M U S E U M L A N D

Ik ben bang dat het steeds moeilijker voor mij wordt om mee te voelen met de dames en heren van musea voor hedendaagse uitingen met betrekking tot hun keuzes. Van deze tentoonstelling had ik hoge verwachtingen, maar ben enigszins teleurgesteld thuisgekomen. Het ging er de makers om te laten zien dat er ook in de 'binnenlanden' (heartland) van de USA goede kunst gemaakt wordt.
Onze aandacht voor de tentoonstelling werd getrokken door deze foto van Alec Soth (Voor de goede orde, ik, naïveling dacht toen ik deze foto zag dat de tentoonstelling ging over een verdwaasde kunstenaar die in het barre noorden met vliegtuigjes speelde, maar dat terzijde.) De foto blijkt er één uit een kleine serie die zeer de moeite waard is. Er zijn best nog een paar aardige dingen te zien, maar het merendeel is niet aan mij besteed, ik heb het allemaal al eens gezien en dat is niet hooghartig bedoeld.

Ooit maakte ik een 8mm filmpje en losse geluidsopnamen van een vriend die dacht onder invloed van LSD fantastisch fluit te kunnen spelen, niets was minder waar. Vandaag zag ik deze 'krabbels', eronder stond iets met LSD, waarop wij dachten: gemaakt onder invloed van....daarna zagen we filmpjes waarop te zien was hoe de 'Artist' onder het rijden, en wij dachten onder invloed van..., aan het tekenen was, wij vonden dat onverantwoord totdat wij thuis zagen dat LSD staat voor Lake Shore Drive, zie de tekst hieronder.
Maar wat is nou het nieuwe, vernieuwende van dit zogeheten Multi Media Project? De houtskooltekeningen op zich hebben niets te zeggen, het blijft gekrabbel, de twee filmpjes, heen en terug, ook niet. En de combinatie van de twee? Om eerlijk te zeggen te lullig om de aandacht lang vast te houden en de tekst van de conservator in de brochure versterkt dat gevoel alleen maar. Maar wie ben ik .

Er zijn een aantal film/video presentaties te zien waarvan er eentje, "What America Needs - An Interior Expedition" best de moeite waard is, met dien verstande dat de vele door elkaar heen gesproken commentaren moeilijk te volgen zijn, maar ook dat hoort er tegenwoordig blijkbaar bij.

Gelukkig mogen we ook nog lachen om dit werk dat tot de vaste opstelling behoort!

...

(waar waren wij vandaag?)

S T A P P E N/W A L K I N G

Met een knipoog naar Stanly Brouwn, wiens werk ik waardeer maar nooit begreep.

HOOR de VLAMMEN

De heren van het gas hebben hun werkterrein verlegd, ze zitten nu bij Brakel op de weg naar slot Loevestein. Hemelsbreed is dat een kilometer of vijf van ons vandaan, maar we zien en horen de fakkels, vooral 's nachts. Gisteren zijn we er even gaan kijken en hebben wat foto's en filmpjes gemaakt. Het geraas en gebrul van de twee vlampijpen is bijna angstig om te horen.

ooo

EN DE BOER.....

Dit ogenschijnlijk normale beeld van een boer die met een vierschaar zijn land omploegt, wat met dit tegenlicht van de lage middagzon een prachtig plaatje oplevert, heeft toch iets on Hollands in zich. Het zijn namelijk niet alleen meeuwen die zich te goed doen aan al het lekkers wat de ploeg boven werkt, maar er loopt ook een ooievaar links van de trekker! De vogel stapte steeds de voor in om er als de trekker er aan kwam snel weer te verkassen. De meeuwen doen dat anders, die vliegen een rondje om als de ploeg gekeerd is er achter weer neer te dalen.
Een ooievaar in de winter was een paar jaar geleden in deze buurt ondenkbaar. Het betekent dat de jonge vogels die hier uit het ei kruipen niet allemaal naar het warmere zuiden trekken. Als ze zich zo blijven ontwikkelen hebben we er over twintig jaar naast de ganzen een probleem bij!

HIJ PLOEGDE VOORT.

E U R O P A - K A N T
O U D e n N I E U W

Als argeloze cententeller heb je het niet zo snel in de gaten, maar de door sommigen met tegenzin ontvangen Euro is aan constante veranderingen onderhevig. Niet alleen dat steeds meer landen de Euro omarmen en fraaie eigen kanten ontwerpen, maar ook de Europa-kant is er vanaf 2007 vanwege de uitbreiding van Eurolanden anders uit gaan zien! Het verschil is niet groot maar wel logisch.

Wie als eerste het verschil ziet heeft geen nieuwe bril nodig, maar wint een doos eieren, gratis af te halen.

Het was mij niet opgevallen maar door een nieuw bezoekje aan Eurodiffusie.nl , de site die de verspreiding van de Euromunten door Europa volgt kwam ik er achter. Op die site zijn meer leuke 'weetjes' te vinden maar vooral afbeeldingen van alle in omloop gebrachte Euromunten.

......................

V E R Z A M E L E N

Na de sigarettenmerken, treinkaartjes, suikerzakjes en een enkele postzegel heb ik tot de komst van de EURO niets meer verzameld. Maar de komst van de EURO, waar elk land zijn eigen 'gezicht' aan zou gaan geven bracht daar verandering in. Hoewel ik het zelf nooit gedaan heb weet ik hoe moeilijk het bedenken en maken van zo'n klein reliëf is, hoewel het moet gezegd het met de moderne technieken steeds eenvoudiger wordt. Ik was en ben nieuwsgierig naar wat de deelnemende landen er van zouden maken, in hoeverre ze de meestal zeer eigenwijze ontwerpers de vrije hand zouden geven! Vanaf het begin ben ik alle munten die mij in handen vielen stuk voor stuk gaan bekijken, de enige manier om ze te leren herkenen. In het begin dacht ik vaak een 'nieuwe' gevonden te hebben, meestal was dat niet waar, een enkele keer was het raak. Toch heb ik de meeste munten uit mijn eigen portemonnee gehaald, maar met de hulp van mijn zeer alerte randdochter die in het 'Hard Rock' werkte kon ik een paar series volmaken. Van de eerste twaalf Eurolanden heb ik alleen Finland nog steeds niet compleet, ik mis nog steeds de één, twee, vijf en vijftigcent munten. Ze hebben allemaal hetzelfde onderstaande leeuwtje. Ik kan ze kopen, maar daar is geen lol aan, zelf vinden en krijgen van vrienden geeft voldoening dus keer om die centenbakjes! (Ik betaal met gelijke munt terug!)

Een probleem is dat er steeds meer landen bijkomen, maar dat niet alleen, er worden ook 'speciale' uitgaven EUROPA ingestuurd, voor een echte verzamelaar is dat kicken voor mij is dat schrikken.
Van Vaticaanstad, San Marino, Malta, Monaco, Cyprus en Slovenië heb ik nog niets, die zijn dus meer dan welkom! Dus als jullie iets tegenkomen wat lijkt op wat hieronder staat, hou ze vast en laat het mij weten!
Wie weet waar dat toe leidt!

OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO

O

S I N T A C L A U S

TUSSEN SINT EN KERST

Ik kan mij niet herinneren of ik ooit in Sinterklaas geloofd heb, maar dat zal wel anders heb ik echt iets gemist. Wat ik mij wel herinner is het moment dat ik van dat geloof afviel, dat was op een schoolviering toen ik de schoenen van Sinterklaas herkende als die van mijn vader! De bij het feest behorende cadeaus verpakt in een surprise met gedicht bleven desondanks komen. 't Heilig avondje heb ik nooit als een religieus 'moment' ervaren maar als een volksfeest hoewel de kleding van de goede man zijn afkomst toch wel liet zien. Op 'rijpere leeftijd' ben ik twee keer zijn ZWARTE knecht geweest. Eén van de tientallen geronselde jonge mannen die bij de grote Amsterdamse intocht met pepernoten mochten strooien. In de Brood en Banketbakkersvakschool bij het Amstelstation werden we zwart geschminkt, de witte maar ook de bruine jongens want Piet is nou eenmaal zwart met rode lippen! De weken tussen Sinterklaas en Kerstmis duurden lang, zo lang dat je als kind de tijd had om er naar toe te groeien en het als twee totaal verschillende 'feesten' te ervaren. Kerstmis was een religieus gebeuren wat bij ons thuis eenvoudig werd 'gevierd'. In mijn kleuterjaren behoorde daar ook de 'Kerst dienst' bij, samen met de grootouders naar de Zandvoortse Kring 'Godsdienstig leven', een afdeling van de Nederlandse Protestanten Bond. Thuis stond een boom met echte kaarsjes en een enkele zilverkleurige versiering. De geboorte van Jezus kwam altijd wel op een of andere manier aan de orde. Een echt 'Kerst diner' kan ik mij niet herinneren wel dat de maaltijd iets 'luxer' was dan normaal. Cadeaus onder de boom hoorden er beslist niet bij. In 1962 deed ik als herder mee in een kerstspel de 'Ster van Bethlehem' van Martinus Nijhoff. Dat was meteen mijn laatste kerkgang. Toen Marion in mijn leven kwam veranderde er veel, ook Sint en Kerst. Zij en haar moeder waren gewend elkaar met Kerst cadeaus te geven en een waar kerstmaal op tafel te zetten dat is nou eenmaal een Duitse traditie. Maar zij gingen ook naar de kerstnachtviering in de Duif om hun Lutherse afkomst niet helemaal te verloochenen. De laatste jaren is Sinterklaas uit mijn huis verdwenen, het niet hebben van kinderen heeft daarmee natuurlijk ook te maken, dit jaar staat er ook voor het eerst géén kerstboom in de kamer maar een tak uit de tuin met cadeaus eronder want die zijn gebleven dankzij mijn huidige allochtone vrouw die haar tradities trouw blijft.
In de commerciële boze buitenwereld is de Sint het van de Kerstman aan het verliezen, in veel winkels is al lang voor 5 december alles voor de kerst te koop alsof Sinterklaas echt niet bestaat. Een verbod op Zwarte Piet is laf en onzinnig, het weglaten van het kruis op de mijter nog meer. Over de jurk die de beste man draagt heb ik nooit iemand gehoord, maar het op z'n knie zitten lijkt ook al taboe. Laat het kinderfeest zijn zoals het was en hou religie er buiten. (Het weglaten van alles wat met, in dit geval de Katholieke kerk te maken heeft zou door mij een aantal jaren terug met vreugde ontvangen zijn, nu echter ben ik voor behoud omdat het weglaten ingegeven wordt door angst en angst is nooit een goede leermeester.)
De Lage Landen zijn al eeuwen strijdtoneel van elkaar betwistende partijen.Vaak lag (ligt) daar een religieus conflict, het elkaar opdringen van een overtuiging aan ten grondslag. Helaas hebben we er nooit van geleerd. Laten we blij zijn met alle verschillen die een veelkleurige samenleving met zich meebrengt, we moeten elkaars feesten niet afschaffen maar juist stimuleren, een eenheidsworst als van de UNOX: -vind ik niet te pruimen- kruisbestuivingen zijn de motor van de samenleving, we kunnen er niet buiten. Maar laten we bovenal ons zelf blijven en ons eigen feest vieren op het moment en op de manier zoals wij het willen, met welke achtergrond dan ook. Laten wij ons niet laten verleiden ons met onze neus in die GODVERDOMDE religieuze stront te laten duwen. Religie is geen bindmiddel wat het zou behoren te zijn, maar een splijtbom met wisselende Sinterklazen.
Voor mij blijft Kerst een religieus feest maar dan alleen omdat ik dat ooit zo meekreeg, niet omdat ik geloof en ach of de cadeaus nou voor de kachel of onder de boom liggen is slechts een kwestie van wennen of het nou van Sinterklaas of Santa Claus komt maakt niet zoveel uit.

OOOO

YELLOW TREEHOUSE CAFE

© 2007 Pacific Environments Ltd.

Ik heb in mijn leven al heel wat boomhutten willen maken, maar het is er nooit van gekomen. Mijn hoogtevrees zal daar ook mee te maken hebben. De enige die ik maakte was een model voor Lindsey, omdat ook zij graag vanuit een hoog standpunt over de dijk zou willen kunnen kijken. Dat model gebruikt zij nu om haar sieraden rond te draperen. De leukste hutjes zijn de bouwsels die door kinderen worden gemaakt, maar de mooiste worden professioneel ontworpen en uitgevoerd. Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn randdochter het prachtige boek: Treehouseliving, waarin een vijftigtal boomverblijven beschreven worden. Allemaal professioneel uitgevoerd door La Cabane Perchée, een klein Frans bedrijfje dat pas acht jaar bestaat.
Vorige week kwam ik bij toeval op een blog een wel heel fraai bouwsel tegen, een rond de stam van een forse boom gedrapeerde constructie waarin heel wat figuurtjes zichtbaar waren. Na enig doorzoeken kwam ik op de site van de makers, het blijkt een Nieuw Zeelands architectenbureau te zijn, wat een toeval. De door een schelp geïnspireerde vorm blijkt een restaurant te zijn!
Op deze site is de ontwikkeling, het maken en het opbouwen van het YELLOW TREEHOUSE CAFE te zien.

000
00

Pholiota Nameko...
O o g s t t i j d !

Binnen een week zijn de Goudkopjes gegroeid tot een goed te consumeren maat. Het grootste deel hebben we voorzichtig van het groeibaaltje gesneden, kleiner gemaakt en in wat Olijfolie en boter opgebakken. Samen met een puree van aardappel en pompoen, waarnaast een frisse salade met o.a. roodlof en rucola uit de tuin en een glas Kweewijn was het heerlijk smullen!

+++

SPECULAASWONDER

Sommige dingen hebben tijd nodig om op 'hun plek' te vallen.
Neem dit zakje Koek-en Speculaaskruiden. Ik meen mij nog herinneren dat ik het uit de brievenbus haalde, maar was het totaal vergeten. Ik heb geen idee wie het verstuurde, er kwamen wel meer van die wonderlijke pakketjes met de post mee. Vreemd is dat het handschrift wel dat van Marion lijkt, maar ik denk niet dat zij zichzelf zakjes kruiden toestuurde!
Dit gele zakje heeft jarenlang een verborgen bestaan geleid totdat Lindsey het gisterenavond vond, op zoek naar iets wat wat ze nodig had voor een pruimentoetje maar niet wist of het er was. Een dag na haar verjaardag zorgt Marion voor een klein wondertje, want wees nou eerlijk, wie heeft er en hoe vaak heb je een zakje Koek- en Speculaaskruiden nodig?

...