CROSSFER HSP-8T-V230

Voer voor technologen.

Ik had ook 2 kuub gekloofd en gedroogd essenhout kunnen kopen, maar dat doe je natuurlijk niet als je het zelf in de tuin hebt staan en vanwege stormschade moet kappen. Maar misschien dat ik in de toekomst nog eens een beroep op die firma moet doen. Vooralsnog kloof ik het gezaagde hout zelf in 'hapklare brokken' met een  CROSSFER HSP-8T-V230, een geweldige machine die ik vier jaar geleden kocht.

Na ongeveer 1/3 van het hout gekloofd te hebben, begon hij te sputteren. Twee problemen deden zich voor. Het ene was dat de schakelaar meerdere keren ingedrukt moest worden voordat de motor ging lopen en het tweede leek een hydraulisch probleem. Als ik de pomp liet draaien, kwam de zuiger een stukje omhoog en stopte dan, terwijl de motor hoorbaar doorliep. Als ik het ritueel herhaalde, motor uit en weer aan kwam hij weer een stukje hoger en stopte weer. Hij leek mij een olie/lucht probleem, dus vulde ik de olie aan. Teveel kennelijk, want nu liep de olie via de ontluchting in de vuldop naar buiten als de zuiger stopte.

Wij waren buiten aan het werk en het begon te druilen, dus haalde ik de klover naar binnen in de werkplaats. Het leek mij verstandig de olie eens totaal te verversen en de schakelaar na te kijken. In de gebruiksaanwijzing van deze machine is sprake van een oliefilter, maar dat ding is in de tekening en in de machine onvindbaar. Ik heb de vier liter olie dan ook gewoon ververst. 

De schakelaar is van onderstaand type en is niet gewoon te openen. Het vreemde was, dat toen ik de schakelaar los had gehaald en hem een kwartslag draaide hij wel goed functioneerde. Nieuwsgierig als ik ben heb ik de schakelaar met veel moeite opengemaakt en zag dat ik er weinig aan kon doen. Het is een elektromagnetische schakelaar en daarin valt voor mij niets te 'frotten'.

Door de twee 'armen' van de klover tegelijkertijd naar beneden te drukken bedien je via een stang met draadeinde het ventiel, waarmee je de oliestroom omkeert. De slag van het ventiel is met een simpele borgmoer te stellen (bij nieuwere versies is dat verbeterd).

Op advies van het bedrijf waar ik de klover via internet kocht heb ik de 'armen' gedemonteerd en gekeken of die niet verbogen waren (dan zou het ventiel niet juist meer aangestuurd worden). Dat was niet het geval. De moer op het draadeinde had ik al eerder aangedraaid en later weer wat losser gezet. Toen alles weer gemonteerd was en de motor/pomp na een aantal keren drukken op de schakelaar ging draaien... liep hij weer als vanouds! Na een aantal keren drukken op de schakelaar ging zelfs die het weer beter doen. 

Het is mij totaal een raadsel wat er nou aan de hand was. In maart moet ik bij vrienden op lokatie kloven, ik hoop dat dat zonder problemen gaat.

Iemand met verstand van hydroliek?

STORMSCHADE II

Vorige week is de boom onttakeld, eerst de takken eraf. De zware aan een lijn laten zakken en de rest aan de zwaartekracht overgelaten, daarna de stammen in 'hapklare brokken' naar beneden.
Het was die donderdag bepaald niet windstil en ook niet al te droog. Maar Kees, die ik via Werkspot had gevonden wilde toch de boom in. Vanwege die wind is hij niet tot aan de top geklommen, want hij zwiepte soms wel een meter heen en weer. Volgens hem was de boom hoger dan twintig meter en vond hij het zo nu en dan best link.
Maar het geeft ook een kick en dat is wat klimmers toch ook wel zoeken.

Toen ik Kees aan de telefoon had, dacht ik te maken te hebben met een 'dikke' dertiger. Hij bleek slechts 5 jaar jonger dan ik, maar wel gymleraar!

Na drie uur hard werken ging de onderstam tegen de vlakte, een stomp van ruim anderhalve meter blijft staan. De grote opruiming kan beginnen.

Ik geloofde in Israel.

Ooit las ik als kind een boek over Joodse mensen die de gruwelen van de Holocaust overleefd hadden en met een schip naar het Beloofde land Palestina voeren. De reis was vol gevaren en onverwachte wendingen maar uiteindelijk kwamen ze aan land.

Als kind wist ik niet dat dat land niet van hun was, maar van de Palestijnen. Een volk dat ik kende uit de verhalen die ik op zondagsschool te horen kreeg. Later begreep ik dat die Palestijnen niet eens baas in eigen huis waren want de Britten hadden het zich toegeëigend. Van oudsher woonden er in dat stuk land aan de Middellandse Zee meerdere volken naast, bij en door elkaar. Ze hadden elkaar nodig. De oprichting van de staat Israel in 1947 en de Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 heb ik als geborene in 1945 natuurlijk niet bewust meegekregen. Maar als tiener was ik blij dat de Joden een eigen land hadden. Ik vond ook dat ze er recht op hadden (maar dat kan door mijn ouders ingegeven zijn).

Van de Suezcrisis in 1956 weet ik omdat daar thuis over gesproken werd, maar de zesdaagse oorlog in 1967 heb ik bewust gevolgd.

Ik stond nog steeds achter de staat Israel en het Joodse volk dat het land verdedigde. Waar ik mij toen niet bewust van was, maar wat wel al speelde, was het aan de kant zetten van een deel van de oorspronkelijke bevolking, de Palestijnen. Toen die mensen ook nog eens zonder eten achter prikkeldraad in kampen werden gestopt, begreep ik dat er iets goed mis ging.

Het volk van Israel stemde in met een 'beleid' waaraan ze zelf ter nouwernood ontsnapt waren.

En de hele westerse wereld staat erbij en kijkt ernaar! 

Ik geloof niet meer in Israel.

Ik kan en mag van mijzelf niet geloven in een land dat het 'landje pikken' niet laten kan, een land dat 'schijt' heeft aan de oorspronkelijke bevolking en nederzettingen blijft bouwen in gebied dat niet van hun is.

Ik zal pas weer geloven in Israel als blijkt dat al die nederzettingen gebouwd worden om al die nu in mensonwaardige kampen wonende verdreven medeburgers een menswaardig onderkomen te geven.

Wat een geweldig initiatief zou dat zijn, 

een vredesprijs waardig.

( Op zoek naar een illustratie, lees ik dat Sharon overleden is. 

Van voorkennis is geen sprake.)

VEEN..

En zo heeft het BD mijn stukje integraal

 overgenomen en er een foto bijgeplakt.

VEEN...

VEEN

Veel noorderlingen  beseffen nauwelijks dat ten zuiden van Utrecht, Nederland door twee grote rivieren in tweeën gedeeld wordt. Tussen die rivieren liggen o.a. de Betuwe, Het Land van Maas en Waal en Het Land van Heusden en Altena. In dat laatste gebied ligt de Gemeente Aalburg, met daarin het dorp Veen.

Ik woon en werk sinds 1979 met veel plezier in het aan de dijk, bijna op de grens met onze buurgemeente Woudrichem. Ik ben een noorderling, import dus. Een Veener zal ik nooit worden. 

Toen wij hier kwamen wonen, wist ik niets van de streek en haar bewoners, laat staan van traditionele gebruiken. Zelfs van de zondagsrust waren wij niet op de hoogte, maar wij ervoeren het als prettig een dag niet te 'moeten' werken, want als kleine zelfstandige draaf je maar al te vaak door. Van die zondagsrust is buiten de kern tegenwoordig niet veel meer te merken.

De eerste jaren dat wij hier woonden werden her en der wel wat vuurtjes gestookt met Oudejaar. Dat zag je de volgende dag aan de verbrande rotzooi op straat, want de avond zelf merkten wij er niets van. Dat veranderde pas toen er sloopauto's het vuur in werden gereden, eerst één, later meer. Het vuurtje voor de gezelligheid was daarmee verleden tijd, voor een aantal dorpsgenoten werden het angstige uren. Wat een leuke, gezellige familieavond was, werd een avond vol spanning. Op spanning komen buitenstaanders af die vervolgens voor de kick de spanning verder opvoeren. Als dan de 'media' er bovenop springen is er geen houden meer aan. Natuurlijk zijn er ook in Veen, net als elders in het land, mensen die het vuurtje hoger stoken dan gewenst, maar de meeste bewoners staan daar echt niet achter. Dat kleine aantal mensen dat totaal onverantwoord bezig is mag en moet op zijn verantwoordelijkheid gewezen worden. Dat doet de brandweer, politie en de burgemeester. Van die mensen, die hun door de bevolking opgedragen taak uitvoeren, moet je afblijven. Als je niet het fatsoen hebt dat te doen, is straffen de enige remedie.

Veen is een mooi dorp met een hardwerkende gemeenschap dat om die reden de moeite waard is in de belangstelling te komen, alle andere redenen zijn drogredenen.

STORMSCHADE...

Vlak voordat wij dinsdag naar Amsterdam zouden gaan om pas de volgende morgen terug te komen zag ik tot mijn grote schrik in één van de essen in de kippenren een meterslange scheur, die voor mijn gevoel bij elke windstoot groter werd. Het is één van de bomen die ik meer dan dertig jaar geleden van een buurman kreeg, ze waren toen nog geen vier meter. Nu zijn ze tegen de twintig meter hoog. 
Het deel van de stam links op de foto zal in onze tuin terecht komen, maar het andere deel hangt over de sloot en zal schade aanrichten bij de buurman als de storm 'm velt. Tijdens de harde wind valt er weinig te doen, we zijn dan ook naar Amsterdam gereden in de veronderstelling dat er de volgende dag  brandhout gezaagd kon worden.
Maar bij thuiskomst zag ik het Eksternest boven in de boom al vanuit de verte triomfantelijk de boventoon voeren. De boom stond dus nog steeds overeind!

De wind was gaan liggen op kerstdag en ik wilde een noodverband aanleggen. De spullen daarvoor had ik bijeen gezocht, ik wilde de klus zelf klaren. Maar ik dorst de ladder niet hoog genoeg op, ik realiseerde mij dat het mij niet zou lukken.

Gelukkig wist ik dat de bomen klimmende zoon van buurman F. er die dag zou zijn . Hij kwam, zag en overwon! Het gemak waarmee hij staand op het topje van de ladder, de kabel en spanner wist te plaatsen maakte mij jaloers. Als de boom en de spanner het houden komt hij volgende maand het karwei afmaken, hij komt dan met zijn professionele klimuitrusting en zaagt de takken van beide stammen stuk voor stuk af.

Valt de boom eerder, dan hoop ik dat de schade beperkt blijft en dat ik op mijn gemak de restanten tot brandhout mag verwerken.

Bij de pijl de spankabel, die overigens met de wind van vandaag al een stuk losser is komen te zitten.

Everything's basically sexual.

Voor mijn koude voeten had buurvrouw wel een oplossing. Het stond in een dikke folder die zij de volgende dag in de bus gooide. Thermo-sokken voor € 7,50 per paar.

Iets verderop in de bijna 250 pagina's tellende catalogus van Huis & Confort, verscholen tussen hebbedingetjes waar niemand behoefte aan heeft, op pagina 190 de kop:

DISCRETIE IS BIJ ONS … EREZAAK!

Twee roze pagina's vol met lustopwekkers voor de vrouw, want voor mij zit er niets bij. De beschrijvingen zijn ongekend direct tot in de kleinste details. 

In mijn Amsterdamse tijd zag ik eens op de markt in de Westerstraat een standwerker die 'massagestaven' aan de vrouw probeerde te brengen. Die waren er toen alleen in de kleur wit. Hij liet die dingen speels over de blote armen en dito halzen van zijn toehoorsters trillen, met de belofte dat die vibraties de spieren soepel zouden houden. Met een vette knipoog naar zijn publiek wist hij te vertellen dat ze er ook andere spieren mee konden plezieren. Met ernstige gezichten, maar meesmuilend giechelend, gingen enkele rondborstige 'Jordaneese tantes' tot aankoop over. Met rode oortjes stond ik erbij en keek ernaar.

Maar dat was wel bijna veertig jaar geleden.

STILLEVEN 2013

Dit beeldje is een kleine 20 cm hoog. 

De 'schaaltjes' draaide ik een jaar geleden uit vers hout, de dunne is prachtig vervormd en gescheurd, de dikkere is vormvaster. De kromme balk kan nog voor een verrassing zorgen omdat ook dat hout nog redelijk vers was toen ik er met de lintzaag in te keer ging. Ik ben slecht in het onthouden van houtsoorten, die zijn eigenlijk voor mij ook niet van belang. Ik kijk naar de kleur en de structuur van het materiaal, soms voeg ik daar nog iets aan toe zoals ik dat mettertijd in een ander werk zal laten zien.

Het staat te koop op Marktplaats, zoek op de titel.

Elzet bitset security 33-delig

Nu de dagen korter, natter en kouder worden kruip ik vaker en langer achter mijn scherm om de meest fantastische filmpjes te bekijken over onderwerpen waar ik vroeger geen weet van had! Het maken van...,  het werken met..., vliegmachines, boten, tractoren, appelpersen, hout draaien, metaal draaien of laser snijden, ik kan er uren naar kijken. En filmpjes kijken is kennis opdoen! Het onthouden van alle informatie is een andere zaak, maar er blijft genoeg hangen om er weer even mee verder te kunnen.

Dat lange zitten geeft koude voeten tegenwoordig, ijskoude voeten. Vorig jaar al heb ik een extra radiatortje onder mijn buro laten zetten, dat geeft wel wat warmte, maar niet voldoende. 

Om de kou er even uit te halen gebruik ik een straalkacheltje. Toen ik hem dit weekeinde aanzette bleek er een 'rammel' in te zitten, er zat iets los in. Ik wilde dat ding openmaken om te zien wat de oorzaak was, maar kreeg 'm niet open. Hij zat gesloten met schroefjes waar ik geen bitje voor had, de fabrikant wil niet dat je zelf gaat klussen, hij heeft liever dat je een nieuwe koopt!

Op internet zag ik dat er wel degelijk schroevendraaiers en bitjes met deze vorm te koop zijn, maar het is oppassen! Er zijn 'star bits' met vijf of met zes punten, met en zonder 'hole'. De 'doe het zelf zaken' hier in het land van Altena wisten vaak niet eens waar ik het over had en konden de bitjes niet leveren. Gelukkig hebben we ook nog een alternatief, soms wat duurder, maar altijd goed spul voor de vakman en de amateur die kwaliteit willen.
Zij hadden het setje wat ik zocht, de vierde van links op de onderste rij had ik nodig. De rest komt ooit of nooit aan de beurt, maar voor verrassingen zal ik niet snel meer komen te staan.
Het setje kostte mij  € 20,20, dat is de prijs die je op internet ook tegen komt. Ik zal er nog lang plezier van hebben.

OPENBARE OPDRACHTEN...

In een vergeelde ordner met op de rug geschreven: voorstellen/ideeënschetsen/ontwerpen e.d. vol met A4tjes is het oudste briefje uit 1969. Het is korter dan een A4tje.

De tekst van het briefje (zie boven) spreekt voor zich.

In 1969 bestonden er nog geen openbare inschrijvingen voor beeldend kunstenaars. Voor een opdracht werd je uitgenodigd. Mijn oud docent spoorde mij aan documentatie in te zenden, maar veel om te laten zien had ik nog niet, want ik was net een jaar van de academie af. Ik weet ook niet of ik die opdracht toen al aangekund zou hebben. Op de academie leerden wij beelden te maken, niet hoe je een grote opdracht aan moest pakken. 

Een oudere en meer ervaren collega kreeg de opdracht. Hij ontwierp een beeld dat de naam "Maan over Ameland" kreeg, een uit rvs gemaakte constructie. 

Het beeld heeft tot 2002 (?) gezien vanaf het CS aan de rechterkant van de brug aan de Oosterdokskade gestaan. Vanwege de vernieuwingen aan en rond de kade en brug is het beeld weggehaald en tien jaar opgeslagen geweest. In 2012 is het weer op de brug geplaatst, maar nu aan de IJ kant.

Als ik die opdracht toen wel had gekregen,  zou het mijn eerste grote werk geweest zijn dat moest verkassen en mijn Monument uit het vorige verhaal het tweede.

In de ordner zitten 72 'sollicitaties' naar opdrachten, maar er zullen er meer geweest zijn, want niet alles heeft de tand des tijds doorstaan. Een aantal keren mocht ik een schetsopdracht maken, maar slechts vier keer heeft dat tot een daadwerkelijke realisering geleid. Dat is niet veel, ik ken vele collega's met lange lijsten gerealiseerde opdrachten.

Ik denk dat als ik die opdracht in 1969 wel had gekregen en tot een goed resultaat had gebracht, mijn lijst nu ook veel langer zou zijn want het is een moeilijke, maar mooie lokatie.Voor veel potentiële opdrachtgevers niet onbelangrijk.