NIET ALLEEN MAAR PECH...

De nacht van 4 op 5 september stonden we op het bijna verlaten 'Treverven Farm Camping Park' in de buurt van St. Buryan, Penzance, Cornwall. We hadden op een andere locatie, dichter bij Land's End willen overnachten maar die zat potdicht vanwege de mist.
Deze camping zal in het hoogseizoen propvol staan met mensen die willen wandelen, klimmen, surfen en kajakken. Maar nu was het heerlijk rustig; we zochten zelf een plek op de boomloze groene weide en meldden dat aan de boer die een uur later kwam dan zijn boodschap op de deur aangaf.

De boer en zijn vrouw wezen ons op het Minack Theatre in de buurt, dat we volgens hen beslist moesten bezoeken.  We hadden wel verwijzende bordjes gezien langs de weg, maar hadden geen idee waar het om ging. Gelukkig hebben we hun raad opgevolgd want dat Minack Theatre is werkelijk uniek in z'n ontstaansgeschiedenis, locatie en beheer.

Een citaat van de site waarop veel meer te zien is dan dat ik hier kan weergeven, maar in één zin vertelt waar het om gaat.

"From 1931 until she died in 1983 the Minack Theatre was planned, built and financed by one determined woman - Rowena Cade."

Het theater en de tuinen zijn niet altijd voor bezichtiging toegankelijk omdat er regelmatig voorstellingen en speciale vertelochtenden zijn. Wij hadden geluk dat het open was.
Je kunt het je nauwelijks voorstellen, maar al het werk is in de beginjaren door twee mensen met de hand verricht. Het cement en beton met emmertjes de helling op- en af gedragen en de rotspartijen met handkracht bewerkt tot wat het nu is.

Met de aanleg van de tuinen is al in de dertiger jaren op bescheiden schaal begonnen. De laatste decennia is extra aandacht aan de beplanting geschonken en daarmee zijn de tuinen voor vele bezoekers het doel van het bezoek geworden. Het staat er barstensvol succulenten die je er niet zou verwachten.
Over een rotstuintje gesproken!

Er waren wel bezoekers, maar geen busladingen vol; ik kon zelfs een foto maken van L. zonder al te veel bewegende storende elementen.
Er liep een trio jonge Japanners rond die elkaar steeds opnieuw (met dus drie maal dezelfde achtergrond) in de meest vreemde poses moesten vastleggen. Twee jongens en een meisje, het meisje was voorgangster en de jongens deden haar na. Wij hadden niet de indruk dat ze wisten waar ze eigenlijk waren.

De laatste foto maakt duidelijk waarom de locatie tijdens WO II verboden gebied was, een 'kwetsbare' grens, maar een moeilijk te 'nemen' kust. Een landingspoging is bij mijn weten dan ook nooit door Hitler gedaan, hij stuurde zijn V 1's vanuit het Hollandse gewoon door de lucht de zee over, waarna ze dood en verderf aanrichtten.

PECHDUIVELTJE...

Op de terugweg uit Cornwall, op de A27 in de buurt van Chichester, East Hampshire in Zuid-Engeland, kwam ons stoere 'Huuske' tot stilstand. We hoorden een geluid alsof alle banden in één keer leegliepen en de auto begon raar te bewegen. Juist op dat traject waren er geen vluchtstroken; de driehoek tussen rijbanen en invoegstrook was de enige plek waar ik onze camper betrekkelijk veilig kon 'parkeren'. Er bleek niets met de banden aan de hand te zijn, maar ik kreeg de L200 niet meer van z'n plaats. We belden meteen de ANWB alarm centrale, die adviseerde 112 te bellen omdat we niet 'ongevaarlijk' stonden. Door een misverstand over de locatie duurde het drie uur voordat de politie ons gevonden had.

De agente bestelde een sleepwagen die ons naar zijn thuishaven bracht. Die rit heen en terug over de A 27 duurde ook weer een uur, het was al donker toen hij ons op een plek had neergezet waar we ook konden overnachten.

Na onderzoek de volgende morgen bleek er iets in de versnellingsbak kapot te zijn. Dat betekende een aantal dagen werk voor de garage en voor ons het op zoek gaan naar een hotel om te overnachten. Van de garage kregen wij een C1 te leen om mee rond te rijden, een grandioos gebaar want meestal moet je in zo'n geval gaan huren. Na het uitbouwen van de motor en de versnellingsbak is die laatste door een gespecialiseerd bedrijf opgehaald om gerepareerd te worden.

Na drie overnachtingen op verschillende adressen konden we op vrijdag rond 11 uur in de morgen de auto weer ophalen. Na een half uurtje wachten kregen we te horen dat alles er weer inzat, maar dat de monteurs de bak niet in z'n eerste konden schakelen! Het revisiebedrijf werd weer gebeld om het euvel te verhelpen.(Dat bedrijf zat een uur rijden van de garage af.) Maar de man heeft het voor elkaar gekregen en om 5 uur(!)konden we weer rijden.

Dat het uit- en inbouwen van een versnellingsbak ook in de cabine de nodige ellende geeft is op de laatste foto goed te zien.

Een geluk bij een ongeluk is dat het net gebeurde op een stuk vlakke snelweg en niet op één van de vele smalle wegen omzoomd door hoge 'hedgerows' waar wij twee weken lang overheen reden, of in de smalle drukke straatjes van St.Ives die ook nog eens behoorlijk steil zijn.