GARAGEDEUR

Het gebouw op de foto lijkt mij een kerk . Een Godshuis hoog en droog midden in het dorp. De toren en het schip zijn uit verschillende perioden zo te zien en lijken los van elkaar te staan. Het gebouw rechts is de Mairie. Het plein voor de kerk is leeg, net zo leeg als de ramen in het schip. Die rust kan bedrog zijn of liggen aan de donderdagavond dat ik er langs kwam. Het lege podium verscholen achter het blauwe zeil beloofde een doorbreken van de stilte.

Het podium is tijdelijk, de garagedeur niet. Het stuk muur waar de garagedeur in zit is gebouwd als het verlengde van de oude muur, maar kan er niet aan tippen en doet kunstmatig aan.

Het lijkt mij dat de oude muur ooit doorliep richting Mairie, maar vanwege gebrekkig onderhoud of molest geruimd is ten behoeve van een garage voor de burgemeester of als opslagruimte voor het jaarlijks terugkerende muziekspektakel.

Als ik een rondje om de kerk had gedaan, dan wist ik nu of de toren los staat van het schip of niet. Ik had ook over het lage stukje muur kunnen kijken om te zien wat er achter de garagedeur zit. Maar ik was niet nieuwsgierig genoeg. De meeste vragen kwamen pas tijdens het schrijven van dit stukje. De wonderlijke plaats van de deur deed mij de foto maken.

WEER ALS NIEUW

36 m2 vloer schuren en lakken, tot een aantal jaren terug zou ik er zelf aan begonnen zijn en dagen lang in stof en ellende gezeten hebben. Die 'doe het zelf tijd' is voor mij voorbij. Deze man, zijn naam is Louis deed het in twee dagen met professionele  machines.

 

De vloer ligt er pas dertien jaar in maar was op een aantal plaatsen behoorlijk kaal gelopen en vervuild. Van de oorspronkelijke lichte houtkleur was weinig meer over. Al na de eerste grove schuurgang liet het Berkenhout zich weer zien.

Niet overal kon Louis met de grote machine terecht, onder mijn buroblad bracht de 'kantenschuurder' (met eigen lampje) uitkomst. De hoekjes deed hij met de verfkrabber en een stukje schuurpapier.

Van het lakken zijn we helaas vergeten foto's te maken, maar de eerste laag watergedragen twee componenten lak deed hij met de 'spatel', snel en efficiënt. Het kale hout zuigt de lak in no-time op. De tweede laag met een grote roller, dan weer licht opschuren en de derde laag ook weer met een roller.

Ik had het niet beter en zeker niet sneller kunnen doen. 

Twee volle dagen hebben we de lak met rust gelaten, nu staan alle meubels, voorzien van viltjes weer op hun plek en genieten wij van een bijna nieuwe vloer.

WAAROM...

Waarom toch zetten mensen tuinen vol met kabouters, paddenstoelen, ganzen, molentjes, paardjes en mennende mannetjes in wonderlijke verhoudingen? Waarom hangen sommige chauffeurs hun cabine vol met prullaria die 'moeders thuis' niet in huis zou dulden? Waarom hing de man die ik deze zomer zag z'n Harley vol met alle maten teddybeertjes? Welke nostalgische gevoelens lagen ten grondslag aan de uitstalling die een Duitse camperaar maakte op z'n ruime dashbord zodra hij op z'n plekkie stond? 

Ik weet het niet en ik begrijp het niet.

Soms denk ik dat het iets met bijgeloof te maken heeft of slechts een uit de hand gelopen hobby.

Het kan ook te maken hebben met een verlangen naar contact, het bedoeld of onbedoeld aanbieden van een gespreksonderwerp.

Op boten had ik het nog nooit gezien, tot een maand geleden. 

Schippers willen over het algemeen een schoon en overzichtelijk dek, geen losliggende lijnen of andere zaken waarover je je nek kan breken.

De schipper van deze boot ligt denk ik vaker in de haven dan dat hij vaart, de figuurtjes zaten vastgeplakt aan dek en zouden onder moeilijk omstandigheden behoorlijk in de weg zitten. 

Aandacht trokken ze wel, althans mijn aandacht. Zo te zien krijgen ze elk jaar een vers likkie verf en zullen ze hun 'baasje' tot in lengte van dagen bijstaan.

Tuinbonen

Wij kunnen het ons niet voorstellen, maar er zijn mensen die niet van tuinbonen houden. Wij zijn dol op die niervormige bonen, gedopt, dubbelgedopt of nog in de schil.

De inhoud van de peul kan nogal verschillen in aantal en maat van de bonen. Kleine boontjes zijn eerder gaar dan grote exemplaren, dus moet er gesorteerd worden. Dat sorteren gaat op het oog en is vingerwerk, maar voorkomt dat kleine boontjes kapot koken terwijl de grotere nog niet gaar zijn. Er gaat niets boven vers geplukte boontjes maar we kunnen niet alles in één keer opeten daarom gaat het teveel gedopte de diepvries in.

Tunnel Mont de Billy

Bij de sluis staat een wonderlijk, klein locomotiefje. Het goed in de verf gezette machientje staat op amper vier meter rails. Als monument van voorbije glorie. Ik heb geen flauw idee wat het daar te zoeken heeft.
Op mijn rondje door het dorp zie ik door een gat in de muur een stapel verroeste smalspoorrails liggen en een stap verder de overgroeide resten van trein onderstelletjes.

Locomotieven en boten komen wel vaker bij elkaar. Tussen Denemarken en Duitsland vaart een veer waarop de trein als passagier plaats neemt, maar vaker is de locomotief een trekpaard, een constante kracht die met gestage tred schepen van A naar B versleept. Van Panama kanaal tot diep in de Ardennen.
Deze geredde locomotief heeft waarschijnlijk ooit over de rails gereden die ik door het gat in de muur zag. 

Pas op het einde van mijn rondje zag ik het bord met uitleg. Niet dat ik alles begrijp, zeker niet de Franse tekst, maar in grote lijnen is het duidelijk.
Ergens in de buurt (waarschijnlijk zeer dichtbij) moet een tunnel zijn, een tunnel waar het kanaal tussen de L'Aisne en de Marne doorheen loopt. 'Tunnel Mont de Billy', ruim twee kilometer lang.
Het kanaal en dus ook de tunnel werden vroeger druk bevaren door de beroepsvaart. De tunnel had geen ventilatiesysteem, uitlaatgassen van scheepsmotoren, maar ook van diesellocomotieven bleven dus hangen en dat was voor niemand prettig. De oplossing was een elektrisch aangedreven locomotief en wel de CGTVN E 1601.

Voor mij is niet duidelijk waar die locomotief zijn stroom vandaan haalde, want een bovenleiding of derde rails heb ik niet gezien.
Hoe dan ook, die locomotief trok de schepen door de tunnel zonder dat iemand het begaf door het inademen van giftige gassen.
Beroepsvaart heb ik op het kanaal niet gezien, maar pleziervaart des te meer. Ook die scheepjes draaien op dieselolie en stoten dus uitlaatgassen uit, maar het locomotiefje staat aan de kant. Hoe komen ze er dan doorheen? Ik ben vergeten het te vragen aan de schippers die er lagen, zij hadden mij het antwoord kunnen geven. Niet in het Frans, maar in het Hollands, want Hollanders lagen er genoeg.