*
Pancake rocks

*

Kawhia Harbor / Te Maika

Als pannenkoekjes gestapeld

Prachtig

Wat kan ik er meer over zeggen?


*

*

JACHT INCIDENT


*

N.Z. kent een groot aantal Nationale Parken, het Tongariro National Park is er een van. Een bijzonder ruig, deels kaal landschap waarin drie vulkanen domineren: Mt.Ruapehu, Mt.Ngauruhoe en Mt.Tongariro. Een van de campings in het park heet Discovery lodge, een camping van waar uit tochten naar de vulkanen worden gemaakt.In de folder en op hun site ziet het er fantastisch uit. Toen wij er met ons campertje neerstreken was het een puinhoop, maar wel een gezellige puinhoop. Men was druk aan het verbouwen en niet alles functioneerde naar behoeven.

De man met het witte haar links op de foto is pa die voor zijn zoons de camping een paar jaar geleden kocht. Een zoon is bij een jacht incident omgekomen. De vriend waarmee hij aan het jagen was zag in het duister iets bewegen en schoot. Tragisch maar waar. De andere zoon, de jongen rechts met het rode haar is vast van plan van Discovery Lodge iets heel moois te maken.

Ook hier op het erf bergen afval en oude autoos, deze Suzuki ziet er uit alsof je er zo mee weg kan rijden maar het gras groeit in de ventilatie spleten. Naast deze pick-up stond nog een sedan van een hier onbekend merk met daarin een familie kip.

Het meest bizarre tussen alle rotzooi was deze aan haar achterpoten opgehangen hinde (dat denk ik) met doorgesneden hals. De grond er onder was donker van het bloed. Het zag er uit met alle vliegen er om heen alsof het er al heel lang hing. Het tegendeel bleek waar, pa verzekerde ons dat het de nacht daarvoor geschoten was. Het hing er om te besterven en was bedoeld voor prive gebruik.

*

*

Bruggen
en
bruggetjes.

*

Voor Europeanen, maar zeker voor Nederlanders die nog nooit in N.Z. hebben rondgereden is het moeilijk voor te stellen een 'One Lane Bridge' tegen te komen. Een brug met maar een rijstrook en een voorrangsregeling. Toch hebben de meeste wegen dit soort bruggen. Er is zo weinig verkeer dat het ook nog kan.

Het spoor in N.Z. is smalspoor, en zo als te zien op deze brug in meerdere maten. Met smalspoor kan je krappere bochten maken en dat is in een berglandschap bijzonder handig. Het nadeel is de mindere stabiliteit (de wagons maar nu ook zeker de containers hebben de ons bekende maten). De meeste treinen zijn goederen treinen, personen vervoer komt alleen rond de grote steden voor of op toeristische trajecten. Wij reden met de 'Overlander' van Wellington naar Auckland in 12 uur. Met de auto heb je tien uur nodig. De trein gaat op sommige trajecten niet harder dan 40 km p/u, bij sommige viaducten nog langzamer. Alleen op de zeldzame rechte stukken gaat het gas open.

Als er in Nederland een nieuwe brug gebouwd wordt, gaat de oude meteen tegen de vlakte. (Behalve als aktiegroepen er een monument in zien.) In N.Z. laten ze de oude brug gewoon weg rotten als hij niet in de weg staat; het landschap staat er vol mee.

Oud en nieuw broederlijk naast elkaar.

Deze houten brug op betonnen peilers is alleen voor voetgangers en fietsers, stond op een bord. Het vreemde is dat er helemaal geen voetgangers en/of fietsers zijn in dat gebied. Ik denk dat het voor de schapen is. De brug lijkt over niets te gaan, maar schijn bedriegt. Het minimale stroompje dat nu onder de brug en weg door stroomt is na hevige regen een kolkende rivier. Met de auto moet je dan gewoon wachten tot het water weer gezakt is.

*

*

LANDSCHAP

NZ V

*

Hokianga Harbour, bij de Maori bekend als Te Kohanga o Te Tai Tokerau (het nest van het noordelijke volk). Deze zeearm dringt 70 km het land in en ligt in het Northland. Het is een dun bevolkt gebied een paar uur rijden vanaf Auckland. Wat de omgeving zo bijzonder maakt zijn de witte zandduinen, die zie je verder nergens. Meer landinwaarts kom je mangrove bossen tegen.

Een bijna tropisch uitziende walkant. Het is weer de Mokau met de visstandjes voor de Whitebait. Prachtig gevarieerde vegetatie, varens, boomvarens, naald- en loofhout door elkaar. In dit gebied telden we tientallen wilde geiten.

Dit type landschap, hier in de buurt van Whangamomona, kom je heel veel tegen, 200 jaar terug was dit allemaal bos. Gekapt om weiland van te maken voor de schapen, nu vaak ingeruild voor koeien en herten.

In het midden van het land, het Central Plateau geheten, ligt Lake Taupo en de plaats Taupo. Tussen Taupo en Rotorua, maar ook verder naar het noord oosten roert de aarde zich behoorlijk. Het is thermaal gebied. In en rond Rotorua is het zeer toeristisch, zowat elke hotelkamer heeft daar zijn eigen hot pool. Ook de camping in Miranda aan de Firth of Thames, waar wij een nachtje stonden heeft een hot pool, gratis voor de gasten. Gelukkig zijn er ook nog steeds gebieden waar je nog niet over de hoofden hoeft te lopen. Dit stomend en pruttelend landschap (Craters of the Moon)is pas een paar jaar terug van een hek, ingang en houten looppad voorzien. Vrijwilligers innen de entree en houden toezicht op de parkeerplaats. En dat omdat er voor die tijd regelmatig auto's van toeristen opengebroken werden en mensen te dicht bij de hete stoom en modder kwamen met alle gevolgen van dien. Het is letterlijk verschroeide aarde met als groen, mossen die de hitte aankunnen.

Ook deze foto zou op vele plekken gemaakt kunnen zijn. Het is een terugkerend beeld, kaalslag. Deze keer niet om er weiland van te maken, maar om opnieuw te bebossen. Alle bruikbare stammen zijn met logging trucks afgevoerd naar de zagerijen of papierfabriek. De rest blijft liggen. Dertig, veertig jaar geleden zijn de toen kale hellingen met productie bos aangeplant, snel groeiend naaldhout. Die bomen zijn nu kap rijp, binnen een paar jaar zijn de hellingen weer bebost. Vlak bij deze ogenschijnlijke rampspoed was de nieuwe aanplant goed te zien. Wat een werk op die hellingen!

Mt. Taranaki

*

Mt. TARANAKI
(Mt.EGMONT)

*

NZ IV

In Nieuw Zeeland is de afstand tot de zee nooit meer dan 150 km. In het oosten beukt de Stille Oceaan op de rotsen en stranden in het westen is dat de Abel Tasman Zee. De oost- en westkunst zijn dan ook totaal verschillend van structuur en vegetatie. De westkust heeft een uitstulping ooit gevormd door de lavastromen van de 2518m hoge Mt. Taranaki. Op de flanken van de top ligt sneeuw, ik weet niet of die eeuwig is.

Bij helder weer is de berg al van heel ver te zien. Bij laaghangende bewolking zie je niets of alleen de top zoals op onderstaande Japans aandoende prent. We stonden op een camping aan het strand bij Mokau ongeveer 100km ten noorden van de Taranaki toen hij ineens boven de wolken tevoorschijn kwam. Met het blote oog was hij goed te zien, maar door de camera zagen wij niets. De camera zelf gelukkig wel.

Zonsondergangen zijn waar dan ook een feest voor het oog. Maar sommigen leveren wel heel erg mooie plaatjes op. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er de camera niet meer voor pak, maar Lindsey wel. Gelukkig maar, anders kon ik ze niet laten zien.

Wie meer wil weten over deze berg en de naaamsverandering kan het hier vinden.

*

*

VISSEN

NZ deel III

*

Als je met een Nieuw Zeelander een afspraak probeert te maken is de kans groot dat hij zegt: sorry ik kan niet want dan ga ik vissen. Er wordt heel veel gevist in Nieuw Zeeland met hengels, lijnen, netten, fuiken en kooien. Op plekken waar veel gevist wordt staan borden met minimum maten van de gangbare soorten en de hoeveelheid die meegenomen mag worden. Er schijnt een hoge boete te staan op overtreding. Opvallend is dat er ook schelpdieren op staan. Bij laag water zie je veel mensen zoeken naar mossels tussen de rotsen en met een stokje steken naar pipis (klein schelpje) in het slik. Ook wij hebben twee keer een maaltje mosselelen van de rotsen geplukt. Niet de Green lipped, maar de gewone blauwe.

Op deze Jetty (pier) stonden en zaten hele families te vissen met hengels en losse lijnen.Een dagje uit met koelbox en picnic mand.

Dit is een van de ruim 25 boten en bootjes van professionele kreeften (Crayfish) vissers op Cape Palliser, het meest zuidelijke stukje noord eiland. Het bijzondere was dat het allemaal verschillende boten waren, op hun eigen trailer en allemaal met een Caterpillar er voor. Deze bulldozers op rupsbanden, van klein tot zeer groot zijn in staat om de trailers met boten en bemanning over het zeer grove keienstrand de zee in en uit te rijden. Omdat de zee er vaak zeer ruw is zijn de trailers behangen met autobanden en ander rubber. Desondanks zien de meeste boten er uit alsof ze dagelijks door een te nauwe steeg worden getrokken.De meeste dozers zien er uit als een bonk roest, een was rose en een ander paars geverfd. De grote gele vooraan is de grootste Komatsu die in de handel is, vertelde ons een (Engelse)beroepsfotograaf die speciaal voor dit monster gekomen was. Hij wist ons ook te vertellen dat er in het dorp maar een bulldozermachinist is die alle dozers weet te rijden.Een zeer belangrijke man dus, met macht.

Een kilometer of 4 verder over de gravel road, voorbij de vuurtoren is een Seal Colony. Zover zijn wij niet eens gekomen. Nog geen kilometer verder, op 100m van de weg was een rotspartij waarvan wij dachten dat er wel eens zeehonden konden zitten. Dat was ook zo, we struikelden er bijna over, zonnebadend en spelend in de golven, we zagen ze ineens overal. En niet alleen die schatjes, maar ook robben van een kilo of 300 (als het niet meer is). Je ziet ze pas als je er bijna op staat en dat is niet altijd een leuke ontmoeting, je schrikt je rot en weet niet hoe snel je weg moet komen.

Een van de mooiste en rustigste campings waar we gestaan hebben ligt aan Anaura Bay, even ten noorden van Gisborne.Het heeft als een van de weinigen een wit strand. Langs het strand staan grote en kleine huizen. De kleine huizen hebben meestal een groententuin en een paar koeien in de wei en zijn (semi)permanent bewoond door Maori, de grotere behoorden aan de blanke Settlers, wiens kinderen het nu voor de vakantie huren.Het land is teruggeven aan de Maori.Maar vissen doen ze allemaal! Deze haaitjes van een meter werden door vliegen en meeuwen belaagd, onduidelijk was of ze nog voor consumptie bedoeld waren.

Aan de andere (west) kant van het eiland stroomt de Mokau een rivier met een rijke historie als transsportmiddel voor hout en vee. Daar is niets meer van over. Nu is de rivier vooral bekend door de Whitebait, het lijkt op een glas aaltje en smaakt nergens naar. Het wordt gevangen vanaf/uit een opstalletje op de kant in een periode van slechts drie maanden. 250 vergunningen zijn er afgegeven, sommigen lopen al meer dan dertig jaar. Het zou een lekkernij moeten zijn volgens sommigen wij kunnen dat niet beamen.

Tot slot mijn eigen vangst.

Wij zaten twee weken in de bach van de familie op Te Maika ver weg van alle winkels. Een plek alleen te bereiken over het water. Na een week waren we door onze vlees voorraad heen en de koelkast op gas was ook niet alles. Bijna alle mannen op Te Maika vissen, vanaf de boot of met een net. In ons huisje lag ook een net met drijvers en ankers. Bij laag water heb ik het net uitgezet op een plek waarvan ik later las dat het niet mocht. Een plek die droog valt.De volgende morgen om zes uur was het weer laag water en konden we zien of we wat gevangen hadden. En dat hadden wij! Twee mullets van een centimeter of 40, de ogen al door de meeuwen verorbert.
Van een buurman leerde ik hoe de vis schoon te maken, het aanwezige rookkastje deed de rest. Ze waren heerlijk!

VANTAGE

*

Een feestelijke tewaterlating.

*

Een zeecontainer heeft altijd haast, is de kop boven een artikel in het BD van vorige week. Op de foto het casco van de Ventage, een zogenaamde containerfeeder bestemd voor de haven van Zeebrugge. Hij ligt op de helling van de voormalige Verolme werf in Heusden. Een werf met een lange geschiedenis van bijna faillissementen en doorstarts. Sinds 2005 gaat het weer goed met de werf, nu onder de naam: Van Sluisvelds Staalbouw. Afgelopen zaterdag was de tewaterlating van het eerste nieuwgebouwde schip, een gebeurtenis waar het publiek volgens een oude traditie welkom bij is. De sprekers waren te lang van stof, maar dat mag voor de eerste keer. De blaaskapel en de twee confetti kanonnen maakten het tot een feestelijke gebeurtenis. Toen de laatste hindernis was weggenomen gleed de Ventage snel en soepel in de Maas. Een vreemde gewaarwording zo een ogenschijnlijk log gevaarte op zijn eigen gewicht van de helling te zien glijden. De helling ligt er nu voor even weer leeg bij, maar het eerste stuk van een tweede feeder ligt al klaar.

*

*

KAURI

*

Tane Mahuta


*

NZ deel II

Wat nu in het Amazone gebied tot een ramp leidt, het kappen van het oerwoud t.b.v. de hout- en papier industrie is in Nieuw Zeeland al een feit. Tot zo'n 100 jaar terug stond de helft van het noord eiland nog vol met 'Native bush' waaronder duizenden Kauri's. Nu zijn er nog een handvol over, allemaal in beschermd gebied. Deze Tane Mahuta staat in het Waipoura Kauri Forest, een National Park onder toezicht van het Department of Conservation (D.O.C.) Veel Nieuw Zeelanders hebben een hekel aan dat D.O.C. omdat het hun inkomen bedreigt.
Deze boom genaamd Tane Mahuta is de grootste nog levende Kauri en is mogelijk meer dan 2000 jaar oud. De plek waar hij staat is bijna heilig maar zeker toeristisch.
De stamhoogte is niet zo imposant met 17.7 m, maar de totale hoogte van 51.5 m en de omvang van 13.8 m maakt je als beschouwer nietig.

Twee jaar terug zag ik de boom ook al, er waren toen wat minder toeristen met flitsende cameraas. Wat mij toen en nu weer het meest fascineerde waren de varens, klimmers, struiken en zelfs boompjes die zich in de 'oksels' van de Kauri nestelden. In al dat groen vogels, kleine zoogdieren en insekten. Een wereld op zich.
Het hout van de Kauri is voor de scheep-en huizenbouw gebruikt. Maar ook voor meubels en geriefhout op farms. Het wordt nu vaak 'hergebruikt' t.b.v. de meubel- en toeristen industrie.
Als de toeristen op de paden blijven kan de boom nog even mee, beter zou zijn de plek uit de folders te halen, de paden te effenen en de souvenirverkoopster een andere baan te geven.

HET WERKT WEER.

NZ deel I

Wat we zo al tegen kwamen op en langs de weg.

Het is moeilijk kiezen uit de ruim 600 fotoos die we maakten op onze ritten door het noord eiland. Ik wilde beginnen met het landschap omdat dat zo gevarieerd is maar mijn mapje 'Landschap' bevat nog steeds te veel fotoos om hier te gebruiken. Het landschap moet maar even wachten.
Nieuw Zeeland kent maar een paar stukken echte snelweg met meerdere banen rond de grote steden, daar is het dan ook zeer druk. Het merendeel van de wegen is eenbaans met inhaal stroken. Vlakke wegen zijn zeldzaam, het merendeel klimt en daalt vaak met 7 a 8% !
Wij hebben bijna 7000 km gereden in onze campervan waarvan het merendeel over rustige, smalle en bochtige wegen. De meeste wegen zijn geasfalteerd maar kunnen ineens overgaan in gravelwegen. 'Washouts', weggeslagen delen weg kom je regelmatig tegen.

Bijna overal in het land zie je schapen en niet alleen in het groen. Bij een kudde als deze gaat er altijd iemand in een auto of op een quad aan vooraf om het verkeer te waarschuwen. Gevaarlijker zijn de talloze los lopende schapen.

De Possum is een pest in NZ. Op elke kilometer weg kom je er wel 10 meestal plat gereden tegen. Deze was nog redelijk gaaf. De Possum komt pas in de schemering te voorschijn, als je hem ziet is het voor het beestje meestal te laat.

Varkens zie je niet veel, zeker niet zo als deze los lopend op de weg.

Ook de wilde geiten en bokken worden als een plaag gezien. Er mag op gejaagd worden. Soms stappen ze mis en vallen. Deze heeft het niet overleefd en lag door vliegen omringt op de weg.

Ergens langs een zeer stil binnen weggetje hingen meer dan dertig huiden op een hek. Het merendeel van wilde geiten en een enkele van een wild zwijn. Ze hingen er al jaren.

Overal in het landschap kom je afgedankte autoos en ander schroot tegen. Soms wordt een ravijn er mee gevuld. Over een paar jaar zijn ze helemaal overgroeid met gras, varens en struiken.
Zo gaat dat als je land genoeg hebt.

OP DE VALREEP

AT THE VERY LAST


*

Op de valreep nog even dit: het verschil tussen het maken van een blog, een beeld, schilderij of een boek is niet zo groot. Je werkt in alle eenzaamheid aan iets waar niemand op zit te wachten. Het werk zelf kan de beeldend kunstenaar niet laten, het verschaft pijn of genot. Als het meezit komen er mensen naar jouw werk kijken of kopen het. Als het tegen zit kost het exposeren meer dan het opbrengt. Uitvoerende kunstenaars zoals musici en acteurs maar ook schrijvers krijgen betaald voor hun prestatie, ook als de uit- of opvoering flopt. Voor mijn soort is het heerlijk te lezen dat er mensen zijn die mij volgen. Volgens de statistieken zijn er gemiddeld 14 terugkerende bezoekers per dag op mijn blog. Het zou aardig zijn als zij dat ook laten merken, door het geven van een commentaar.

But first I'll just squeeze this in: there isn't really such a difference between making a blog, a sculpture, a painting or a book. You work in solitude on something that nobody has asked for. An artist can't stop the urge to create, it gives either pain or pleasure. If you're lucky, people will come and view your work or buy it. If not, exhibiting doesn't cover the costs. Performing artists, like musicians and actors, are paid for their achievements, even if the performance flops. For someone like me, it's gratifying to read that people are following my blog. According to the statistics I have about 14 regular visitors a day. It'd be great if they'd show that by placing comments.

*