E U R O P A - K A N T
O U D e n N I E U W

Als argeloze cententeller heb je het niet zo snel in de gaten, maar de door sommigen met tegenzin ontvangen Euro is aan constante veranderingen onderhevig. Niet alleen dat steeds meer landen de Euro omarmen en fraaie eigen kanten ontwerpen, maar ook de Europa-kant is er vanaf 2007 vanwege de uitbreiding van Eurolanden anders uit gaan zien! Het verschil is niet groot maar wel logisch.

Wie als eerste het verschil ziet heeft geen nieuwe bril nodig, maar wint een doos eieren, gratis af te halen.

Het was mij niet opgevallen maar door een nieuw bezoekje aan Eurodiffusie.nl , de site die de verspreiding van de Euromunten door Europa volgt kwam ik er achter. Op die site zijn meer leuke 'weetjes' te vinden maar vooral afbeeldingen van alle in omloop gebrachte Euromunten.

......................

V E R Z A M E L E N

Na de sigarettenmerken, treinkaartjes, suikerzakjes en een enkele postzegel heb ik tot de komst van de EURO niets meer verzameld. Maar de komst van de EURO, waar elk land zijn eigen 'gezicht' aan zou gaan geven bracht daar verandering in. Hoewel ik het zelf nooit gedaan heb weet ik hoe moeilijk het bedenken en maken van zo'n klein reliëf is, hoewel het moet gezegd het met de moderne technieken steeds eenvoudiger wordt. Ik was en ben nieuwsgierig naar wat de deelnemende landen er van zouden maken, in hoeverre ze de meestal zeer eigenwijze ontwerpers de vrije hand zouden geven! Vanaf het begin ben ik alle munten die mij in handen vielen stuk voor stuk gaan bekijken, de enige manier om ze te leren herkenen. In het begin dacht ik vaak een 'nieuwe' gevonden te hebben, meestal was dat niet waar, een enkele keer was het raak. Toch heb ik de meeste munten uit mijn eigen portemonnee gehaald, maar met de hulp van mijn zeer alerte randdochter die in het 'Hard Rock' werkte kon ik een paar series volmaken. Van de eerste twaalf Eurolanden heb ik alleen Finland nog steeds niet compleet, ik mis nog steeds de één, twee, vijf en vijftigcent munten. Ze hebben allemaal hetzelfde onderstaande leeuwtje. Ik kan ze kopen, maar daar is geen lol aan, zelf vinden en krijgen van vrienden geeft voldoening dus keer om die centenbakjes! (Ik betaal met gelijke munt terug!)

Een probleem is dat er steeds meer landen bijkomen, maar dat niet alleen, er worden ook 'speciale' uitgaven EUROPA ingestuurd, voor een echte verzamelaar is dat kicken voor mij is dat schrikken.
Van Vaticaanstad, San Marino, Malta, Monaco, Cyprus en Slovenië heb ik nog niets, die zijn dus meer dan welkom! Dus als jullie iets tegenkomen wat lijkt op wat hieronder staat, hou ze vast en laat het mij weten!
Wie weet waar dat toe leidt!

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO

O

S I N T A C L A U S

TUSSEN SINT EN KERST

Ik kan mij niet herinneren of ik ooit in Sinterklaas geloofd heb, maar dat zal wel anders heb ik echt iets gemist. Wat ik mij wel herinner is het moment dat ik van dat geloof afviel, dat was op een schoolviering toen ik de schoenen van Sinterklaas herkende als die van mijn vader! De bij het feest behorende cadeaus verpakt in een surprise met gedicht bleven desondanks komen. 't Heilig avondje heb ik nooit als een religieus 'moment' ervaren maar als een volksfeest hoewel de kleding van de goede man zijn afkomst toch wel liet zien. Op 'rijpere leeftijd' ben ik twee keer zijn ZWARTE knecht geweest. Eén van de tientallen geronselde jonge mannen die bij de grote Amsterdamse intocht met pepernoten mochten strooien. In de Brood en Banketbakkersvakschool bij het Amstelstation werden we zwart geschminkt, de witte maar ook de bruine jongens want Piet is nou eenmaal zwart met rode lippen! De weken tussen Sinterklaas en Kerstmis duurden lang, zo lang dat je als kind de tijd had om er naar toe te groeien en het als twee totaal verschillende 'feesten' te ervaren. Kerstmis was een religieus gebeuren wat bij ons thuis eenvoudig werd 'gevierd'. In mijn kleuterjaren behoorde daar ook de 'Kerst dienst' bij, samen met de grootouders naar de Zandvoortse Kring 'Godsdienstig leven', een afdeling van de Nederlandse Protestanten Bond. Thuis stond een boom met echte kaarsjes en een enkele zilverkleurige versiering. De geboorte van Jezus kwam altijd wel op een of andere manier aan de orde. Een echt 'Kerst diner' kan ik mij niet herinneren wel dat de maaltijd iets 'luxer' was dan normaal. Cadeaus onder de boom hoorden er beslist niet bij. In 1962 deed ik als herder mee in een kerstspel de 'Ster van Bethlehem' van Martinus Nijhoff. Dat was meteen mijn laatste kerkgang. Toen Marion in mijn leven kwam veranderde er veel, ook Sint en Kerst. Zij en haar moeder waren gewend elkaar met Kerst cadeaus te geven en een waar kerstmaal op tafel te zetten dat is nou eenmaal een Duitse traditie. Maar zij gingen ook naar de kerstnachtviering in de Duif om hun Lutherse afkomst niet helemaal te verloochenen. De laatste jaren is Sinterklaas uit mijn huis verdwenen, het niet hebben van kinderen heeft daarmee natuurlijk ook te maken, dit jaar staat er ook voor het eerst géén kerstboom in de kamer maar een tak uit de tuin met cadeaus eronder want die zijn gebleven dankzij mijn huidige allochtone vrouw die haar tradities trouw blijft.
In de commerciële boze buitenwereld is de Sint het van de Kerstman aan het verliezen, in veel winkels is al lang voor 5 december alles voor de kerst te koop alsof Sinterklaas echt niet bestaat. Een verbod op Zwarte Piet is laf en onzinnig, het weglaten van het kruis op de mijter nog meer. Over de jurk die de beste man draagt heb ik nooit iemand gehoord, maar het op z'n knie zitten lijkt ook al taboe. Laat het kinderfeest zijn zoals het was en hou religie er buiten. (Het weglaten van alles wat met, in dit geval de Katholieke kerk te maken heeft zou door mij een aantal jaren terug met vreugde ontvangen zijn, nu echter ben ik voor behoud omdat het weglaten ingegeven wordt door angst en angst is nooit een goede leermeester.)
De Lage Landen zijn al eeuwen strijdtoneel van elkaar betwistende partijen.Vaak lag (ligt) daar een religieus conflict, het elkaar opdringen van een overtuiging aan ten grondslag. Helaas hebben we er nooit van geleerd. Laten we blij zijn met alle verschillen die een veelkleurige samenleving met zich meebrengt, we moeten elkaars feesten niet afschaffen maar juist stimuleren, een eenheidsworst als van de UNOX: -vind ik niet te pruimen- kruisbestuivingen zijn de motor van de samenleving, we kunnen er niet buiten. Maar laten we bovenal ons zelf blijven en ons eigen feest vieren op het moment en op de manier zoals wij het willen, met welke achtergrond dan ook. Laten wij ons niet laten verleiden ons met onze neus in die GODVERDOMDE religieuze stront te laten duwen. Religie is geen bindmiddel wat het zou behoren te zijn, maar een splijtbom met wisselende Sinterklazen.
Voor mij blijft Kerst een religieus feest maar dan alleen omdat ik dat ooit zo meekreeg, niet omdat ik geloof en ach of de cadeaus nou voor de kachel of onder de boom liggen is slechts een kwestie van wennen of het nou van Sinterklaas of Santa Claus komt maakt niet zoveel uit.

OOOO

YELLOW TREEHOUSE CAFE

© 2007 Pacific Environments Ltd.

Ik heb in mijn leven al heel wat boomhutten willen maken, maar het is er nooit van gekomen. Mijn hoogtevrees zal daar ook mee te maken hebben. De enige die ik maakte was een model voor Lindsey, omdat ook zij graag vanuit een hoog standpunt over de dijk zou willen kunnen kijken. Dat model gebruikt zij nu om haar sieraden rond te draperen. De leukste hutjes zijn de bouwsels die door kinderen worden gemaakt, maar de mooiste worden professioneel ontworpen en uitgevoerd. Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn randdochter het prachtige boek: Treehouseliving, waarin een vijftigtal boomverblijven beschreven worden. Allemaal professioneel uitgevoerd door La Cabane Perchée, een klein Frans bedrijfje dat pas acht jaar bestaat.
Vorige week kwam ik bij toeval op een blog een wel heel fraai bouwsel tegen, een rond de stam van een forse boom gedrapeerde constructie waarin heel wat figuurtjes zichtbaar waren. Na enig doorzoeken kwam ik op de site van de makers, het blijkt een Nieuw Zeelands architectenbureau te zijn, wat een toeval. De door een schelp geïnspireerde vorm blijkt een restaurant te zijn!
Op deze site is de ontwikkeling, het maken en het opbouwen van het YELLOW TREEHOUSE CAFE te zien.

000
00

Pholiota Nameko...
O o g s t t i j d !

Binnen een week zijn de Goudkopjes gegroeid tot een goed te consumeren maat. Het grootste deel hebben we voorzichtig van het groeibaaltje gesneden, kleiner gemaakt en in wat Olijfolie en boter opgebakken. Samen met een puree van aardappel en pompoen, waarnaast een frisse salade met o.a. roodlof en rucola uit de tuin en een glas Kweewijn was het heerlijk smullen!

+++

SPECULAASWONDER

Sommige dingen hebben tijd nodig om op 'hun plek' te vallen.
Neem dit zakje Koek-en Speculaaskruiden. Ik meen mij nog herinneren dat ik het uit de brievenbus haalde, maar was het totaal vergeten. Ik heb geen idee wie het verstuurde, er kwamen wel meer van die wonderlijke pakketjes met de post mee. Vreemd is dat het handschrift wel dat van Marion lijkt, maar ik denk niet dat zij zichzelf zakjes kruiden toestuurde!
Dit gele zakje heeft jarenlang een verborgen bestaan geleid totdat Lindsey het gisterenavond vond, op zoek naar iets wat wat ze nodig had voor een pruimentoetje maar niet wist of het er was. Een dag na haar verjaardag zorgt Marion voor een klein wondertje, want wees nou eerlijk, wie heeft er en hoe vaak heb je een zakje Koek- en Speculaaskruiden nodig?

...

A F F A K E L E N

In de polder achter ons dorp ligt al jaren een heuse mijnbouwlocatie. Hoewel de polder bij Veen hoort heet de locatie Andel-6. Zeker 20 jaar geleden deed de NAM seismisch bodemonderzoek in het Land van Heusden en Altena. Duizenden meters kabel met sensoren waren in het gebied uitgerold en alle eigenaren van grond waar zo'n kabel overheen liep kregen een paar tientjes. Wij ook, zij het pas twee jaar later toen wij het allang weer vergeten waren. De locatie is op een paar proefboringen na al die jaren gesloten geweest. Maar nu de grondstofprijzen stijgen worden ook de kleinere gasvelden interessant. Een paar weken terug waren er ineens weer activiteiten waar te nemen, het terrein werd schoongemaakt en er verschenen containers met wonderlijke machinerieën.
Gisterenavond kwamen wij terug uit Den Bosch en zagen al van ver af een prachtig schouwspel boven de Zwaansheuvel (zo heet de plek). We konden het niet laten even te gaan kijken. Het is een fascinerend gezicht, vlammen blijven boeien. De omgeving van de fakkel wordt nat gehouden met proeiers. Op het terrein mag wegens brandgevaar niet gerookt worden, dat doen de werknemers van Northern Petroleum Nederland dus buiten het hek. Een dag of drie zal de vlam te zien zijn, daarna gaat het gas de productielijn in.

M A R I O N H E R B S T

foto bob v/d berg

Vandaag zou ze 64 jaar geworden zijn maar is tot stof vergaan, het was m'n eerste echte liefde.

+

INDIVIDUEEL TREKKER 1959

Mijn eerste rondje Nederland op de fiets ging langs ooms en tantes waarmee mijn moeder telefonisch of per brief afspraken had gemaakt. Het was geen bijster groot rondje, vanuit Arnhem naar het Gooi daarna Velzen en over Rotterdam weer terug. Ik maakte de tocht samen met een schoolvriendje, een soort Dik Trom. Met hem heb ik voor het eerst de 'liefde' bedreven, van mannenliefde hadden wij nog nooit gehoord. Dat kwam zo: in Huizen mochten we van 'tante' gaan zwemmen in het IJsselmeer; voordat je bij het water kwam moest je door het riet en in dat riet werd door jongens en meiden 'gerotzooid'! Dat wilden wij ook wel eens proberen en bij gebrek aan de andere sexe moesten wij ons behelpen. Dat lukte van geen kant, maar ik kan mij herinneren dat we behoorlijk 'gegierd' hebben! Ik vermoed dat deze jongen het na thuiskomst aan z'n ouders heeft verteld, we mochten nooit meer samen spelen!

In 1959 was ik oud genoeg (14) om aan mijn tweede rondje te beginnen, we woonden ondertussen in Amsterdam en daar was in de Prof. Tulpstraat het hoofdkwartier van de Nederlandse Jeugdherberg Centrale waar ik mij als 'individueel trekker' in liet schrijven. Met die kaart op zak ben ik op de fiets gestapt en ben Nederland gaan verkennen, via het oosten naar het noorden en via het westen weer terug. Volgens de stempels op m'n kaart heb ik er nog geen week over gedaan. Ik zal veel gezien hebben onderweg maar veel gesproken zeker niet. Ik kan mij herinneren dat ik in één van de herbergen onder het afwassen aangesproken werd door een meisje en niet wist hoe te reageren. Ik vond het spannend maar doodeng. Ik heb nog steeds moeite met socialiseren. De laatste stempels zijn van 1961 en 1962 maar van die uitstapjes weet ik mij niets te herinneren.
In de jaren tachtig ben ik ook een keer alleen op pad gegaan, maar nu met de auto. Ik zou minstens een maand wegblijven had ik mijzelf en Marion beloofd, maar na een week was ik al weer thuis na een rit door Frankrijk en Duitsland, praktisch zonder één woord gesproken te hebben. Ruim tien jaar later flikte ik dat nog een keer, dwars door Frankrijk zonder ooit iemand aan te spreken. Mijn laatste weekje alleen op pad dit jaar heb ik het wat beter gedaan, ik heb mijn mond zo nu en dan open gedaan. Eigenlijk beviel dat best, al zint mij het kouten nog steeds niet.

De Jeugdherbergen bestaan niet meer, ze zijn omgevormd tot hostels met de in mijn oren vreselijke klinkende naam Stayokay. Jeugherbergouders zijn directeur geworden van een hostel met niet alleen jongeren meer als gast. Plakplaatjes om in je lidmaatschapskaart te plakken zullen er ook niet meer zijn, je koopt nu een Stayokay card waarmee je korting op de overnachtingen krijgt en de slaapzalen zijn verbouwd tot hotelkamertjes met stapelbedden die simpel in een tweepersoonsbed te veranderen zijn.
De kans op een flirt tijdens het piepers jassen of de afwas lijkt mij ook verleden tijd.

GOUDKOPJES EN OESTERZWAMMEN
het begint er op te lijken!

Op 2 november schreef ik over de net aangeschafte baaltjes waaruit paddenstoelen moesten gaan groeien. De Shii-Take en Koningsoesterzwammen lieten zich al snel zien, maar de Goudkopjes (daar had Casa Foresta al voor gewaarschuwd) lieten wat langer op zich wachten. Nu, bijna een maand later begint het wat te worden, mooie goudglimmende kopjes, je zou er zo in willen bijten, maar op deze site is te zien dat ze nog verder moeten groeien voor ze oogstbaar zijn! Bovendien is daar te lezen dat ze kankerremmend zouden zijn maar dat wist ik niet. Misschien een voorgevoel?

Pholiota Nameko/Goudkopje

Xingnaogu/Koningsoesterzwam

Op 2 november liet ik het bovenste plaatje zien en vroeg ik me af of het wel de goede soort was die ik had gekregen, de onderste foto van hetzelfde baaltje laat zien dat het wel degelijk Oesterzwammen zijn geworden. De eerste grote exemplaren hebben we vandaag gesneden, morgen komen daar nog een paar Shii-Takes bij en gaan we smullen.

Het is echt leuk om te doen, een aanrader voor mensen die van (verse) paddenstoelen houden. Het enige wat je nodig hebt is een niet te warme ruimte (10-15 graden) en een plantenspuit om het baaltje 2x per dag te besproeien, een scherp mesje en geduld. Voor de kosten hoef je het niet te laten, het genot van het volgen van het proces is onbetaalbaar.

Ik denk dat ik volgend jaar maar een groeibaaltje Zuidelijke leemhoed, Pioppino en de Shimeji, Witte Beukenzwam bestel bij Casa Foresta.

X I N G B A O G U
oftewel
KONINGSOESTERZWAM

Een genot om te zien groeien!


+