DE MAN MET RODE SCHOENEN

In ons huis zijn drie paar schoenen, één paar leren laarzen, klompen en een stelletje teenslippers te vinden die van mij zijn. In m'n werkplaats staan nog wat rubber laarzen.

Overdag loop ik meestal op klompen omdat dat het makkelijks is, snel in en uit en dus geen modder in huis. Binnen draag ik al vele jaren hetzelfde paar 'Reisemarokkaner' , daarvoor waren het 'Espadrilles' in het begin de echte, meegebracht van vakantie. Ze lopen heerlijk, zijn goedkoop en kleurrijk, maar ook snel versleten.

De zwarte hoge leren laarzen boven in de kast zijn uit de winkel van Fred de la Bretoniere in Den Bosch, ik heb ze zeker meer dan tien jaar in huis. Met een beetje geluk heb ik ze één keer per jaar aan mijn voeten, maar dat geeft dan wel een jong en prettig gevoel.

Twee paar van de schoenen op de plank heb ik gekocht in Auckland,  Nieuw Zeeland. Dat moet 1997 geweest zijn, moccasins en juchtleren stevige stappers. Ik draag ze als mijn klompen 'echt niet kunnen' naar winkels en het ziekenhuis.

Voor de echt bijzondere momenten heb ik een paar schoenen van Jan Jansen, gekregen van mijn lief. Ze zijn voor mij in rood leer gemaakt. Het paar dat ik in de winkel van Jan Jansen in Heusden paste was zwart. Het leer is zeer soepel en het ontwerp zit vol kleine, onverwachte details. Het is het enige paar schoenen dat ik met schoenspanners in vorm probeer te houden. De prijs was nog in guldens, dus ook deze rode schoenen heb ik al meer dan tien jaar. Onze dorpsschoenmaker ROSA heeft de witte zolen twee jaar geleden vernieuwd, hij was zichtbaar trots op zijn werk.

Een van de eerste keren dat ik ze droeg was op een opening van het Groninger museum, voor een vriendin van L waar we na de opening logeerden ben ik sindsdien DE MAN MET DE RODE SCHOENEN. 

Ik hoop ze nog vele jaren met plezier te dragen.

P.S. 

Voorlopig heb ik schoeisel genoeg.

FRANS ZWARTJES - Visual Training (1969)

Begin jaren zeventig zag ik voor het eerst filmpjes van Frans Zwartjes. Ik meen mij te herinneren dat dat in of boven een ruimte van de BBK was ergens aan een gracht in Amsterdam. Leunend tegen de muur of zittend op een houten keukenstoel namen wij de 16 mm zwart wit beelden gretig in ons op. Het spoorde mij aan ook te gaan filmen, eerst met een Russische Quartz camera met opwind motor waarin dubbel acht film zat die ik zelf ontwikkelde. Echt succesvol was dat niet. Het was behoorlijk pielen in het donker om de film op de ontwikkelspoel te krijgen, er kwam nogal eens licht bij. Op zich kon dat wel weer een aardig effect geven. Ook het laden van de camera moest op gevoel in het donker om de film niet vroegtijdig te belichten! De NIZO Super 8 camera die ik daarna van iemand kon overnemen was een stuk eenvoudiger te hanteren, de film zat in een cassette die je na belichten opstuurde naar KODAK en weer ontwikkeld per post thuis kreeg. Met beide camera's heb ik behoorlijk wat afgestoeid, maar op enkele fragmenten na is er niet veel bijzonders uitgekomen.

De films van Frans Zwartjes zijn nu te koop voor € 24,90 (2DVD), maar sommigen zijn tot mijn grote verrassing ook te zien op YouTube.

ilovemyself

Beroemde fotografen hebben de meest prachtige erotische foto's gemaakt, meestal van een afstand en vaak met veel technische hulpmiddelen. Een gehuurd model of een vriend of vriendin namen dan een pose aan die fotograaf graag zag. Die foto's kwamen dan in een boek of werden in een museum tentoongesteld. Als 'kunstliefhebber' mocht je dan legaal genieten.

Het jezelf fotograferen en exposeren met professioneel resultaat is eigenlijk pas de laatste jaren goed mogelijk dankzij de digitale explosie, de meest simpele toestellen hebben vaak al fantastisch scherpe resultaten. Het een kwestie van klikken met de muis en de erotiek floept het scherm op.

Nog geen honderd jaar geleden moesten mannen erotische voorstellingen heimelijk in hun horloge verstoppen en konden vrouwen slechts via de 'roddeltjes' genieten van de geneugten van het leven.

De behoefte aan het genieten en beleven van erotiek heeft altijd bestaan en zal ook nooit verdwijnen. Harde porno gaat vervelen, goed gemaakte erotische prenten nooit.

Het internet staat bol van de pornografische en licht- of zwaar erotische foto's of filmpjes, maar zelden zijn het mooie plaatjes.

De site ishotmyself laat zien dat het ook anders kan, het zijn voornamelijk mooie vrouwen die zichzelf in de meest wonderlijke posities wringen om een shot van zichzelf te maken.

Ik denk niet dat vrouwen meer van zichzelf houden dan mannen, maar ik weet zeker dat hun lijf meer te bieden heeft dan het mijne, er valt meer mee te spelen.

Natuurlijk zullen we op deze site ook wel eens belazerd worden en slaan de pornobazen weer toe, maar plaatjes als deze zijn toch gewoon mooi en humoristisch?

TRIX, je bent een schat...

foto AFP

Wat een prachtig kostuum, wat een mooie combinatie! Veel fraaier dan die saaie mantelpakjes waarin hooggeplaatste vrouwen zich doorgaans vertonen, van mij mag ze het alle dagen dragen.

Wat een stomvervelende, nodeloze en geldverslindende ophef heeft die arrogante blonde kwast weer veroorzaakt. Hoe lang moeten we nog wachten voor zijn 'gedogende' mede regeerders het lef hebben te zeggen wat Trix zegt: "echte onzin" (heer Wilders). Dat is geen politieke uitspraak, maar het uiten van een innerlijke overtuiging van een vrouw die weet waarover ze het heeft. Zij heeft in haar eentje meer fatsoen en respect voor anders denkenden dan die hele PPV bij elkaar en onze zogenaamde volksvertegenwoordigers van links en rechts mogen daar wel eens een voorbeeld aan nemen.

Wat een lullig gezicht, die blonde god met een keppeltje!

En voor het beter beheersen van een'vreemde taal' mag hij op 'uitburgeringscursus'.

OESTERZWAM

Twee handen groot is deze Oesterzwam die ik vond aan de voet van een populier die ik een aantal jaren terug een meter of drie boven de grond afzaagde. Hij is flink aangevreten. Normaal denk ik dan meteen aan slakken, maar die zitten nu voor zover ik weet in de grond. Misschien pissebedden of muizen.
Aan de slootkant komen op borsthoogte een flink aantal nieuwe exemplaren, als die niet te veel door anderen opgegeten worden doen wij ze in de pan.
Niets lekkerders dan Oesterzwammen van eigen bodem of hout.

SPERWER

De restanten van de smulpartijen heb ik al meerdere malen laten zien, voor het vastleggen van de maaltijd ben ik meestal te laat of niet snel genoeg.

Deze keer kon ik hem 'pakken', hij zat een meter of tien van mij vandaan op een bankje in de tuin. Ik zat binnen achter dubbel glas en kreeg genoeg tijd om een camera te halen om geheel ingezoomd deze plaat te maken. Ik was bang dat de scherpte door het glas niet voldoende zou zijn, maar dat valt best mee. Toen ik naar buiten liep om ook de prooi te kunnen zien hoorde ik alarmkreten van de vogels in de bomen en struiken. De sperwer stond ook plotsklaps doodstil, draaide toen zijn kop mijn richting op en verdween met z'n prooi over de dijk. Aan de kleur van de veertjes te zien die rond de plek des onheils lagen moet het een meesje geweest zijn.

ZUURKOOOL op de valreep van 2011

Een keukenprins ben ik beslist niet, recepten lezen kan ik niet, d.w.z. ik onthoud ze niet, of verkeerd. Ik doe het liever zonder goedbedoelde aanwijzingen. Vaak gaat dat goed, maar niet altijd. Het schijnt met concentratie te maken te hebben. Zuurkool heb ik al vaak gemaakt.

Ik begin met aardappels, in dit geval heerlijke eigengeteelde rode, Franse "Chérie's". Die kook ik met wat zout in een grote pan, de grove worst die we er graag bij eten leg ik er meteen bovenop en keer 'm zo nu en dan. Als de piepers gaar dreigen te worden gaat de worst er even uit en leg ik de zuurkool (dit keer geen eigengemaakte) 'on top'. Meestal stop ik er dan ook een stuk zuurkoolspek bij, maar onze 'Super slager' grapte dat hij die pas volgend jaar weer had. Casselerrib was volgens hem een goede vervanger. Twee dikke plakken maakte ik om en om bruin en sneed die in plakjes.

Kool en aardappel koken wij nooit 'kapot' maar houden het een beetje 'knapperig'. Met een grove 'draadstamper' mengen we het een beetje. 

Ik wist dat er iets van 'bolletjes' in moesten en stooide fiks met zwarte peper, maar het hadden Jeneverbessen moeten zijn.

L. vond het resultaat zo appetijtelijk dat ze haar camera haalde en er een foto van maakte.

Achteraf gezien was de hoeveelheid vlees niet in verhouding tot de rest, we hebben er twee dagen van kunnen eten.

700 kalveren versus 't Speelhuis van Piet Blom

Het zijn kleine berichtjes, maar de laatste jaren zijn tienduizenden dieren door brand omgekomen. Kippen, varkens en nu weer 700 kalveren. Veel plaats in de krant krijgen ze niet, een enkele keer een foto.

De brand in Helmond is al twee dagen voorpaginanieuws en op de buis uitgebreid in beeld gekomen. 

't Speelhuis van Piet Blom met daarin een fantastische schildering van Har Sanders is totaal verwoest. De oorzaak is waarschijnlijk kortsluiting in een regel- of schakelpaneel. De brandmelders waren uitgezet omdat er 'wel eens' een rookmachine wordt gebruikt. Het lijkt mij tijd dat de regels en/of de apparatuur aangepast worden. Er zal maar brand ontstaan tijdens het gebruik van een rookmachine, als publiek denk je veilig te zitten.

Het gebouw kan worden herbouwd, maar de unieke schildering kan nooit meer opnieuw aangebracht worden. 't Speelhuis zal nooit meer hetzelfde zijn.

TJEEMPIE!

Een invasie van kerstmannen, klimmend tegen gevels en balkons of als stuurlui op de meest fantasievolle sleden en andere vervoermiddelen. Bij deze kerstattractie zelfs als helikopterpiloot en swingend op een schommel. En niet te vergeten de lichtjes in vele kleuren en grote hoeveelheden, hoe meer hoe mooier lijkt het devies. Wat wij niet eerder zagen waren fel-blauwe, bijna fluoriserende soms ook nog knipperende snoeren met lampjes. Al dat fraais begon in het grensgebied met België tot in de buurt van Troyes in noord-oost Frankrijk. Het leek of hele dorpen met elkaar wedijverden.

En kerststallen in alle maten te kust en te keur. De bewoners van het huis op de foto hadden drie stalletjes gemaakt. Jammer genoeg zagen we deze uitstalling niet brandend en/of bewegend.

Tegenover de camperplaats in Givet, stond een huis zo vol gehangen met lampjes in alle kleuren van de regenboog, lopend, flitsend of stilstaand, dat het wel de dorpskermis leek. Wat een energie moet dat alles verslinden!

Het was tweede kerstdag zo zonnig dat we buiten konden zitten lezen op de bijna uitgestorven camping waar we stonden. Ik las bijna in één adem 'TJEEMPIE!' uit geschreven door Remko Kampurt in zijn eigen nieuwe spelling. (1968) Een kado van de Sista aan Marion zo staat erin geschreven. Een heerlijk boekje waar ik mij niets meer van herinnerde.

Bij thuiskomst zag ik onderstaand berichtje dat mij toch wel enigszins liet gniffelen, over energie gesproken.

1979-2008

1979

Ik zou er nu echt niet meer aan beginnen, het idee alleen al maakt me moe. Toch kochten wij deze opstallen plus grond in 1979 en maakten er iets moois van.
"Wat moet je met dit kippenhok?" vroegen goede vrienden toen ze het zagen.
Geen 'Veense' zou het gekocht hebben, wisten de schilders, die ons huis recent onder handen namen, ons te melden. En zij kunnen het weten want zij zijn in dit dorp geboren.
Ik moet zeggen dat ik toen gelukkig de ellendige staat van het huis en de schuur niet zag, ik zag een in mijn ogen enorme lap grond met twee opstallen waar 'best wat van te maken' was. Nu, na meer dan dertig jaar begrijp ik die opmerkingen van toen wel, maar ik ben blij dat ik/ wij toen zo naïef en onbezonnen waren.
Het waren zeker geen jaren van alleen maar noeste arbeid; als er geld was, pakte ik 'een stukkie an'. Alleen het hoognodige deden we in het begin. Ons eigenlijke werk stond voorop, het huis kwam op de tweede plaats.
Onder alle omstandigheden hebben we er goed kunnen werken en wonen en dat is nog steeds zo. Sommige ruimtes worden nu anders, maar met evenveel plezier gebruikt.
Het blijft natuurlijk een dijkhuisje, met niveauverschillen die ons op den duur op zouden kunnen breken. De 'tuin' is onlosmakelijk verbonden met ons leven, maar we beseffen dat er een moment komt dat we het niet meer kunnen bijbenen. Het zij zo.
Eigenlijk willen we in dit 'kippenhok' oud worden, vergrijzen en desnoods dementeren. Daar zijn we al mee begonnen, maar kijken nu het nog niet te laat is ook naar alternatieven.
Een grote wens is een huis met uitzicht over de rivier, maar dan wel een drukbevaren rivier zoals de Waal, opdat het ooit 'achter de geraniums zitten' een leuke en zinvolle bezigheid wordt.

2008