de ontwerperswereld en een inspiratiebron voor vele.

Nu, twintig jaar later komen er uit zijn fabriek nog steeds meubels van sloophout, krukjes, stoeltjes, bedjes, kasten, prullenbakken en zelfs een driedelige, scharnierende kapspiegel. Kennelijk is er vraag naar, maar voor mij gaat hij veel te ver.
Zijn 'mensen' maken ook meubels en verlichting uit metaal. Daar zitten hele mooie ontwerpen, maar ook voor mij onbegrijpelijke missers tussen.

De keuze voor die gigantische fabriekshal heeft ook zo z'n consequenties: je moet de ruimte kunnen vullen. De begane grond is voor het grootste deel productieruimte, daar staan de machines, is de verfspuithal, de materiaalvoorraad en de expeditie. Eromheen de winkel en kantoor. Op een tussen etage is de showroom, waar ook werk van anderen te zien is en een wonderlijke verzameling curiosa.

Twee objecten uit het rariteitenkabinet; leuk om te zien, maar wat moeten ze hier?

Daar weer boven, twee verdiepingen waar in samenwerking met het Van Abbe Museum kunst getoond wordt. Zondag j.l. was daar de opening van 'De Proloog' en een solotentoonstelling van Guido Geelen.

Buurman Frank kijkt met aandacht naar een werk van Guido:
één van de zeven levensgrote keramische beelden omgeven door geprepareerde vlinders in messing en glas vitrines van PHE

In een naast gelegen hal is ook nog het restaurant van Piet Hein Eek gerealiseerd.

De droom lijkt verwezenlijkt, multinational zijn ze nog niet, maar groter dan hij twintig jaar geleden had kunnen bedenken.

WASSENDE MAAN / PAUL DE KORT

Op 26 november 2008 schreef ik over het project 'Wassende maan' van Paul de kort. Hij maakte in het kader van het 'ruimte voor de rivier' beleid in het overstroomgebied van de Lek een labyrint dat de hoogte van de waterstand aangeeft. Als je vanuit Werkendam over de Bandijk richting het veer naar Kop van 't Land rijdt, kom je er langs.
We waren benieuwd of het werk bij de huidige hoge waterstanden nog te zien zou zijn. Langs onze dijk was het Maaswater zondag (16/01/11) aan het zakken, maar in de Noordwaard bleek dat anders te zijn. Toen we rond twaalf uur langskwamen stond er veel water, maar was het labyrint nog te zien. Twee uur later kwamen we er weer langs en bleek alleen het hoogste deel nog niet overstroomd te zijn. Het zal uiteindelijk geheel verdwenen zijn.
In de tussenliggende tijd waren we een pad opgelopen met links en rechts water, zo nu en dan moesten we 'snel door plassen stappen' om geen natte voeten te krijgen. Het pad liep dood op water, we moesten dezelfde weg weer terug. Het ging nog net zonder 'natte voeten', maar veel heeft het niet gescheeld. De overstromingen waren heviger dan op de heenweg. Een uur later was dat pad helemaal niet meer te zien.
Het zijn gelukkig geen levensbedreigende situaties, maar geeft wel aan hoe snel het water kan stijgen!

Activities Of The U.S. Army Air Service (1925)

In 2004 bezocht ik een vliegshow in België, ik maakte daar veel foto's van vliegtuigen, maar ook van het publiek. Ik ben nu bezig daar een klein boekje van te maken.
Op zoek naar informatie over vliegen en vliegtuigen kwam ik een filmpje tegen van ruim een half uur met fragmenten om van te smullen. Ik ben zeker geen Army man, maar vliegen met oude toestellen doet mij de bijbehorende ellende vergeten.
In het filmpje beelden van tweepersoons 'kisten' op ski's, drijvers en wielen. Parachutespringen vanaf een vleugel en het besproeien van katoenvelden op een nu wel erg primitief ogende manier. Let vooral op de piloot die zich pas omdraait als de 'zwartjes' het gif in de container hebben gestort. Het zal hem niet veel geholpen hebben.
Halverwege zijn er beelden te zien van- en in een luchtschip. Als uitsmijter een letterlijk rookgordijn.
Ik kan er niet genoeg van krijgen, ik hoop u ook niet.

Als het beeld niet volledig is klik dan hier.

Glad wegdek en hoogwater

Aan het wegdek was het niet te zien vanmorgen, maar op sommige plekken was het spekglad! Om een uur of acht zagen we vanuit ons bed de zwaailichten van de strooiwagen langskomen. Een uur later lag deze auto bij de buurman in de tuin.
De bestuurder keek waarschijnlijk naar het hoge water aan de linkerkant van de weg, dwaalde af en moest abrupt corrigeren. Dat de weg glad was merkte hij pas toen hij rechts de dijk afgleed. Gelukkig heeft de gastank het gehouden, anders hadden we een klein Moerdijk gehad.

Mijn twee opgekweekte Catalpa boompjes zijn totaal onder water verdwenen; als dat te lang duurt kan ik ze wel vergeten. Ik denk dat er nu op het diepste punt een meter water op het landje staat. We waren al begonnen met het knotten van de wilgen. Ongeveer de helft is al gedaan maar de rest moet even wachten.

Museum of the City of New York's Collections Portal

In het Brabants Dagblad stond een klein stukje over oude foto's dat mij nieuwsgierig maakte. De eronder genoemde URL kwam mij nogal wonderlijk over; hij laat dan ook niet de genoemde site zien.
Maar even zoeken op het museum en je bent hier. Het is een werkelijk prachtige verzameling foto's - ik heb er nog maar enige tientallen bekeken - die uren kijkgenot op kunnen leveren!
Vooral de foto's van Jacob August Riis (1849-1914) die het dagelijks leven laten zien in New York rond 1890 kunnen mij zeer bekoren. Ze doen mij denken aan een andere Jacob: Jacob Olie (1834-1905), die hetzelfde deed in Amsterdam.
Straattaferelen, huisnijverheid, markten en de opvang van daklozen, het zijn plaatjes van 'slechts' honderdtwintig jaar geleden. Het lijkt veel verder terug, maar het hadden onze overgrootouders kunnen zijn.

"Knee-pants" at forty five cents a dozen -- A Ludlow Street Sweater's Shop.
Jacob August Riis ca.1890

Egel, Erinaceus europeaus

Al een paar keer had ik in de sneeuw sporen gezien, waarvan ik dacht: dat kan wel eens van een egel zijn.
Vanmorgen - de dooi heeft ingezet - zagen we hem opeens tussen de vogels op zoek naar voedsel. Gelukkig hadden we nog een restje kattenbrokjes van vorig jaar in de kelder staan. De egel liep weg toen ik op 'm afkwam, maar kwam weer terug zodra ik verdwenen was. Even later kon ik met de camera tot op een meter komen, hij at gewoon door. Hij/zij moet veel honger hebben gehad.

roodborst

Overal lees en hoor je dat Roodborstjes zo amicaal zijn, ze houden van mensen (!?) zo lijkt het. 'Onze' rode borsten met hun zwarte priemende kraaloogjes zijn zo schuchter als wat. Ze zijn ongelooflijk alert! Voor deze opname - ik zag 'm in mijn ooghoek aankomen en had mijn hand al op de muis om de camera te activeren - moest ik doodstil blijven zitten. Zelfs het draaien van mijn oogbal had het beestje kunnen verjagen.
De voedertafel heb ik aangepast aan het bereik van de lens om maar niets te missen van het aan- en afvliegen.

Rondeel eieren in kokos doosje.

Wij kopen zelden iets bij AH en komen ook niet dagelijks in de buurt van Barneveld. Het merk Rondeel zei mij dan ook niets toen ik van V.een heel mooi doosje voor zeven eieren- één ei per dag- kreeg, een doosje gemaakt van kokosvezel met binnenin een stikker waarop staat: www.rondeeleieren.nl
Het doosje maakte mij nieuwsgierig naar de rest van het bedrijf!
Op de site zag ik dat de eitjes alleen via AH en een paar winkels in de buurt van Barneveld te koop zijn. De eieren worden gelegd door hennen met de prachtige naam Lohmann Brown die hun snavel mogen behouden. De behuizing -van kippenhok kan je niet meer spreken- ziet er spectaculair uit. Het ronde gebouw (rondeel) is ontstaan uit een onderzoek van de Wageningse Universieteit. Het voer dat de kippen krijgen klinkt ook zeer aantrekkelijk.
Van prijs en smaak weet ik niets, om dat te weten te komen zal ik toch een paar dorpen verder moeten om bij AH zo'n doosje te kopen.

Ringmus, Passer montanus

Afwachtende Ringmussen.

De Ringmus staat op de rode lijst van Vogelbescherming Nederland. Als motief wordt aangevoerd: gevoelig. Ik zou graag willen weten wat ze daarmee bedoelen. Gevoelig voor wat? Natuurlijke vijanden, ingrepen door de mens of het weer? Ringmussen zijn, net als alle andere vogels en dieren die niet opgesloten zitten, te vinden op plekken waar eten te halen valt. In de grote steden wordt geklaagd dat er geen mussen meer zijn. Als argument wordt er dan gesproken over het tekort aan nestmogelijkheden, maar de werkelijke oorzaak lijkt mij eerder een voedselprobleem te zijn: de steden zijn te schoon.

In onze tuin zie je het hele jaar door Ringmussen, ook Huismussen en Heggemussen. Dat komt o.a. door het 'rommelige' karakter van sier- en moestuin, maar vooral omdat wij kippen hebben die wij bijvoeren met gemengd graan en keukenafval. De mussen weten daarvan mee te genieten. Een winter zoals zoals nu met langdurig sneeuw brengt de vogels bijeen op plekken waar wat te halen valt en dat is - ook in de dorpen - niet meer in elke tuin of erf het geval. Dertig jaar geleden had ik nog een aantal buurtjes die brood en gekookte aardappelen rondstrooiden voor de meeuwen en andere gevleugelde vrienden, dat was te zien aan de grote aantallen meeuwen die rondvlogen en hier en daar naar beneden doken. Dat beeld is praktisch verdwenen. Al het voor vogels interessante voedsel verdwijnt nu in de groene KLIKO voor het GFT afval. Open mestvaalten waar vogels nog lekkers uit haalden zie je door strenge regelgeving bijna niet meer. Vetbollen, pinda's, zonnebloemzaden en strooigoed zijn in de tuintjes nog wel te vinden, maar daar hebben de grotere vogels niets aan.

Door L.'s verwennerij is onze tuin een eldorado voor het kleine grut. Vandaag telde ik (voorzover dat gaat) tientallen mussen, negentien merels, acht vinken, drie Roodborsten, vijf Pimpelmezen, vier Koolmezen, drie Waterkipjes, twee Turkse tortels en drie Houtduiven, allemaal tegelijkertijd! En even later een zwerm Staartmezen. Uit het kippenhok kwam een hen met een muis in d'r snavel, die zorgt dus voor zichzelf!