Sport

*

TRAINEN

*

Ik ben beslist geen sportief type. Ik houd er niet van mezelf onnodig af te matten en ik hoef ook niet zo nodig te winnen; twee zaken die in de sportwereld niet onbelangrijk zijn. Als 13 jarige al presteerde ik het om in eigen doel te schieten, duidelijker kon ik niet zijn. Op mijn 16e moest ik, in schoolcompetitieverband, de bal over een net slaan en dat alleen omdat ik de goede lengte had. Het enige, zeer afmattende spel waar ik ooit aan meedeed omdat een vriend dat vroeg, was Squash. Ik kocht een racket, de juiste schoenen en een verkeerd trainingspak. We speelden met 2 x 2 man maar de regels kenden wij niet. We hadden lol en werden drijfnat, en dat al in de zeer vroege morgen.

In december zag ik dit stel over het strand van Point Chevalier, Auckland elkaar de bal toespelend, meerdere malen langs komen. Onze gastheer vertelde dat het om de vrouw ging, de man was haar trainer. Zij liep, nee draafde al maanden langs het strand. Bij hoog water - als er geen strand was - liep ze het pad en de trap naar het strand vele malen op en af. Dat was een meter of vijftig schat ik nu, en een halve emmer zweet.
Ik hoop dat ze (over)wint, wat dan ook.

*

*

groeivormen

*
* ! ? *
*

Toeval bestaat niet, of toch wel?
Ik had het gisteren over de natuur die zijn eigen weg zoekt, vandaag vindt L. deze bol in de tuin. Het is waarschijnlijk een Boshyacint die bij omwoel-werkzaamheden op zijn kop in de grond terecht gekomen is. De groeipunt zit aan de goede kant en zou zijn weg naar het licht wel gevonden hebben. De nieuwe wortels staan er in een krans omheen. Maar waar komen die wortels vandaan? Als je de bol doorsnijdt en het groen eruit haalt komt het antwoord te voorschijn. Binnendoor naar de andere kant!

Klik de foto (1 of 2x) aan om te vergroten dan is het nog beter zichtbaar.

*

Coromandel Peninsula

*

12 december 2006
Hoog zomer.


*

Een bijna Spaans aandoend plaatje. Ergens in de heuvels van Coromandel Peninsula op nog geen uur rijden van Auckland. De boom was al heel lang geleden geknapt zo te zien, maar hij leefde weelderig voort mede dankzij zijn eigen takken, die hem waarschijnlijk niet alleen als steun maar ook als wortels dienen. Het afleggen van takken (naar de grond toe buigen en vastzetten) is een bekende methode tot vermeerderen van struiken en bomen. Soms doen bomen het zelf zoals deze Pohutukawa op Tiritiri. Takken en wortels lijken vergroeid en elkaars taak over te nemen.

Een andere keer grijpt de mens in, een kunstenaar zoals Sjoerd Buisman bijvoorbeeld. Sinds de 70er jaren is hij bezig met groeivormen en het manipuleren ervan. Hij probeert iets extra's mee te geven aan dat wat in de natuur al voorkomt, vaak lukt hem dat soms doet de natuur het beter. De koe is zich er niet van bewust.

*

*
KAARTJE
*

Wat muziek betreft ben ik altijd een allesvreter geweest. Thuis ben ik niet bepaald met muziek grootgebracht, een pick-up of radio was er niet. M'n vader had een viool maar er echt op spelen kon hij niet. Begin 60er jaren kwam er een piano in huis omdat bleek dat een van m'n broers wel degelijk muzikale gaven had en de blokfluit ontgroeid was. Voor mij was muziek iets voor de achtergrond, iets wat je toevallig meenam. Dat veranderde pas toen ik van een vriend van mijn ouders niet alleen een pick-up kreeg maar ook platen. Van die grote zware 33 toeren platen met een soort jazz in de groeven. Geluid waar je nu een 12-30 jarige mee de klippen opjaagt. De Beatles kwamen naar Blokker, Woodstock en Kralingen vonden plaats, ik wist het maar deed er niets mee. Misschien was ik bang, bang voor het onbekende, bang om te ontdekken dat ik eigenlijk helemaal niets van popmuziek afwist. Wij draaiden Franse Chansons, prachtig maar van de tekst begreep ik niets. Ook klassiek kwam in huis, niet een bepaalde periode maar alles door elkaar heen. Met m'n vader ging ik naar mijn eerste concert, een klassiek concert, later volgden er meer. Maar een pop- of jazz concert heb ik nog steeds niet meegemaakt. Dat gaat nu voor het eerst gebeuren, Bob Dylan and his band, een klassieker mag je wel zeggen.

*
POHUTUKAWA

*

Metrosideros excelsa

Hij bloeit eind december, begin januari en wordt daarom in Nieuw Zeeland wel Christmas Tree genoemd. Het is een imposante boom met prachtige, meestal rode bloemen. De bloemblaadjes - naalden bijna - zijn als veertjes zo teer.
Weet u hoe na Chinees nieuwjaar de Nieuwmarkt in Amsterdam er uit ziet? Rood!!!
Zo rood ziet ook de straat eruit onder een Pohutukawa als de bloemen gaan vallen.

Op de camping in Mokau stonden we onder een pohutukawa.

*

TSUNAMI

*

Wie had er ooit voor 2004 van een tsunami gehoord? Aardbeving, zeebeving en vloedgolf zijn gangbare begrippen, maar tsunami? Het is zelfs de vraag of we er over gehoord zouden hebben als er niet honderdduizenden doden gevallen zouden zijn. Sterker nog, zou er aktie op grote schaal ondernomen zijn als er geen honderden Europeanen en andere niet Aziaten waren omgekomen? Vloedgolven en overstromingen genoeg maar meestal ver van ons bed.
Nieuw Zeeland is vulkanisch en dat betekent dat er altijd een zeker risico is. Je zou dan ook denken dat de bevolking, maar zeker ook de toeristen al decennia lang voor eventueel naderend onheil gewaarschuwd zouden worden. Maar dit bord is splinternieuw, nog niet zolang geleden hier geplaatst. Het staat bij Castlepoint, een mooie, maar ruige plek waar het altijd waait. Een plek met een prachtig breed wit zand strand waar visserij en toerisme samen gaan.

*

^

VANGRAIL

+

In Europa staat langs alle doorgaande wegen vangrail. Dat woord is nu vervangen door 'geleiderail', dat klinkt wat vriendelijker. In N.Z. bestaat het natuurlijk ook, maar dan hoofdzakelijk daar waar hard gereden wordt en dan gaat het slechts om enkele kilometers. Op gevaarlijke plekken waar je het zou verwachten is het ver te zoeken. Meestal is er slechts een simpel hekwerkje zoals hier, vaak ook helemaal niets. We hebben langs plekken gereden, over gravel wegen, waarvan ik later dacht: wat ben ik blij dat ik dat niet 's-nachts heb hoeven doen! Avontuurlijk, dat wel, maar als het fout gaat vertel je het niet na.

*

Waikawau
Historic stock tunnel

*

Deze tunnel is gemaakt door drie man met als enige gereedschap een pikhouweel en een schep. De tunnel is zo hoog gemaakt dat een grote man met hoed, gezeten op een paard er doorheen kan en zo breed als het grootste gehoornde rundvee. Ondanks het vrij zachte zandsteen was het voor drie man een hele onderneming. De bijna 100 jarige tunnel loopt van het strand naar het achterland met als enige doel het vee van en naar het 4000ha grote Nukuhakare Station te brengen. Transport over zee was aan het begin van de vorige eeuw een snelle maar vaak ook hachelijke onderneming. Er was hier geen haven, de zeil-stoomschepen gingen voor anker en bij laag water werd het vee door de branding naar het schip gedreven en aan boord gehesen.
Nu is de tunnel in gebruik bij plaatselijke vissers en een toeristische attractie.

*

*

FUNWORDER

*

Scrabble, Alfapet, Skip-A-Cross, Funworder en Palabras Cruzadas. Allemaal benamingen voor het zelfde spelletje volgens Wikipedia. Nou moet ik zeggen dat ik in het geheel geen liefhebber ben van gezelschapsspelen in welke vorm dan ook. Maar soms is er geen ontkomen aan en moet ik er aan geloven. Bij het licht van een gaslamp en een goed glas wijn en strikt volgens de regels (!?) verzamelden we punten met het leggen van woordjes. Funworder is een Engelstalige versie van Scrabble, het aantal letters is daaraan afgestemd. We spraken af het spel tweetalig te spelen zodat Lindsey haar Engelse- en ik mijn Hollandse woordenschat kon aanspreken. Erg verheven was onze woordkeus niet. We probeerden het hele bord te gebruiken, wat ons met een beetje smokkelen aardig lukte. Waar vakantie al niet goed voor is.

*

*

WASHOUT

*

Vier op het eerste gezicht saaie plaatjes. Ze zijn gemaakt langs de kust van Palliser Bay. Dat is ten z.o. van Wellington. Op een aantal plaatsen was daar bij grondverschuivingen na hevig noodweer vorig jaar de weg totaal weggedrukt, een washout noemen ze dat in N.Z. Als je goed kijkt op de eerste foto zie je in het groen nog de rood/witte paaltjes staan. De weg is met alles er op en er aan naar beneden geschoven en op enkele plekken afgebroken.

Het is een zo wie zo stille kustweg waar tijdens het noodweer niemand gereden zal hebben. De oude verzakte weg laten ze liggen, de gaten worden opgevuld met puin en grond en een top laag van gravel. Als die massa zich gezet heeft komt er weer asfalt overheen.

Dat grijze spul waar de kust hier uit bestaat, is het best te vergelijken met zon gedroogde klei. Het verpulvert tussen de vingers en lijkt in water op te lossen. Met de tanden van een shovel krabben ze laag voor laag af om ruimte voor de nieuwe weg te maken.

*