Sportauto

Deze nonchalant geparkeerde witte sportauto voor het grootouderlijke huis in Bentveld was de trots van de man met de pet in Montycoat.

Hij hoorde ergens in de familie thuis, maar echt plaatsen kan ik hem niet. Ik denk dat de foto van begin jaren zestig is maar ook daar ben ik niet zeker van. Wat ik wel weet is dat deze man lang voordat ik met polyester ging stoeien zijn eigen 'cabrio' creëerde. Op het chassis van een niet al te snelle fabrieksauto monteerde hij een eigen ontworpen en gemaakte polyester carrosserie. Hij is er een aantal jaren mee bezig geweest. Of hij er veel mee gereden heeft weet ik niet.

Hij moet een positief model gemaakt hebben van, daarna mallen (negatief) en uiteindelijk daarin het positieve polyester eindresultaat.

Ik meen mij te herinneren dat ik de auto één keer gezien heb, misschien wel toen deze foto gemaakt werd, maar in de jaren zestig was ik ouder dan de twee jongetjes op de foto. Het zouden mijn broers kunnen zijn of neefjes. Wie het weet mag het zeggen.

Auto's met een kunststof carrosserie zag je in die jaren nog niet zoveel, die waren altijd van plaatijzer en meestal zwart gespoten. Een autofreak ben ik nooit geweest, maar nu heb ik er toch wel spijt van dat ik dat ding niet beter heb bekeken. Ik zou graag willen weten hoe hij 'm gemaakt heeft en hoe de carrosserie aan het chassis bevestigd was.

Maar de man met de pet in Montycoat zal hoogst waarschijnlijk niet meer in leven zijn, ik kan het hem niet meer vragen.

De foto straalt een ongekende rust uit, een auto zo parkeren kan niet meer, de Zandvoortselaan is een belangrijke verkeersader geworden met alle drukte van dien.

SCHAATSEN

Zonder sneeuw en ijs geen echte Hollandse winter, ook ik denk er zo over. Een groot schaatsliefhebber ben ik echter nooit geweest, laat staan een fanaat. Tochten heb ik nooit gereden, verder dan rondjes 'krabbelen' ben ik nooit gekomen. Een 'overstap' maken was in mijn ogen een zeer gevaarlijke onderneming, daar begon ik gewoon niet aan. Op het ijs was ik een gevaar voor mijn omgeving en mijzelf.

Kortom: geen sportman maar een houten Klaas die beter toe kon kijken dan zelf de ijzers onder binden. Toch kocht ik een aantal jaren terug een 2e hands paar Noren omdat ik geen geschikte schoenen meer had om de ooit van mijn vader gekregen kunstrijschaatsen onder te kunnen klemmen. Van die schaatsen die je net als de 'rolschaatsen' van die tijd met een klemsysteem aan de zool van stevige schoenen kon klemmen.

Achteraf gezien niet zo raar dat ik alleen maar rondjes kon draaien!

Die Noren heb ik twee keer aangehad, de eerste keer was op de gracht van Heusden. Het aan-en uitdoen van die dingen nam meer tijd in beslag dan de paar honderd meter die ik er in een rechte lijn mee aflegde. De tweede maal was toen de Veense put dichtgevroren was en wij voor het eerst vanaf onze eigen steiger het ijs op konden, dat was een paar jaar terug. 

Ik was nog nooit zo bang als toen, voelde me onzeker, bang om te vallen (en dus iets te breken) en vertrouwde het ijs niet. Eigenlijk dorst ik (wij) geen stap meer te verzetten.

De afgelopen vries-periode kwam er ijs op de put en zelfs de rivier groeide dicht. De put is in het midden meer dan veertig meter diep en de rivier is altijd in beweging. Je moet dus echt goed weten wat je doet voor er een schaats op te zetten.

In de week dat het ijs groeide kon ik bij onze steiger en het riet zien dat er behoorlijke verschillen in waterhoogte waren en hoorde ik het ijs zingen en (poing) knappen.

Toch probeerden vanaf vrijdagmiddag mensen of het ijs sterk genoeg was. Op zaterdag waren dat er al meer en zondagmiddag gingen er voor onze deur hele families het ijs op. De foto van de schaatsers maakte Lindsey op zaterdag iets verder langs de dijk richting Andel. Het ijs ziet er goed uit, maar de vaargeul is nog open. Dat gaat goed zolang er niet te veel mensen 'op een kluitje' langs gaan.

Vandaag merkte buurman Gerard laconiek op dat er een groot wak aan het einde van zijn steiger was, of ik iets gezien of gehoord had. Nee dus, maar diep is het daar ook niet. Een nat pak meer niet.

Wij geven de pijp aan Maarten en bieden onze schaatsen te koop aan, maar tot nu toe is er nog geen echte belangstelling geweest, ze gaan gewoon weer terug naar zolder.

DE MAN MET RODE SCHOENEN

In ons huis zijn drie paar schoenen, één paar leren laarzen, klompen en een stelletje teenslippers te vinden die van mij zijn. In m'n werkplaats staan nog wat rubber laarzen.

Overdag loop ik meestal op klompen omdat dat het makkelijks is, snel in en uit en dus geen modder in huis. Binnen draag ik al vele jaren hetzelfde paar 'Reisemarokkaner' , daarvoor waren het 'Espadrilles' in het begin de echte, meegebracht van vakantie. Ze lopen heerlijk, zijn goedkoop en kleurrijk, maar ook snel versleten.

De zwarte hoge leren laarzen boven in de kast zijn uit de winkel van Fred de la Bretoniere in Den Bosch, ik heb ze zeker meer dan tien jaar in huis. Met een beetje geluk heb ik ze één keer per jaar aan mijn voeten, maar dat geeft dan wel een jong en prettig gevoel.

Twee paar van de schoenen op de plank heb ik gekocht in Auckland,  Nieuw Zeeland. Dat moet 1997 geweest zijn, moccasins en juchtleren stevige stappers. Ik draag ze als mijn klompen 'echt niet kunnen' naar winkels en het ziekenhuis.

Voor de echt bijzondere momenten heb ik een paar schoenen van Jan Jansen, gekregen van mijn lief. Ze zijn voor mij in rood leer gemaakt. Het paar dat ik in de winkel van Jan Jansen in Heusden paste was zwart. Het leer is zeer soepel en het ontwerp zit vol kleine, onverwachte details. Het is het enige paar schoenen dat ik met schoenspanners in vorm probeer te houden. De prijs was nog in guldens, dus ook deze rode schoenen heb ik al meer dan tien jaar. Onze dorpsschoenmaker ROSA heeft de witte zolen twee jaar geleden vernieuwd, hij was zichtbaar trots op zijn werk.

Een van de eerste keren dat ik ze droeg was op een opening van het Groninger museum, voor een vriendin van L waar we na de opening logeerden ben ik sindsdien DE MAN MET DE RODE SCHOENEN. 

Ik hoop ze nog vele jaren met plezier te dragen.

P.S. 

Voorlopig heb ik schoeisel genoeg.

FRANS ZWARTJES - Visual Training (1969)

Begin jaren zeventig zag ik voor het eerst filmpjes van Frans Zwartjes. Ik meen mij te herinneren dat dat in of boven een ruimte van de BBK was ergens aan een gracht in Amsterdam. Leunend tegen de muur of zittend op een houten keukenstoel namen wij de 16 mm zwart wit beelden gretig in ons op. Het spoorde mij aan ook te gaan filmen, eerst met een Russische Quartz camera met opwind motor waarin dubbel acht film zat die ik zelf ontwikkelde. Echt succesvol was dat niet. Het was behoorlijk pielen in het donker om de film op de ontwikkelspoel te krijgen, er kwam nogal eens licht bij. Op zich kon dat wel weer een aardig effect geven. Ook het laden van de camera moest op gevoel in het donker om de film niet vroegtijdig te belichten! De NIZO Super 8 camera die ik daarna van iemand kon overnemen was een stuk eenvoudiger te hanteren, de film zat in een cassette die je na belichten opstuurde naar KODAK en weer ontwikkeld per post thuis kreeg. Met beide camera's heb ik behoorlijk wat afgestoeid, maar op enkele fragmenten na is er niet veel bijzonders uitgekomen.

De films van Frans Zwartjes zijn nu te koop voor € 24,90 (2DVD), maar sommigen zijn tot mijn grote verrassing ook te zien op YouTube.

ilovemyself

Beroemde fotografen hebben de meest prachtige erotische foto's gemaakt, meestal van een afstand en vaak met veel technische hulpmiddelen. Een gehuurd model of een vriend of vriendin namen dan een pose aan die fotograaf graag zag. Die foto's kwamen dan in een boek of werden in een museum tentoongesteld. Als 'kunstliefhebber' mocht je dan legaal genieten.

Het jezelf fotograferen en exposeren met professioneel resultaat is eigenlijk pas de laatste jaren goed mogelijk dankzij de digitale explosie, de meest simpele toestellen hebben vaak al fantastisch scherpe resultaten. Het een kwestie van klikken met de muis en de erotiek floept het scherm op.

Nog geen honderd jaar geleden moesten mannen erotische voorstellingen heimelijk in hun horloge verstoppen en konden vrouwen slechts via de 'roddeltjes' genieten van de geneugten van het leven.

De behoefte aan het genieten en beleven van erotiek heeft altijd bestaan en zal ook nooit verdwijnen. Harde porno gaat vervelen, goed gemaakte erotische prenten nooit.

Het internet staat bol van de pornografische en licht- of zwaar erotische foto's of filmpjes, maar zelden zijn het mooie plaatjes.

De site ishotmyself laat zien dat het ook anders kan, het zijn voornamelijk mooie vrouwen die zichzelf in de meest wonderlijke posities wringen om een shot van zichzelf te maken.

Ik denk niet dat vrouwen meer van zichzelf houden dan mannen, maar ik weet zeker dat hun lijf meer te bieden heeft dan het mijne, er valt meer mee te spelen.

Natuurlijk zullen we op deze site ook wel eens belazerd worden en slaan de pornobazen weer toe, maar plaatjes als deze zijn toch gewoon mooi en humoristisch?

TRIX, je bent een schat...

foto AFP

Wat een prachtig kostuum, wat een mooie combinatie! Veel fraaier dan die saaie mantelpakjes waarin hooggeplaatste vrouwen zich doorgaans vertonen, van mij mag ze het alle dagen dragen.

Wat een stomvervelende, nodeloze en geldverslindende ophef heeft die arrogante blonde kwast weer veroorzaakt. Hoe lang moeten we nog wachten voor zijn 'gedogende' mede regeerders het lef hebben te zeggen wat Trix zegt: "echte onzin" (heer Wilders). Dat is geen politieke uitspraak, maar het uiten van een innerlijke overtuiging van een vrouw die weet waarover ze het heeft. Zij heeft in haar eentje meer fatsoen en respect voor anders denkenden dan die hele PPV bij elkaar en onze zogenaamde volksvertegenwoordigers van links en rechts mogen daar wel eens een voorbeeld aan nemen.

Wat een lullig gezicht, die blonde god met een keppeltje!

En voor het beter beheersen van een'vreemde taal' mag hij op 'uitburgeringscursus'.

OESTERZWAM

Twee handen groot is deze Oesterzwam die ik vond aan de voet van een populier die ik een aantal jaren terug een meter of drie boven de grond afzaagde. Hij is flink aangevreten. Normaal denk ik dan meteen aan slakken, maar die zitten nu voor zover ik weet in de grond. Misschien pissebedden of muizen.
Aan de slootkant komen op borsthoogte een flink aantal nieuwe exemplaren, als die niet te veel door anderen opgegeten worden doen wij ze in de pan.
Niets lekkerders dan Oesterzwammen van eigen bodem of hout.

SPERWER

De restanten van de smulpartijen heb ik al meerdere malen laten zien, voor het vastleggen van de maaltijd ben ik meestal te laat of niet snel genoeg.

Deze keer kon ik hem 'pakken', hij zat een meter of tien van mij vandaan op een bankje in de tuin. Ik zat binnen achter dubbel glas en kreeg genoeg tijd om een camera te halen om geheel ingezoomd deze plaat te maken. Ik was bang dat de scherpte door het glas niet voldoende zou zijn, maar dat valt best mee. Toen ik naar buiten liep om ook de prooi te kunnen zien hoorde ik alarmkreten van de vogels in de bomen en struiken. De sperwer stond ook plotsklaps doodstil, draaide toen zijn kop mijn richting op en verdween met z'n prooi over de dijk. Aan de kleur van de veertjes te zien die rond de plek des onheils lagen moet het een meesje geweest zijn.

ZUURKOOOL op de valreep van 2011

Een keukenprins ben ik beslist niet, recepten lezen kan ik niet, d.w.z. ik onthoud ze niet, of verkeerd. Ik doe het liever zonder goedbedoelde aanwijzingen. Vaak gaat dat goed, maar niet altijd. Het schijnt met concentratie te maken te hebben. Zuurkool heb ik al vaak gemaakt.

Ik begin met aardappels, in dit geval heerlijke eigengeteelde rode, Franse "Chérie's". Die kook ik met wat zout in een grote pan, de grove worst die we er graag bij eten leg ik er meteen bovenop en keer 'm zo nu en dan. Als de piepers gaar dreigen te worden gaat de worst er even uit en leg ik de zuurkool (dit keer geen eigengemaakte) 'on top'. Meestal stop ik er dan ook een stuk zuurkoolspek bij, maar onze 'Super slager' grapte dat hij die pas volgend jaar weer had. Casselerrib was volgens hem een goede vervanger. Twee dikke plakken maakte ik om en om bruin en sneed die in plakjes.

Kool en aardappel koken wij nooit 'kapot' maar houden het een beetje 'knapperig'. Met een grove 'draadstamper' mengen we het een beetje. 

Ik wist dat er iets van 'bolletjes' in moesten en stooide fiks met zwarte peper, maar het hadden Jeneverbessen moeten zijn.

L. vond het resultaat zo appetijtelijk dat ze haar camera haalde en er een foto van maakte.

Achteraf gezien was de hoeveelheid vlees niet in verhouding tot de rest, we hebben er twee dagen van kunnen eten.

700 kalveren versus 't Speelhuis van Piet Blom

Het zijn kleine berichtjes, maar de laatste jaren zijn tienduizenden dieren door brand omgekomen. Kippen, varkens en nu weer 700 kalveren. Veel plaats in de krant krijgen ze niet, een enkele keer een foto.

De brand in Helmond is al twee dagen voorpaginanieuws en op de buis uitgebreid in beeld gekomen. 

't Speelhuis van Piet Blom met daarin een fantastische schildering van Har Sanders is totaal verwoest. De oorzaak is waarschijnlijk kortsluiting in een regel- of schakelpaneel. De brandmelders waren uitgezet omdat er 'wel eens' een rookmachine wordt gebruikt. Het lijkt mij tijd dat de regels en/of de apparatuur aangepast worden. Er zal maar brand ontstaan tijdens het gebruik van een rookmachine, als publiek denk je veilig te zitten.

Het gebouw kan worden herbouwd, maar de unieke schildering kan nooit meer opnieuw aangebracht worden. 't Speelhuis zal nooit meer hetzelfde zijn.