PAALTJE PLAATSEN...

Met ruim een maand vertraging hebben we dan vandaag eindelijk onze paal gekregen. Onze drijvende steiger heeft jaren aan twee lijnen naar het land (bomen) en één lijn naar de diepte (blok beton) gelegen. Dat was tot nu toe afdoende, maar begin deze zomer heb ik het drijvende deel vijf meter meer naar buiten getrokken. Wind, water en golven krijgen daardoor meer vat op de steiger. Een vast punt (paal) zou een oplossing zijn. Bij toeval kwam ik er achter dat er op meerdere plaatsen in de Veense put, maar ook elders in de buurt palen geslagen zouden worden. Gelukkig konden wij ons nog aansluiten bij de groep en een paal bestellen.
Rond half tien vanmorgen kwam het ponton met kraan, geduwd door een slepertje,  tot op een meter van de plek waar ik de paal wilde hebben.

Na het merken op vier meter van de top kon de twaalf meter lange pijp de bodem in. De plaats had ik gemarkeerd met een tak . Die tak zal er nog voor jaren staan, de pijp zakte er keurig overheen.

In nog geen uur was het karwei geklaard en kon het trilblok terug naar zijn rustplaats op dek. De pijp heeft een doorsnede van 21 cm en een wanddikte van 6,5 mm, die moet toch tegen een stootje kunnen.

VADER en ZOON

Als ik naar een tentoonstelling, manifestatie, show of een andere bijeenkomst met veel mensen ga, let ik meer op de mensen dan op het gebodene. Deze foto's nam ik in 2005 op een vliegshow in België, ze zijn uit een serie van 28 foto's hier te zien. Ik nam ze met de net nieuwe camera van L. Juist toen ik de smaak te pakken krijg was de batterij leeg en een reserve had ik niet. Jammer want er was nog veel meer te zien en vast te leggen.
Het was een warme Augustusdag, luchtige zomerkleding alom. Soms vraag je je af of mensen in de gaten hebben hoe ze er uit zien of hoe ze zich manifesteren.
Het is frappant te zien hoe gelijk vaders en zonen zich roeren of liever hoe de zoon de vader nadoet. De mannen op de bovenste foto heb ik een tijdje gevolgd, het zouden ook grootvader en kleinzoon kunnen zijn, ik kwam er niet achter of ze nou voor de vliegtuigen waren gekomen of gewoon voor een leuk dagje uit.
De vader met het geruite hemd was serieus met zijn mobieltje bezig, zijn zoon (?) nam in exact dezelfde houding een afwachtende pose aan.
Van het echtpaar hieronder keek hij naar de vliegtuigen en zij naar al het andere om hun heen. Ze zaten als een van de weinigen op een handdoek te genieten van de zon en het spektakel.

SCHEIKUNDE LES, MONTESSORI ULO AMSTERDAM.

Er bestaan niet zo gek veel foto's van mijn vader 'in functie' op school. Ik heb ook geen idee wie deze prent gemaakt heeft, maar hij zit wel in een album dat ik heb. Ik heb 'm al een tijdje geleden in iPhoto gezet om ooit te gebruiken. Hij is duidelijk bezig met een scheikunde les, wie de leerling is weet ik niet. Het zal op de Montessori ULO geweest zijn in Amsterdam zo ergens eind jaren zestig. Het handschrift is van mijn moeder. Ze noemt haar man meneer of meester (Mr, Mn) maar 'meester' was in het Montessorionderwijs niet gebruikelijk. 
Wat ik zo leuk vind aan de foto is het kijken van beiden: de leerling kijkt nieuwsgierig en pa of het wel goed gaat.
Zo 'priemend' als hij hier kijkt kregen wij thuis gelukkig maar zelden te zien. Maar met het onderwijzen was hij altijd bezig, gelukkig was hij geduldiger dan ik.

LIGUSTERPIJLSTAART - Sphinx ligustri

Langs de stam van één van onze essen zag ik deze rups neerdalen. Het beestje is een kleine tien centimeter lang. Het blijkt de Ligusterpijlstaart te zijn. Volgens Vlindernet een vrij vaak voorkomende vlinder. Zoals zo vaak is de kleur van de rups totaal anders dan die van de vlinder.

foto: Han Klein schiphorst

MIERENNEST

In 1986 maakte mijn broer een aantal kisten op maat voor een reizende sieradententoonstelling. Eén kist van 60x60x60cm bleek uiteindelijk niet nodig. Die kist, gevoerd met van dat harde blauwe isolatieschuim is lang onze 'koelbox' op vakantie geweest. Sinds een jaar of twintig hangt hij in het kippenhok als berging voor lege- en gevulde eierdoosjes. Een aantal weken terug kreeg ik in de gaten dat er iets aan de hand was, alsof er kleine maalmachientjes aan het werk waren, er ontstonden hoopjes blauw poeder. Bij terugkomst van ons weekje weg was het een bende geworden in de kist, alles zat onder dat spul.

Na het wegbreken van een stuk schuim krioelde het van de mieren, duizenden harde werkers hadden van het schuim een gatenkaas gemaakt. Een enorm stelsel van gangetjes en kamers gevuld met eitjes. Voor ik het wist zaten m'n armen vol met kriebelende miertjes, ik kon niet anders dan met de stofzuiger aan de gang gaan. Helaas, dat wel.
Dit soort nesten kende ik wel, maar dan in harde zand of leem lagen, in kunststof schuim  had ik het nog nooit gezien. Het lijkt mij ook niet gezond voor die beestjes.

      

TRONVILLE en BARROIS

Vorig jaar op weg naar het zuiden ontdekte ik bij toeval een prachtige camperplaats langs het Marne Rijnkanaal. Ik stond er met het Huuske alleen en langs de kade meerden drie scheepjes af. Volgens het camper boek was  het een haven, maar meer dan een kleine inham was het niet.

Ik had mij voorgenomen die prachtplek ooit aan L. te laten zien. Vorige week zijn we er naar toe gereden. De plek bleek nog mooier dan in mijn herinnering. We hebben er twee nachten gestaan.

Vorig jaar stond ik links van het pad, dit keer kozen we een wat breder stukje langs het water naast wat waarschijnlijk ooit een draaikom is geweest. Die 'draaikom' ligt nu vol met prachtige 'Dotters' waar tussen de vissen hun spel spelen.

Toen wij er aan kwamen was de plek leeg, na een uur of wat kwam er een oude, nog geklonken boot aanmeren. Achterop een Hollandse en Britse vlag. Zij hebben er ook twee nachten gelegen voor ze verder gingen naar de volgende sluis. Terwijl wij heerlijk in onze luie stoelen lagen te lezen kwam er een wonderlijk vaartuig langs, eigenlijk niet meer dan een vlot met een tent erop en een buitenboordmotor om vooruit te kunnen komen. De zijwanden van de tent waren opgerold waardoor het een heel transparant geheel was.

Langs het hele kanaal loopt een fietspad, vroeger het 'jaagpad'. Het wordt intensief gebruikt door wandelaars, fietsers en vissers. Ook wij hebben er gebruik van gemaakt om met de fiets naar Bar-Le-Duc te komen, een uurtje héén en een uurtje terug. Heerlijk, maar wel met pijn in de billen.

Niet slecht toch?