Hoewel ik een enkele keer, per ongeluk wel eens grappig kan zijn, ben ik beslist geen grappenmaker. Het zit gewoon niet in mij, toch kan ik behoorlijk om iets totaal onbenulligs 'in de lach schieten', alleen een emmer koud water kan dan redding brengen. Dit mopje las ik de eerste keer veel te oppervlakkig en begreep er niets van, pas bij de tweede ronde kon ik een glimlach niet onderdrukken. Dat zegt veel over mij, m'n engels en mijn gevoel voor humor.


A Kiwi and an Aussie were sitting around talking one afternoon over a cold beer. After a while the Aussie says to the Kiwi, “If I was to sneak over to your house and sleep with your wife while you were off fishing, and she got pregnant and had a baby, would that make us related?” The Kiwi crooked his head sideways for a minute, scratched his head, and squinted his eyes thinking real hard about the question. Finally, he says, “Well, I don’t know about being related, but it would make us even.”

W A L N O T E N - O L I E

Met dank aan Wouter Klootwijk

De stukjes die Wouter Klootwijk schrijft lezen wij altijd met veel plezier. Vooral als ze gaan over een nieuw, eenvoudig slim apparaat. Dit olie-persje is weer zo iets fraais, ontwikkeld en in productie gebracht door paddestoelen-boeren adviseur Edwin Blaak. (Ook een leuke site om te bezoeken.)
Met dit PITEBA persje is olie uit vele zaden en noten te halen, waaronder walnoten. En walnoten hebben wij elk jaar in overvloed, het lijkt mij leuk en lekker daar ook eens olie uit te halen.
Ik zou kunnen proberen er zelf een te maken, maar het geniep zit in de vijzel, zo'n worm kan ik niet draaien en de prijs voor het laten maken is waarschijnlijk hoger dan van het complete persje.
Ik denk dat ik er mettertijd weer een internet bestelling van moet maken.

D O O R - R O O D

Ik merk dat ik steeds minder met meerdere dingen tegelijkertijd bezig kan zijn. Vroeger, als iets mij dwarszat liet ik het links liggen en begon wat anders. Als nu iets niet loopt zoals het moet, kan ik het niet loslaten, laat staan iets anders doen. Het blijft mij bezighouden. Op zich is dat niet erg, maar ik wordt ook kribbig of schiet zelfs uit m'n slof. Vanmorgen kwam ik tot de conclusie dat de meeste problemen waar ik kribbig van word met de computer te maken hebben.
Op die problemen heb ik geen vat, ik weet er niets van, kan er niets mee en derhalve moet ik anderen inschakelen om het probleem op te lossen.

Sinds twee jaar hebben wij een TomTom in de auto, erg handig op vakantie omdat veel camperplekken alleen maar met coördinaten worden aangegeven.

Meer dan een maand geleden (nog net binnen de garantie, zo bleek later) begon dat computertje spontaan aan te gaan! De eerste keer Lag Tomassina (zo noemen we dat ding vanwege de Vlaamse vrouwenstem die ik erin heb gezet) achter mij op de plank in mijn 'kantoortje'. Ik schrok mij rot en begreep er geen barst van. De tweede keer stond de auto in de garage op de brug en floepte ineens het scherm aan. Een derde keer vond plaats in onze eigen garage; ik deed de auto open en weer glimlachte het scherm mij tegemoet! (We hadden hem al dagen niet gebruikt.)

Om kort te gaan: dat ding beheerst nu al een paar weken mijn dagelijks bestaan. Ik wil vervanging, omdat hij na reparatie wéér spontaan aanging. Maar vervanging kan pas na twee reparaties, volgens de 'hulp' in het call-center. Gelukkig gaat de communicatie niet alleen via mailtjes, maar ook via de telefoon. En dat steeds met de man die het 'dossier' op z'n scherm kreeg. Vanmiddag heeft UPS het pakje met daarop de uitgeprinte barcode weer opgehaald om naar het 'repair center' in Den Bosch te brengen. Met zijn portable scanner kon hij zien of hij wel kreeg waar hij voor kwam. Morgen kan ik op mijn scherm zien wanneer dat spoorzoekertje weer terug komt. Ondertussen loop ik rood aan en ben tot niets anders in staat dan te wachten en te hopen dat Tom weer terugkomt MET kaarten. Anders ben ik ook daar weer uren mee zoet.

BP schrijft...

"DE OOIEVAAR" AMSTERDAM

Ruim tien dagen terug schreef ik o.a. over distilleerderij "De Ooievaar" en dat ik naar Waspik zou gaan om daar een paar ambachtelijke jenevers te kopen. Die wijnverkoper had helaas helemaal geen producten meer van de fam. van Wees uit Amsterdam.
Dan maar een internetbestelling gedaan. Gisterenavond hebben we de eerste slokjes genomen. De Klarenaer was het eerst aan de beurt; een zachte, volle borrel die behoorlijk wennen was. L. nam daarna nog een glaasje Taainagel die aanbevolen wordt bij het eten van haring. Dat drankje beviel haar veel beter, meer jenever volgens haar. Vanavond gaan we de Roggenaer proeven, een 'Eau de vie' van rogge, we zijn benieuwd.

BP schrijft...

GEEN ZUIVERE KOFFIE...

Een mailtje met deze tenenkrommende tekst kreeg ik net binnen, als je inlogt wordt er gevraagd om loginnaam en wachtwoord.

Waarschijnlijk overbodig,
maar toch GA ER NIET OP IN!!!

Nooit eerder kreeg ik een vals mailtje van een 'bank', maar één moet de eerste zijn!

BP schrijft...

Ga je mee de HEMA in?

Ga je mee de HEMA in? Het is een zin waar heel veel in verscholen zit. Het zou de titel van een Van Straaten kunnen zijn.
Ga je mee de HEMA in? Ik hoorde het een vrouw zeggen terwijl ikzelf met ons rode boodschappenkarretje, zwaar van het citrusfruit, met mijn rug naar de ingang van die HEMA stond. Ik dacht dat ze mij aansprak, maar het bleek haar man te zijn die na een meter of vijf, met sigaar in de mond en pet op volgde. Hij mompelde iets onverstaanbaars en knipperde met zijn ogen, ik, zag hem denken: "moet dat nou?"

Op zo'n moment zie ik het leven van die mensen als een film aan mij voorbijschieten.
De man was altijd naar zijn werk, vertoefde onder collega's. De vrouw bestierde het huishouden en als ze tijd over had ging ze met vriendinnen 'de stad in' . Dan komt er een moment, wel of niet vrijwillig dat de man het huis niet meer uit hoeft. Thuis zitten is ook niet alles en vissen is niet bepaald zijn hobby. Mee de stad in met 'de vrouw' is dan een optie, misschien komt hij wel oude makkers tegen om een praatje mee te maken. Dat 'winkelen' vindt hij maar niets, een winkel binnengaan alleen maar om te kijken of te kopen wat je eigenlijk helemaal niet nodig hebt is aan hem niet besteed. Hij wacht liever buiten op een bankje genietend van zijn sigaar en mijmerend over verleden en toekomst. Tot de dag aanbreekt waarop hij niet meer achter haar aan sjokt, maar haar een arm geeft om zo samen de HEMA in te stappen voor een bakkie en een Bossche Bol.

BP schrijft...

M E E D E N K E N

We zitten midden in, of aan het einde van een crisis. Het loopt nog steeds niet lekker met onze nationale economie. In ons dorp, een dorp van handelaren is daar niet veel van te merken, bedrijvigheid alom. Maar zoals onze adviseur bij de bank ons vertelde: "ze laten het niet merken, ze eten gewoon een boterhammetje minder." Ook mijn 'handeltje' ligt plat. Ik heb dit jaar nog geen één nestkastje verkocht en het nestbouwseizoen is nu echt wel begonnen. Ik haal er zo nu en dan eentje weg, dan lijkt het op verkoop. Dat heb ik geleerd van mijn garagehouder. Helaas lijkt het bij mij niet te werken, sterker nog; de te koop hangende kastjes worden stuk voor stuk in gebruik genomen door krakers, de bordjes 'bezet' zijn niet aan te slepen.
Om de verkoop te stimuleren moet ik misschien wel een 'SALE' houden of iets geks bedenken zoals: "bij aanschaf nestkast, bewoners kado".
Een vriendin stuurde mij per post een mogelijke oplossing: een klantvriendelijke automaat. Een automaat weliswaar voor eitjes, maar waarom niet te gebruiken voor nestkastjes? Gewoon van twee ruimtes één maken dan kan een kastje er overdwars in, maar wel het klepje snel sluiten anders nemen de mezen er meteen bezit van!

Bp schrijft...

M A R K E T - G A R D E N

Toen de geallieerden in 1944, na de landingen in Normandië met hun opmars richting Berlijn bezig waren (ze dachten daar binnen luttele dagen te zijn) werden ze o.a. bij de Bergse Maas in Noord Brabant door de Duitsers fel bevochten. De tegenstand was zo heftig dat het een jaar duurde voordat ze de rivier overkwamen, met de beruchte hongerwinter voor 'boven de rivieren' tot gevolg. Er is zoveel over en weer geschoten dat de bomen langs de Bergse Maas door het vele schroot dat erin zit onverkoopbaar waren. De bomen zullen een kleine honderd jaar oud zijn, echt aan het eind van hun leven. Sommigen lieten bij storm al spontaan het loodje. Er loopt slechts een ventweg langs de dijk met de bomen, een echt groot gevaar vormden ze daarom niet. Toch heeft de overheid nu besloten de ruim vijfhonderd bomen in fases te kappen; een maand geleden is een aannemer aan de klus begonnen. Zondag reden wij er even langs, het is een raar en kaal gezicht, maar als je goed kijkt naar de staat van sommige stammen lijkt het een goed besluit. Er zullen nieuwe bomen voor terugkomen, maar voordat die weer de majestueuze maat hebben van de rij die er nu staat, ben ik allang in vlammen opgegaan.

BP schrijft...

V L I E G E R E N

In de zestiger en zeventiger jaren heb ik heel wat vliegers gebouwd. De grootste maakte ik van een op het Waterlooplein gekochte parachute. Dat was een veel te zwaar gevaarte van enkele vierkante meters groot, maar het ging wel de lucht in. De kleinste, niet groter dan een RIZLA+. blauw vloeipapiertje opgelaten aan een draadje zwart naaigaren, deed het veel beter. Het vliegeren, het iets in de lucht laten 'staan' zit in mijn bloed, deels vanwege het spel, maar niet in het laatst om de techniek. Het 'in elkaar zetten' van een paar lapjes papier of stof, het maken van de ribben (vroeger bamboe/hout, nu koolstofvezel) geeft mij veel voldoening. Het in de lucht laten is dan de kroon op het werk.
Op mijn speurtocht naar ideeën kwam ik deze site tegen met o.a. een 'bouwtekening' van een vogel-vlieger. Een vrij simpel ontwerp en makkelijk mee te nemen op vakantie.

Ik kocht wat rip-stop nylon doek, koolstofstaf van 2 m/m eindstopjes en een toomlijn. Na het maken van een kartonnen mal en het uitsnijden van twee helften uit de zeer gladde stof, kroop ik voor het eerst sinds tientallen jaren weer achter de naaimachine. Het naaien verliep niet geheel vlekkeloos, maar voor ik het wist kon ik gaan proefvliegen. De wind bleek veel te hard, maar zweven deed hij wel! Het gaf een heerlijk gevoel om weer eens zo bezig te zijn.

BP schrijft...

Hoe lang mogen we leven?

De avond over dementie in ons multiculti centrum werd beter bezocht dan wij verwacht hadden. Bijna alle stoelen waren bezet. Heel veel grijze permanentjes en strak achterover gekamd dun oudemannen haar, maar ook veertigers en vijftigers, 'kinderen van' die graag wilden weten waaraan zij toe waren. De geriater die de avond verzorgde deed het bepaald niet slecht. Hij kon goed luisteren maar ook uitleggen dat de medische wetenschap wel tijdelijke oplossingen (medicatie) heeft, maar geen eensluidend antwoord kan geven op de vragen zoals die ook in de zaal gesteld werden: hoe ontstaat dementie, (weten wij niet) is het te behandelen, (nee, vertragen kan wel met medicatie) is het te genezen, (nee) is het erfelijk? (soms) En waarom begint dementie bij sommige mensen al rond hun vijftigste en hoe kan het dat anderen honderd worden zonder noemenswaardige aftakeling? (geen idee)
Heel zeker was hij over de rol van de partner van een patiënt. Voor de patiënt maakt het over het algemeen niet uit hoe ver hij /zij 'heen' is, daar is die zelf niet bewust van. Daarentegen zijn de veranderingen voor de partner, die ze wel bewust meemaakt, een zware last. Volgens de geriater is een bezoek aan de huisarts voor de partner vaak teleurstellend omdat er aan de patiënt op dat moment meestal niets te merken is. Naar de partner wordt dan niet voldoende geluisterd. Hij adviseerde om dan om een 'second opinion' te vragen of een doorverwijzing naar een geriater.

Dementie is een verzamelnaam voor kwaaltjes die zich bij het ouder worden kunnen manifesteren. Tot nu toe vallen onder die term een zestal vormen van ziektebeelden die te benoemen zijn. De ziekte van Alzheimer is daar de bekendste van. Maar, zei hij heel nadrukkelijk, dat is wat wij nu weten. Over tien jaar kan dat heel anders zijn.
Agnosie, 'zonder kennis', staat eigenlijk veel dichterbij, ik herken het beeld, ik voldoe eraan. Ik zal het niet ontkennen, maar besef ook dat zolang ik het zelf herken, ik besef dat ik ouder word.

Hij zei het niet met zoveel woorden, maar het komt er op neer dat wij (in het rijke westen) gewoon te oud worden. Een eeuw of meer geleden gingen we dood voordat de kwaaltjes zich openbaarden. Maar nu storten wij ons in de 'zorg', of liever de 'zorg' stort zich op ons. Wij leven te lang. En niemand vraagt ons of wij dat willen. Zeker de politiek niet.