VIER MEERKOET KUIKENS!


Wat komt die doen?

Pa kwam even langs.


Achter pa aan...

Op avontuur.

Honger!!

De buren houden ook van vis...

Het zijn er toch echt vier!

1e M E E R K O E T - KUIKEN !

Vanmorgen zag ik kleur in het Meerkoet nest. Eén of twee kuikens waren uit het ei gekropen. Helaas is voor dit soort opnamen mijn kleine camera niet echt geschikt. Al eerder had ik op internet een prachtige foto van een kleurrijk jong gezien. De vraag is of die felle kleurtjes eventuele vijanden af moeten stoten of de zichtbaarheid van het kuiken moeten vergroten. Voor zover ik weet verdwijnt die pracht binnen een aantal dagen of weken.

© Carel van der Sanden

ELZENHAANTJE (Agelastica alni) ?

Het is soms moeilijk via de camera te laten zien wat je ogen waarnemen. Aan de westkant van mijn atelier staat een nectarine en een vijg, daaronder stond o.a. een heerlijke munt. Die munt is, zo ontdekte ik een paar dagen geleden, volledig kaalgevreten door een horde blauw-zwarte torren die nu zijn begonnen aan de Physalis/lampionplant.
Volgens de informatie die ik kon vinden moet het het Elzenhaantje zijn, maar volgens diezelfde site eet dat beestje alleen het blad van de Els, en dat is heel iets anders dan munt!
Er is veel aan het veranderen om ons heen, groei en bloei zijn aan het verschuiven, misschien ook de voedselvoorkeur van het Elzenhaantje. Wie een andere oplossing weet mag het zeggen.


...

FRANK'S EERSTE VRACHT

Het gat door het lassen ontstaan heb ik goed kunnen dichten. De verf op de koppeling heeft het hele weekeinde kunnen drogen. Vandaag de montage aan de scootmobiel, het past prima! De eerste vracht kon meteen mee: een doos wijn voor Frank die bij ons afgeleverd was.

F R A N K O B I E L

T A G

Er zijn mensen die de behoefte hebben, hun naam achter te laten op plekken waar ze ooit waren. Soms werkt dat zeer ontgoochelend: sta je op een moeilijk te bereiken plekje ergens op aarde, lees je: " Claus aus Goslar war hier", gevolgd door een datum. Of Claus nu nog weet dat hij daar was is maar de vraag. Anderen spuiten bij nacht en ontij hun 'paraaf' - zij noemen het een TAG - op andermans bezit of ontwerp en noemen zich kunstenaar als de pers daar op aan dringt. Voor mij is het vervuiling van mijn leefomgeving. In de veertiger jaren van de vorige eeuw was er een paar slimme, maar ook zeer goede kunstenaars die een alledaags voorwerp van hun naam voorzagen, waardoor de waarde in latere jaren steeg tot het meer dan duizendvoudige! Soms hoeven kunstenaars hun naam niet op of onder hun prestatie te zetten. Hun werk is dan zo uniek dat het alleen maar van hen kan zijn. Helaas zijn er dan altijd weer mensen die daar misbruik van weten te maken. Voor mij is het zetten van mijn naam op iets dat ik gemaakt heb nooit vanzelfsprekend geweest, er zijn door mij gemaakte zaken de deur uitgegaan zonder dat ik mijn naam erop zette. Ik groeide op met de kreet 'alles van waarde is weerloos', een prachtzin waarvan ik lang niet wist van wie die was; z'n naam stond er niet onder. Sinds een paar jaar doe ik het anders. Ik zet mijn naam op (bijna) alles wat de deur uitgaat en dus nu ook op Frank z'n aanhangertje. Niet omdat mijn naam ooit geld waard zou zijn, maar wel omdat ik het zo vaak mis dat er een naam staat bij iets wat de moeite waard is om naar te kijken. Vooral architecten mogen best vaker laten zien dat ze iets gemaakt hebben; de meeste bouwsels staan anoniem om ons heen.

K U T. . .!!**XXx....

Ik weet het, ik moet niet vloeken, maar soms is het woord eruit voordat ik het weet! Zeker nu: ben ik bijna klaar met de koppeling voor het aanhangertje van Frank, het enige deel waarbij ik moet lassen, ga ik net een ietsie pietsie te lang door met een te hoge spanning en brand ik er een gat in! Het ging net zo lekker zonder problemen en ik hoopte er deze avond een busje verf op te spuiten om er één geheel van te maken. En dan gebeurt er dit. Maar Hollanders zijn goed in het dichten van gaten dus zal ik morgen zeker met trots het 'project' aan buurman Frank kunnen overhandigen.

**

F R A N K O B I E L

Buurman Frank kan tegenwoordig, dankzij zijn Scootmobiel, zijn vleugels weer uitslaan zonder anderen te moeten vragen hem ergens te brengen. Overigens kan hij ook weer auto rijden met behulp van een handig dingetje op het stuur, waarvoor hij niet meer nodig heeft dan zijn rechterhand: de enige hand waar hij kracht mee kan zetten. Voor de boodschappen heeft hij een klein mandje voorop het stuur van de scootmobiel maar daar gaat niet veel in. Vorige week vroeg ik hem of ik een aanhangertje voor hem mocht maken. Dat leek hem een goed idee. Gisteren belde ik hem om even te komen kijken naar een 'aanzetje'. Hij was meteen enthousiast, vooral omdat ik als 'bak' een op het Franse strand gevonden plastic viskrat (gemerkt L.H.C. 2005) wilde gebruiken. Als francofiel zag hij dat wel zitten.

Vandaag ben ik aan het knutselen gegaan. De wielen en de as heb ik gekocht, al het andere (aluminium) materiaal lag al jaren te wachten op een goede bestemming. Het is een kwestie van de goede stukjes bij elkaar zoeken. 'POP' nagels heb ik nog in vele maten (en bij duizenden) liggen. Een welkom restant uit een vorig leven. Wat ik nog niet heb is de 'fietskar' koppeling, die is er morgen of vrijdag; daar moet ik wel weer voor naar Den Bosch maar het laten opsturen via een internet bestelling is zeker niet goedkoper en bovendien is een ritje veel leuker. Hoe ik de koppeling in moet passen is mij nog niet duidelijk, maar het zal vast lukken. Ik denk dat ik er ook een spriet met een oranje vlaggetje op zet om de zichtbaarheid van de combinatie te vergroten. Voor mij was het een heerlijk ding om te maken. Ik hoop dat Frank er nog lang plezier van mag hebben.

DERDE GENERATIE NESTEILAND
IN GEBRUIK!

Al drie jaar probeer ik de alom aanwezige meerkoeten te verleiden om te gaan nestelen op een door mij gemaakt nesteiland. Het kunstmatige eiland ligt vast aan een ankerlijn van onze drijvende steiger. Het eerste eiland, een uiennet gevuld met kurken met daarop een begin van een nest gemaakt van wilgentenen, was niet stabiel genoeg en sloeg tijdens storm om. Het tweede met als drijver TEMPEX (piepschuim) was ook niet sterk genoeg. In het vroege voorjaar ondernam ik een derde poging. Ik maakte een 'mat' van aan elkaar gelijmde - staande- wijnfles kurken en verstevigde dat door er (alweer) een uiennet met nietjes strak overheen te trekken. Daarop bevestigde ik het restant wilgentenen van de vorige poging, ook de op het Franse strand gevonden kleine drijver ging mee over.
Het blijkt vooralsnog een zeer stabiel geheel te zijn. De Meerkoeten zijn al maanden geleden begonnen met het aanslepen van nestmateriaal en gaan daar nog steeds mee door!
Ondertussen hebben ze ook in het riet een nest met zes eieren uitgebroed, waarvan nog één jong in leven is. Dat is niet veel. Dat ene jong zit nu vaak met moe op het eilandje, waar nu vijf eieren op liggen. Het wonderlijke is dat de partner (man en vrouw broeden beiden) die niet op de eieren zit, doorgaat met het aanslepen van nestmateriaal.
Ondanks mijn dagelijkse bezoek blijft de broedende meerkoet meestal niet zitten, maar komt terug zodra ik mijn hielen gelicht heb. Gisteren was dat anders. Toen ik bij de steiger kwam zaten er twee meerkoeten op het nest, waarvan er één het water in ging en de andere bleef zitten. Ik ben toen ook rustig op ons bankje gaan zitten om te kijken wat er zou gebeuren. De weggezwommen koet kwam terug met een stuk riet en deponeerde dat op het nest, waarna de broedende koet ging ordenen! En dat met mij op nog geen drie meter afstand!
Vandaag stond er een aardig windje wat leuke golfjes (en foto) mogelijk maakte; het eiland hield zich keurig. Over een dag of 14 zullen we zien of broeden iets opgeleverd heeft.

OOO
OO

Z W A R T

*

KÜSTENKANAL

Ik weet eigenlijk niet of er in Nederland nog veenafgraving op grote schaal plaatsvindt, maar bij de oosterburen gebeurt dat wel. Op mijn vervroegde terugtocht reed ik dankzij de Tomasina - opdracht geen snelwegen - kilometerslang langs het mij onbekende Küstenkanal. Afgeschermd door een groenstrook (rechts op de foto van het kanaal) bleek langs een groot deel een enorme veenafgraving te zijn (het bijna egaal bruin/groene stuk midden op de GE foto). Op een paar plekken was te zien wat er gebeurt: een volledige kaalslag van het landschap. De turf wordt met kleine treintjes uit het veld gehaald en met grote vrachtwagens afgevoerd om later elders o.a. als turfstrooisel weer de grond in te verdwijnen. Na de afgraving lijkt het landbouwgebied te worden, maar dat weet ik niet zeker. In Nederland, waar het veen lager zat, zijn soortgelijke plekken veelal plassengebieden geworden. Maar misschien kan iemand er meer van vertellen.