ELZENHAANTJE (Agelastica alni) ?

Het is soms moeilijk via de camera te laten zien wat je ogen waarnemen. Aan de westkant van mijn atelier staat een nectarine en een vijg, daaronder stond o.a. een heerlijke munt. Die munt is, zo ontdekte ik een paar dagen geleden, volledig kaalgevreten door een horde blauw-zwarte torren die nu zijn begonnen aan de Physalis/lampionplant.
Volgens de informatie die ik kon vinden moet het het Elzenhaantje zijn, maar volgens diezelfde site eet dat beestje alleen het blad van de Els, en dat is heel iets anders dan munt!
Er is veel aan het veranderen om ons heen, groei en bloei zijn aan het verschuiven, misschien ook de voedselvoorkeur van het Elzenhaantje. Wie een andere oplossing weet mag het zeggen.


...

FRANK'S EERSTE VRACHT

Het gat door het lassen ontstaan heb ik goed kunnen dichten. De verf op de koppeling heeft het hele weekeinde kunnen drogen. Vandaag de montage aan de scootmobiel, het past prima! De eerste vracht kon meteen mee: een doos wijn voor Frank die bij ons afgeleverd was.

F R A N K O B I E L

T A G

Er zijn mensen die de behoefte hebben, hun naam achter te laten op plekken waar ze ooit waren. Soms werkt dat zeer ontgoochelend: sta je op een moeilijk te bereiken plekje ergens op aarde, lees je: " Claus aus Goslar war hier", gevolgd door een datum. Of Claus nu nog weet dat hij daar was is maar de vraag. Anderen spuiten bij nacht en ontij hun 'paraaf' - zij noemen het een TAG - op andermans bezit of ontwerp en noemen zich kunstenaar als de pers daar op aan dringt. Voor mij is het vervuiling van mijn leefomgeving. In de veertiger jaren van de vorige eeuw was er een paar slimme, maar ook zeer goede kunstenaars die een alledaags voorwerp van hun naam voorzagen, waardoor de waarde in latere jaren steeg tot het meer dan duizendvoudige! Soms hoeven kunstenaars hun naam niet op of onder hun prestatie te zetten. Hun werk is dan zo uniek dat het alleen maar van hen kan zijn. Helaas zijn er dan altijd weer mensen die daar misbruik van weten te maken. Voor mij is het zetten van mijn naam op iets dat ik gemaakt heb nooit vanzelfsprekend geweest, er zijn door mij gemaakte zaken de deur uitgegaan zonder dat ik mijn naam erop zette. Ik groeide op met de kreet 'alles van waarde is weerloos', een prachtzin waarvan ik lang niet wist van wie die was; z'n naam stond er niet onder. Sinds een paar jaar doe ik het anders. Ik zet mijn naam op (bijna) alles wat de deur uitgaat en dus nu ook op Frank z'n aanhangertje. Niet omdat mijn naam ooit geld waard zou zijn, maar wel omdat ik het zo vaak mis dat er een naam staat bij iets wat de moeite waard is om naar te kijken. Vooral architecten mogen best vaker laten zien dat ze iets gemaakt hebben; de meeste bouwsels staan anoniem om ons heen.

K U T. . .!!**XXx....

Ik weet het, ik moet niet vloeken, maar soms is het woord eruit voordat ik het weet! Zeker nu: ben ik bijna klaar met de koppeling voor het aanhangertje van Frank, het enige deel waarbij ik moet lassen, ga ik net een ietsie pietsie te lang door met een te hoge spanning en brand ik er een gat in! Het ging net zo lekker zonder problemen en ik hoopte er deze avond een busje verf op te spuiten om er één geheel van te maken. En dan gebeurt er dit. Maar Hollanders zijn goed in het dichten van gaten dus zal ik morgen zeker met trots het 'project' aan buurman Frank kunnen overhandigen.

**

F R A N K O B I E L

Buurman Frank kan tegenwoordig, dankzij zijn Scootmobiel, zijn vleugels weer uitslaan zonder anderen te moeten vragen hem ergens te brengen. Overigens kan hij ook weer auto rijden met behulp van een handig dingetje op het stuur, waarvoor hij niet meer nodig heeft dan zijn rechterhand: de enige hand waar hij kracht mee kan zetten. Voor de boodschappen heeft hij een klein mandje voorop het stuur van de scootmobiel maar daar gaat niet veel in. Vorige week vroeg ik hem of ik een aanhangertje voor hem mocht maken. Dat leek hem een goed idee. Gisteren belde ik hem om even te komen kijken naar een 'aanzetje'. Hij was meteen enthousiast, vooral omdat ik als 'bak' een op het Franse strand gevonden plastic viskrat (gemerkt L.H.C. 2005) wilde gebruiken. Als francofiel zag hij dat wel zitten.

Vandaag ben ik aan het knutselen gegaan. De wielen en de as heb ik gekocht, al het andere (aluminium) materiaal lag al jaren te wachten op een goede bestemming. Het is een kwestie van de goede stukjes bij elkaar zoeken. 'POP' nagels heb ik nog in vele maten (en bij duizenden) liggen. Een welkom restant uit een vorig leven. Wat ik nog niet heb is de 'fietskar' koppeling, die is er morgen of vrijdag; daar moet ik wel weer voor naar Den Bosch maar het laten opsturen via een internet bestelling is zeker niet goedkoper en bovendien is een ritje veel leuker. Hoe ik de koppeling in moet passen is mij nog niet duidelijk, maar het zal vast lukken. Ik denk dat ik er ook een spriet met een oranje vlaggetje op zet om de zichtbaarheid van de combinatie te vergroten. Voor mij was het een heerlijk ding om te maken. Ik hoop dat Frank er nog lang plezier van mag hebben.

DERDE GENERATIE NESTEILAND
IN GEBRUIK!

Al drie jaar probeer ik de alom aanwezige meerkoeten te verleiden om te gaan nestelen op een door mij gemaakt nesteiland. Het kunstmatige eiland ligt vast aan een ankerlijn van onze drijvende steiger. Het eerste eiland, een uiennet gevuld met kurken met daarop een begin van een nest gemaakt van wilgentenen, was niet stabiel genoeg en sloeg tijdens storm om. Het tweede met als drijver TEMPEX (piepschuim) was ook niet sterk genoeg. In het vroege voorjaar ondernam ik een derde poging. Ik maakte een 'mat' van aan elkaar gelijmde - staande- wijnfles kurken en verstevigde dat door er (alweer) een uiennet met nietjes strak overheen te trekken. Daarop bevestigde ik het restant wilgentenen van de vorige poging, ook de op het Franse strand gevonden kleine drijver ging mee over.
Het blijkt vooralsnog een zeer stabiel geheel te zijn. De Meerkoeten zijn al maanden geleden begonnen met het aanslepen van nestmateriaal en gaan daar nog steeds mee door!
Ondertussen hebben ze ook in het riet een nest met zes eieren uitgebroed, waarvan nog één jong in leven is. Dat is niet veel. Dat ene jong zit nu vaak met moe op het eilandje, waar nu vijf eieren op liggen. Het wonderlijke is dat de partner (man en vrouw broeden beiden) die niet op de eieren zit, doorgaat met het aanslepen van nestmateriaal.
Ondanks mijn dagelijkse bezoek blijft de broedende meerkoet meestal niet zitten, maar komt terug zodra ik mijn hielen gelicht heb. Gisteren was dat anders. Toen ik bij de steiger kwam zaten er twee meerkoeten op het nest, waarvan er één het water in ging en de andere bleef zitten. Ik ben toen ook rustig op ons bankje gaan zitten om te kijken wat er zou gebeuren. De weggezwommen koet kwam terug met een stuk riet en deponeerde dat op het nest, waarna de broedende koet ging ordenen! En dat met mij op nog geen drie meter afstand!
Vandaag stond er een aardig windje wat leuke golfjes (en foto) mogelijk maakte; het eiland hield zich keurig. Over een dag of 14 zullen we zien of broeden iets opgeleverd heeft.

OOO
OO

Z W A R T

*

KÜSTENKANAL

Ik weet eigenlijk niet of er in Nederland nog veenafgraving op grote schaal plaatsvindt, maar bij de oosterburen gebeurt dat wel. Op mijn vervroegde terugtocht reed ik dankzij de Tomasina - opdracht geen snelwegen - kilometerslang langs het mij onbekende Küstenkanal. Afgeschermd door een groenstrook (rechts op de foto van het kanaal) bleek langs een groot deel een enorme veenafgraving te zijn (het bijna egaal bruin/groene stuk midden op de GE foto). Op een paar plekken was te zien wat er gebeurt: een volledige kaalslag van het landschap. De turf wordt met kleine treintjes uit het veld gehaald en met grote vrachtwagens afgevoerd om later elders o.a. als turfstrooisel weer de grond in te verdwijnen. Na de afgraving lijkt het landbouwgebied te worden, maar dat weet ik niet zeker. In Nederland, waar het veen lager zat, zijn soortgelijke plekken veelal plassengebieden geworden. Maar misschien kan iemand er meer van vertellen.

R Ø M Ø

Het zal voor kenners een bekende en geliefde plek zijn, voor mij was het een zeer welkome verrassing! Op zoek naar een mooie camperplaats kwam ik langs het voormalige waddeneiland Rømø, nu verbonden met een 9 km lange dam met het vaste land. De camping leek mij niets, dus volgde ik de bordjes Sønderstrand om te kijken of daar wat was te zien of te doen. Het bleek een enorme strakke zandvlakte, zoals ik die nooit eerder had gezien (zie kaartje, het rechthoekje met de pushpin is de plek vanwaar ik de foto nam). Overal stonden auto's en campers en wapperden vlaggen, maar overnachten mocht je er niet. Zeilwagens en vliegers, wel of niet met buggy, waren volop in de weer. Ik ben dus ook maar het strand opgereden en heb mijn nieuwe SIGMA SPIRIT z'n luchtdoop gegeven. Een geweldige matrasvlieger, bedoeld voor beginners maar voor mij soms maar net te houden! Omdat ik alleen was, moest ik de vlieger met hoopjes zand aan de grond zien te houden. Na het uitrollen van de dertig meter lijnen en het omdoen van de polsbanden is dan maar een klein rukje nodig om de matras als een raket de lucht in te laten schieten! Het geluid dat de vlieger dan maakt, geeft alleen al een enorme voldoening. Daarna is het zaak niet weggetrokken te worden.

Twee dagen later, op zaterdag, ben ik er weer heen gegaan. Het was toen rond tien uur in de ochtend al behoorlijk druk en er begon net een zeilwagenwedstrijd. De foto is van de eerste dag, het lijkt betrekkelijk rustig, maar ook de stipjes aan de horizon zijn auto's en campers met vliegeraars of zeilers. Rechts langs de duinrand stonden tientallen campers van vliegeraars of kijkers. Echt een plek om te onthouden en nog eens heen te gaan.

EEN BESCHAMEND GEVOEL VAN LUXE

De tweede nacht van wat mijn 'noordgang' had moeten worden, stond ik op een 'camperplaats' naast een parkeerplaats waar het verboden was voor campers te overnachten. Ik ontdekte de plek bij toeval, in mijn campergids kwam hij niet voor. Er stonden al meerdere 'mobile homes' van verschillend pluimage. Het was beslist geen 'droomplek' maar het weer was heerlijk, de achterklep van mijn HUUSKE kon open zodat ik vrij zicht had op het gebied achter mij. Even daarvoor had ik iemand met rugzak aan zien komen lopen die naast een hoop puin ging zitten, het hoofd in één hand gesteund en grote rookwolken om het hoofd. Een half uur later was er aan die houding niets veranderd. Ik dacht:"dat is een junk die lekker zit te blowen", totdat er een auto het terrein opreed die achteruit naar de zittende figuur stuurde. Uit de stationcar stapten vier mannen, de oudste deed de achterklep open en gooide van alles naar buiten op de grond. De drie anderen probeerden orde te brengen in het aanbod. Het zag er zeer geheimzinnig uit, ik dacht zelfs aan een grote drugsdeal. Iets wat leek op een voetbal werd achteloos op de grond gesmeten. De 'junk' ging zitten op wat later bleek een slaapzak te zijn en voerde steeds in de zelfde houding handelingen uit die ik niet thuis kon brengen. Vanuit mijn 'veilige' onderkomen 'beobachtte' ik de sitiuatie en ontdekte dat de 'junk' een vrouw met paardestaart was, waarschijnlijk de moeder van de drie jongste mannen en gewoon een potje aan het koken was. De 'voetbal' bleek en meloen die aan stukken gesneden door de mannen met smaak verorberd werd. De vrouw bleef bezig op het Camping Gaz'je , één van de jongens zette in de auto een CD op en begon te dansen waarop alle mannen aansloten. De vrouw kookte door. Voor ik het in de gaten had stond er ineens een tentje op het gras achter de puinhoop. De maaltijd werd door de mannen staand genuttigd, de vrouw bleef zitten totdat zij het afval op mocht ruimen. De jongens verdwenen in de tent en de ouders (?) positioneerden zich in de auto in afwachting van de nacht.

Ik was alleen in mijn luxe HUUSKE met wc en keuken en zelfs een heus bed, deze mensen waren met z'n vijven, zaten en kookten op de grond, sliepen in de auto en een veel te kleine tent, maar dansten en hadden plezier op hun muziek en ik keek beschaamd toe. De volgende morgen, toen ik na een aantal keren omdraaien mijn bed uitstapte, was de tent al afgebroken en reed de auto weg. Toen ik zover was het hoger op te zoeken wilde mijn 'luxe' auto niet starten; ik kreeg hem niet aan de praat. Via de alarmcentrale van de ANWB stond er binnen het uur een man van de ADAC naast de stoere L200 die het klaarspeelde de moter met behulp van een spuitbus aan de praat te krijgen. Ik kon doorrijden maar zou steeds met behulp van die spuitbus en dus van een tweede persoon moeten starten. Dat heb ik nog één dag gedaan: in RIBE, Denemarken heb ik twee nachten op een camping gestaan, maar toen ik daar vertrok (met behulp van een buurman en de spuitbus) zag ik met schrik de giga rookwolk die ik veroorzaakte. Toen ik daarna, op weg naar 'verder' merkte ik dat de moter steeds beroerder ging lopen, besloot ik om te keren. Het risico om ergens in de bush-bush stil komen te staan werd mij te groot. Met nog één tussenstop ben ik gisteren (zondag) thuis gekomen. Vandaag heb ik de auto naar de garage gebracht; met moeite gestart met de spuitbus, wat gepaard ging met veel rook en stank. Als de verstuiver van de dieselmoter vervangen of gereviseerd is (want dat is de boosdoener hoop ik, en niet de brandstofpomp) en we een tijdje met een goed gevoel rondgereden hebben, ga ik het opnieuw proberen want dat landje ten noorden van ons blijft mij trekken, al was het alleen maar om nog een keer de Elbe met de pont over te steken.

De vraag is of die andere mensen überhaupt een huis hebben.