S P R U I T K O O L

Het liefst wil ik een groentetuin met zo min mogelijk onderhoud. Een tuin waar alles door elkaar staat, groenten, bloemen en onkruid. Helaas is het leven gericht op de sterkste, ook in de tuin. De sterkste planten zullen overleven en dat zijn meestal niet die planten die je graag terugziet. Ik zaai al een aantal jaren diverse soorten sla door elkaar op een bedje, bedoeld als pluksla; van de zes soorten is de helft niet terug te vinden, de sterksten overwinnen.
Aan de koolplanten met een dichte harde kool zoals rode- of witte kool hoef je weinig te doen, maar broccoli of spruitkool moet je goed in de gaten houden!
Broccoli moet je op tijd snijden voordat de bloem opengaat en goed nalopen op rupsen. Uit de spruitkool moet je de toppen weghalen (en opeten) om de spruitjes in de oksels van de bladeren een kans tot groeien te geven. Wij hebben deze winter een keer of acht spruitjes geplukt, schoongemaakt en opgegeten. MAAR ER ZIT GEEN SMAAK AAN!
De kooltjes zijn te klein en te open, dat kan aan de bemesting liggen, maar geen smaak is erger! Vroeger smaakten spruitjes net als witlof bitter, volgens sommigen te bitter maar er zat tenminste smaak aan. De zaadveredelaars hebben de rassen zoeter gemaakt, wat ons betreft zijn ze veel te ver gegaan. Wij gaan op zoek naar een oud zaadvast ras met smaak, misschien te vinden bij Vreeken.

@

B E D E L A A R S

Dinsdag was de mooiste dag van deze week. Juist die dag hadden wij gepland om enkele inkopen bij IKEA in Barendrecht te doen, Dora Dolz in Boijmans te bekijken en een familiebezoek in Rotterdam af te leggen.
Het laatste bracht ons aan de rand van de Kralingse Plas. Om nog even van het zonnetje te genieten, staken we de weg over naar de rand van de plas, waar een grote groep ganzen ons luid gakkend stond op te wachten. Ze bleken hondsbrutaal, weken geen meter en bleven achter ons aan komen. "Dat komt door uw tas", riep een wat ranzige man in joggingpak op een mountainbike ons toe. "Ze denken dat er brood in zit".
Niks aardige en vriendelijk uitziende Witte en Grauwe ganzen die je een luid welkom heten, bedelaars zijn het, onder aanvoering van het brutaalste mannetje ontfutselen ze je lunch voor je er erg in hebt.

A N D E R T I M M E R W E R K

Dit tuinhuisje in de hoek van de kleine boomgaard noemen we onze Datsja. Het is gebouwd van het zelfde hout als waar ik de tuinmeubels en nestkastjes van maak. Ruw afval hardhout, het vertoont dan ook de nodige krommingen en kieren. Op zich geen probleem, goed voor de ventilatie. Maar we doen er ook wel eens een dutje en worden dan de volgende dag wakker. Ook één van onze vriendinnen slaapt liever in de Datsja dan in de logeerkamer. De ruimte tussen de gepotdekselde delen is een waar Eldorado voor spinnen en ander kruipend gespuis, wat niet iedereen op prijs stelt. Om de slaapomgeving iets aangenamer te maken ben ik de planken rond het bed aan het betimmeren. Het ziet er uit als een heel duur wandje, maar is gemaakt van hetzelfde materiaal als het huisje! Veel van het hout dat ik krijg is zo'n vijf meter lang, maar heel dun, en dan ook nog onregelmatig van dikte, (± 8-4mm). Ik zaag ze op lengte en haal ze dan (éénzijdig) door de vandiktebank. Wat ik hier tegen de planken niet is 5mm dik!

*

NIEUWE PRODUCTIE

Eén vraag om een nestkastje dat ik niet meer op voorraad heb is voor mij voldoende aanleiding om de productie weer opgang te brengen. Het moeilijkste is ze net iets anders te maken dan de doorsnee kastjes. Aan de maten valt niet veel te tornen, het moet van de franje komen. Eigenlijk is het zo wie zo gekkenwerk, geen plank is hetzelfde en meestal nog krom ook. Dat ruwe hout moet dus eerst op maat gemaakt worden. Het zachtere hout kan ik nieten, het hardere moet voorgeboord en geschroefd, gekkenwerk. Maar wel leuk gekkenwerk.

(+)


.

D E E U R O P E A N E N

Dit beeld 'De Europeanen' stond jaren lang op het Museumplein, met de rug naar het Rijksmuseum en kijkend op het concertgebouw. Carel maakte het vlak na de oorlog, maar pas in 1967 liet hij het in brons gieten en kreeg het zijn plaats op het plein. Bij de herinrichting van het Museumplein heeft het beeld helaas geen nieuw plekje gekregen. Jammer, voor mij was het één van zijn sterkste beelden uit de periode vlak na de Rijksacademie.

© Hans Westerink

Dit Monument voor Gerrit van der Veen staat in een groenstrook langs de Plantage Middenlaan. Carels tekst spreekt voor zich.

Een paar jaar na Het Lieverdje kreeg Carel Kneulman de opdracht om een beeld te maken ter markering van de plek waar het laatste caisson in de Veersegatdam was afgezonken. Aan dit beeld heb ik Carel zien werken. Hij vertelde dat hij bezig was een vlok door de wind weggeblazen zeeschuim 'te pakken te krijgen'. Het is een krachtig beeld geworden dat meer laat zien dan een vlok schuim.

Gipsmodellen van Carel's laatste grote werk bestemd voor een scholengemeenschap in Zeist. Ogenschijnlijk lijkt hij terug te grijpen naar zijn vormtaal uit de vijftiger jaren, maar het is strakker en heeft een totaal andere 'huid'. Ik heb deze beelden nooit gezien, ken ze alleen maar van foto's. Ze stralen gratie en rust uit en tonen het vakmanschap van een 72 jarige.

© Alexander Moes

In 2006 verscheen een boek over Carel Kneulman. Het is uitgegeven door Waanders uitgevers.

.

C A R E L K N E U L M A N

1915 2008

Mijn oud docent is dinsdag j.l. overleden.
Twee jaar geleden schreef ik over hem, zie hier.

In alle stukjes die ik nu over hem lees staat dat hij beeldhouwer en graficus was. Beeldhouwer was hij zeker, maar ook dichter/schrijver en hij tekende, maar grafiek heb ik nooit van hem gezien! Jammer is ook dat hij altijd 'de beeldhouwer van Het Lieverdje' zal zijn, hij heeft zoveel meer en betere werken gemaakt.

)+(

.

A W A Y F R O M H E R

Wij reden 1.5 uur heen en 1 uur terug om deze schitterende film van 110 min in Nijmegen te kunnen zien.
Een afgewassen koekenpan opbergen in de koelkast duidt op meer dan vergeetachtigheid of verstrooidheid. De film uit 2006 gaat dan ook over Alzheimer en het besluit van de patiënt zelf om opgenomen te worden. Twee prachtige hoofdrollen van Julie Christie en Gordon Pinsent die de rit meer dan de moeite waard maakte. Meer over het verhaal is hier te lezen.

()

Deux Chevaux

Deze (blauwe) 2CV was van mijn vader. Zodra ik het fel begeerde roze papiertje op zak had mocht ik van pa zijn auto gebruiken. Voor ik met de eend de weg op ging, moest ik van alles controleren. De spanning van de banden, de verlichting en het oliepeil. Veiligheidsgordels bestonden nog niet dus vraag ik mij af wat er onder de deur uitpiept.
Met deze snelle bolide heb ik drie keer een aanrijding gehad! Twee keer trapte ik door de doorgerotte stalen remleiding en botste op een voorligger. Beide keren met kleine schade. De derde klap kwam harder aan. Op de toen nog rotonde Oude Rijn reed een achterligger op mij in omdat hij niet zag dat ik moest remmen voor een voorligger die stopte! En dat op een rotonde! Het neusje van de eend was ietwat vervormd, maar ik kon verder rijden.

Met diezelfde eend zijn we in 1966 op vakantie geweest, via Berlijn naar Frankrijk. Het imperiaal kwam goed van pas. Als kampeerder met een eend hoefde je geen kampeerstoeltjes mee te nemen, je pakte eenvoudig de stoelen uit de auto. Die grote mistlamp voor op de bumper was niets voor pa, ik denk dat ik daar een goede smoes voor heb moeten bedenken voor ik hem mocht monteren.

Het tentje was ook van pa, een heerlijk klein katoenen sheltertje met stoplapjes. Hij lekte niet maar nevelde bij een stortbui wel door.

>O<

P O R T R E T 1985-2007

Niet dat ik zo van mijzelf hou of graag naar mijzelf kijk, maar ik moet de mensen die mij vragen waarom ik toch zo nors kijk wel gelijk geven. Tweeëntwintig jaar verschil, de bril is kleiner maar de blik hetzelfde!

Met dank aan Jan.





><

I N P A K K E R

In Den Bosch is nog tot 24 februari een prachtige tentoonstelling van en over het werk van Christo en Jeanne-Claude te zien in het bedrijfspand van Würth. Zie hier voor meer info.

Van Christo heb ik twee grote projecten gezien, in 1989 de ingepakte Pont Neuf in Parijs en 10 jaar later het Reichstag gebouw in Berlijn.

Het project in Berlijn zijn ze in 1971 gestart, het heeft dus 24 jaar geduurd voordat ze het konden realiseren. Ze financiëren hun projecten zelf met de verkoop van oud werk. Ook collages van materialen, werktekeningen en ontwerpen cq maquettes worden goed verkocht. Tot slot hebben zij zelf het alleenrecht op publicatie van foto's en tekst. (Op de link van de foto's staat dat de Christo's geen geld zouden ontvangen uit de verkoop van die foto's !?)
Bij de tentoonstelling draait een video waaruit goed duidelijk wordt hoe ze te werk gaan. Het is een verslag van Sonja Barend ten tijde van het project The Gates in Central Park New York.

Wrapped oil barrels, 1958.




©