T r o u b l e s h o o t i n g

Gisteren belde mijn randdochter, ze had een technisch-probleem waar ze niet uitkwam. De stortbak van haar Water Closet (wie gebruikt dat woord nog) wilde niet meer vollopen. Het probleem speelde al langer, maar openbaarde zich in volle omvang na een week afwezigheid. Zij maakte de aan- en afvoerleidingen los en haalde de bak van de muur, demonteerde de inhoud en constateerde dat e.e.a. nogal vuil was. De losgehaalde onderdelen legde ze een uurtje in een ontkalkend middel en zowaar kwam er daarna wat meer - maar niet genoeg - water door. Dat was het moment om mij te bellen en aan de hand van een achttal foto's mij te laten zien waar het om ging. Haar vraag was, waar ze zo'n onderdeel zou kunnen kopen. Mijn antwoord was dat die onderdelen waarschijnlijk niet te koop zijn en zo ja dat het voordeliger zou zijn een nieuwe stortbak te kopen. Maar ook dat ze kon proberen de oude onderdelen nog beter schoon te maken door ze een nacht in de ontkalker te zetten. Vanmorgen belde ze mij voldaan op: ze had de boel weer in elkaar gezet en kunnen zien en horen dat de stortbak zich binnen twee minuten weer vulde! Dat had ze nog nooit in dat huis meegemaakt. Zij blij, ik ook blij dat ze het voor elkaar gekregen had.
Haar volgende vraag:
"Mijn koudwaterkraan van de douche moet ik heel sterk dichtdraaien, anders blijft hij druppen. Het zal wel met het leertje te maken hebben maar hoe kom ik daar bij?" Wat voor kraan heb je vroeg ik (ik was het echt vergeten), anders weet ik niet wat ik je moet zeggen. "Stuur me even een foto, dan weet ik waar je het over hebt." En die foto, met de iPhone gemaakt tijdens ons gesprek, kwam zo binnen. Drie jaar terug nog een fenomeen, nu als was het de gewoonste zaak van de wereld. "Wip het rood/blauw plastic uit de knop en je zult een schroef zien", kon ik aan de hand van de foto zeggen. "Tja, dat moet je nu maar net weten Blij dat ik een randpappa heb die mij dat kan vertellen". Ik ben blij met een dochter die niet te beroerd is het probleem zelf vasthoudend op te sporen en vervolgens op te losseen; dat heeft ze van haar pappie en randpappie! Een meid om trots op te zijn!.

U I E N O O G S T

Soms vragen wij ons af waarom we het doen, totdat wij een eigen verse ui gebruiken dan weten wij het weer.
Elke zaterdag tot 12 uur verkoopt de grote aardappel/uien handel in Aalburg aan particulieren. Daar koop je nu voor 2 euro vijf kilo aardappelen en voor een kilo rode uien betaal je één euro. Bij de super kost een netje met drie rode uien één euro en vijfendertig cent. Ik stopte in het vroege voorjaar voor nog geen 5 euro plant-uitjes en sjalotten in de grond en heb de oogst -goed voor een jaar- vandaag te drogen gehangen. In de kelder ligt nog een restant van vorig jaar, ze lopen nog niet eens uit.
Een behoorlijk aantal jaren terug was ik bij een grote uien-boer (hij noemde zich agrarisch ondernemer) die mij vertelde dat zijn tientallen tonnen uien in de geklimatiseerde schuren bleven liggen totdat de prijs voor hem rendabel was. Zijn uien lagen er dan soms tot de volgende oogst, als ze dan nog niet verkocht waren gingen ze de deur uit als veevoer en had hij een slecht jaar! De ui die je in de winkel koopt is dus zelden 'vers' net als zoveel andere zogenaamde 'verse waar'.
Daarom telen we ze maar zelf al kost dat soms meer ......

<:>

'Leuker kunnen we het niet maken'

'Leuker kunnen we het niet maken', een slogan die de belastingdienst al een poosje gebruikt. 'Maar moeilijker wel' zou er achter mogen komen te staan!
Ook wij verkopen aan huis eieren, en alles aan groentes die we teveel hebben en in het najaar de noten van onze vijf bomen. Wij doen dat omdat wij het niet kunnen aanzien dat die moeizaam geteelde producten verrotten. Ook verkoop ik wel eens een nestkastje of tuinmeubel gemaakt van afvalhout. Van de opbrengst koop ik voer, zaad en gereedschap. Bram Bostelaar verkoopt zijn eieren voor 1,25 euro, wij vragen en krijgen 2 euro per doos en zelfs dan moet de opbrengst van de groenten bij het 'kippenpotje' om de kippen 'selfsupporting' te maken. Een jaar of wat geleden heb ik voor de lol eens bijgehouden wat er zoal in mijn potjes kwam, het was een goed jaar, maar de duizend euro die de woordvoerster bij het Ministerie van Financiën noemt in het artikel haalde ik bij lange na niet. Ik deed en doe het voor de lol en wil het graag zo houden.
Het is diep treurig, de wereld verkeert in een diepe recessie, de grote boosdoeners krijgen miljarden (door belastingbetalers opgebrachte ) steun en gaan dan vaak alsnog failliet en de 'Dienst' bedenkt een plan om de 'huisverkoper' zogenaamd te helpen. Ik geloof er geen barst van, Janneke moet zelf maar eens de cijfertjes loslaten en het buitengebied in om te ontdekken waar het werkelijk om gaat.

€&€

W E E R B E R I C H T

Niets is zo onvoorspelbaar als het weer. Hoe vaak is ons deze zomer mooi, zonnig weer voorspeld en kregen wij regen? Of andersom zoals vorige week, toen de weermannen bewolking en veel regen beloofden. Het werd een prachtige zonnige dag.
Vanmorgen was het grijs en verdwenen de laagvliegende helikopters op oefenvlucht zelfs zo nu en dan in de wolken. Sinds een uur of elf regent het gestaag, dus tuinwerk kan ik voorlopig wel vergeten.
Niet echt weer voor een lekker stukkie vlees op ons vuurtje, maar ik durf te voorspellen dat het tussen nu en november nog een flink aantal keren 'kortebroekenweer' zal worden!

...

VIER MEERKOET KUIKENS!


Wat komt die doen?

Pa kwam even langs.


Achter pa aan...

Op avontuur.

Honger!!

De buren houden ook van vis...

Het zijn er toch echt vier!

1e M E E R K O E T - KUIKEN !

Vanmorgen zag ik kleur in het Meerkoet nest. Eén of twee kuikens waren uit het ei gekropen. Helaas is voor dit soort opnamen mijn kleine camera niet echt geschikt. Al eerder had ik op internet een prachtige foto van een kleurrijk jong gezien. De vraag is of die felle kleurtjes eventuele vijanden af moeten stoten of de zichtbaarheid van het kuiken moeten vergroten. Voor zover ik weet verdwijnt die pracht binnen een aantal dagen of weken.

© Carel van der Sanden

ELZENHAANTJE (Agelastica alni) ?

Het is soms moeilijk via de camera te laten zien wat je ogen waarnemen. Aan de westkant van mijn atelier staat een nectarine en een vijg, daaronder stond o.a. een heerlijke munt. Die munt is, zo ontdekte ik een paar dagen geleden, volledig kaalgevreten door een horde blauw-zwarte torren die nu zijn begonnen aan de Physalis/lampionplant.
Volgens de informatie die ik kon vinden moet het het Elzenhaantje zijn, maar volgens diezelfde site eet dat beestje alleen het blad van de Els, en dat is heel iets anders dan munt!
Er is veel aan het veranderen om ons heen, groei en bloei zijn aan het verschuiven, misschien ook de voedselvoorkeur van het Elzenhaantje. Wie een andere oplossing weet mag het zeggen.


...

FRANK'S EERSTE VRACHT

Het gat door het lassen ontstaan heb ik goed kunnen dichten. De verf op de koppeling heeft het hele weekeinde kunnen drogen. Vandaag de montage aan de scootmobiel, het past prima! De eerste vracht kon meteen mee: een doos wijn voor Frank die bij ons afgeleverd was.

F R A N K O B I E L

T A G

Er zijn mensen die de behoefte hebben, hun naam achter te laten op plekken waar ze ooit waren. Soms werkt dat zeer ontgoochelend: sta je op een moeilijk te bereiken plekje ergens op aarde, lees je: " Claus aus Goslar war hier", gevolgd door een datum. Of Claus nu nog weet dat hij daar was is maar de vraag. Anderen spuiten bij nacht en ontij hun 'paraaf' - zij noemen het een TAG - op andermans bezit of ontwerp en noemen zich kunstenaar als de pers daar op aan dringt. Voor mij is het vervuiling van mijn leefomgeving. In de veertiger jaren van de vorige eeuw was er een paar slimme, maar ook zeer goede kunstenaars die een alledaags voorwerp van hun naam voorzagen, waardoor de waarde in latere jaren steeg tot het meer dan duizendvoudige! Soms hoeven kunstenaars hun naam niet op of onder hun prestatie te zetten. Hun werk is dan zo uniek dat het alleen maar van hen kan zijn. Helaas zijn er dan altijd weer mensen die daar misbruik van weten te maken. Voor mij is het zetten van mijn naam op iets dat ik gemaakt heb nooit vanzelfsprekend geweest, er zijn door mij gemaakte zaken de deur uitgegaan zonder dat ik mijn naam erop zette. Ik groeide op met de kreet 'alles van waarde is weerloos', een prachtzin waarvan ik lang niet wist van wie die was; z'n naam stond er niet onder. Sinds een paar jaar doe ik het anders. Ik zet mijn naam op (bijna) alles wat de deur uitgaat en dus nu ook op Frank z'n aanhangertje. Niet omdat mijn naam ooit geld waard zou zijn, maar wel omdat ik het zo vaak mis dat er een naam staat bij iets wat de moeite waard is om naar te kijken. Vooral architecten mogen best vaker laten zien dat ze iets gemaakt hebben; de meeste bouwsels staan anoniem om ons heen.

K U T. . .!!**XXx....

Ik weet het, ik moet niet vloeken, maar soms is het woord eruit voordat ik het weet! Zeker nu: ben ik bijna klaar met de koppeling voor het aanhangertje van Frank, het enige deel waarbij ik moet lassen, ga ik net een ietsie pietsie te lang door met een te hoge spanning en brand ik er een gat in! Het ging net zo lekker zonder problemen en ik hoopte er deze avond een busje verf op te spuiten om er één geheel van te maken. En dan gebeurt er dit. Maar Hollanders zijn goed in het dichten van gaten dus zal ik morgen zeker met trots het 'project' aan buurman Frank kunnen overhandigen.

**